Στο λέω καθημερινά πια. Μαζί με ένα σ'αγαπώ που θέλω να ελπίζω ότι γνωρίζεις βαθιά μέσα σου. Ότι δεν το ξέχασες μαζί με όλα τα άλλα...Το βλέμμα σου θολό, η φωνή σου μόλις που ακούγεται, ψίθυρος από το στόμα στην καρδιά μου. Με την καρδιά σε καταλαβαίνω, οι αισθήσεις αχρηστεύτηκαν, αποδεικνύονται "λίγες" μέρα με τη μέρα. Προσεύχομαι δίπλα σου, μαζί σου, να φύγεις, γρήγορα, ανώδυνα, όσο κι αν σε θέλω δίπλα μου. "Δίλημμα ηθικό". Δίλημμα στην καρδιά...πλέον, κανένα.
Μη λυπάσαι αν ξεχνιέμαι καμιά φορά και δακρύζω. Εγώ αντέχω. Και θα φροντίσω να αντέξουν κι οι υπόλοιποι. Τα γέλια να θυμάσαι όταν φύγεις και τις όμορφες στιγμές. Αυτά θα κρατήσω κι εγώ. Κι όταν τα μηχανήματα θ'αδειάσουν το δωμάτιο, θα μείνεις μόνο εσύ, πάλι δυνατός όπως παλιά, στο χώρο, στο χρόνο, στο μυαλό και την ψυχή μας.
Saturday, September 22, 2007
Monday, September 17, 2007
Η αλήθεια
Η αλήθεια είναι πως το blog το βαρέθηκα. Η αλήθεια είναι πώς μάλλον δεν έχω τι να πω. Ή καλύτερα, δεν έχω τι να πω έτσι. Στον εαυτό μου μιλάω. Στον ίδιο εαυτό που έχω χορτάσει και με το παραπάνω. Στον ίδιο εαυτό που δεν καταφέρνω πια να βρω όπως παλιά.
Ψάχνω να βρω τι άλλαξε. Τι με άλλαξε. Τι μου λείπει. Γιατί δυσκολεύομαι τόσο με όσα μου συμβαίνουν όταν έχω περάσει και αντέξει πολύ πιο δύσκολα. Αναζητώ την ξεκούραση, την ανάπαυλα που νοιώθω πως δικαιούμαι; Αναζητώ το ξέσπασμα σε τρέλες που δεν έκανα στην ώρα τους και πια δεν βρίσκω το χρόνο να κάνω; Ή μήπως ψάχνω τις φιλίες εκείνες που ήθελα αλλά δεν χρειαζόμουν και πια βρίσκω μόνο ανθρώπους που χρειάζομαι ενώ δεν το θέλω;
Την τύφλα μου ψάχνω. Κι όλα τα παραπάνω είναι υπερβολικά και το ξέρω. Ή ίσως πάλι να με βολεύει, να με καθησυχάζει να «το ξέρω».
Πάλι μόνη μου μιλώ και πάλι γκρίνια βγάζω. Κι απάντηση δε θέλω πραγματικά. Να περάσει η ώρα θέλω και να κρυφτούν κάπου βαθιά όλα εκείνα που ψάχνουν διέξοδο. Κοστίζουν πολύ. Κι όσα κι αν αφήνω ελεύθερα, όσα κι αν δίνω ξοδεύοντας εμένα, πάλι γεμάτη είμαι και δεν ξέρω τι να με κάνω. Μπατιράκι και πλούσια γίνεται;
Η αλήθεια είναι πως λίγα μου λείπουν. Κι η αλήθεια είναι πως αγαπάω. Πολλούς, πολύ και διαφορετικά. Κι όταν θα μάθω να το κρύβω.....
....η αλήθεια είναι πως δεν θα υπάρχω πια.
Ψάχνω να βρω τι άλλαξε. Τι με άλλαξε. Τι μου λείπει. Γιατί δυσκολεύομαι τόσο με όσα μου συμβαίνουν όταν έχω περάσει και αντέξει πολύ πιο δύσκολα. Αναζητώ την ξεκούραση, την ανάπαυλα που νοιώθω πως δικαιούμαι; Αναζητώ το ξέσπασμα σε τρέλες που δεν έκανα στην ώρα τους και πια δεν βρίσκω το χρόνο να κάνω; Ή μήπως ψάχνω τις φιλίες εκείνες που ήθελα αλλά δεν χρειαζόμουν και πια βρίσκω μόνο ανθρώπους που χρειάζομαι ενώ δεν το θέλω;
Την τύφλα μου ψάχνω. Κι όλα τα παραπάνω είναι υπερβολικά και το ξέρω. Ή ίσως πάλι να με βολεύει, να με καθησυχάζει να «το ξέρω».
Πάλι μόνη μου μιλώ και πάλι γκρίνια βγάζω. Κι απάντηση δε θέλω πραγματικά. Να περάσει η ώρα θέλω και να κρυφτούν κάπου βαθιά όλα εκείνα που ψάχνουν διέξοδο. Κοστίζουν πολύ. Κι όσα κι αν αφήνω ελεύθερα, όσα κι αν δίνω ξοδεύοντας εμένα, πάλι γεμάτη είμαι και δεν ξέρω τι να με κάνω. Μπατιράκι και πλούσια γίνεται;
Η αλήθεια είναι πως λίγα μου λείπουν. Κι η αλήθεια είναι πως αγαπάω. Πολλούς, πολύ και διαφορετικά. Κι όταν θα μάθω να το κρύβω.....
....η αλήθεια είναι πως δεν θα υπάρχω πια.
Subscribe to:
Posts (Atom)