Back

ΣΑΣ ΕΛΕΙΨΑ ;;;; :-Ρ

Λοιπόν.... Ένα θα σας πω και να το θυμάστε καλά !

Μ Π Α Χ Α Λ Ο ! ! !

Μια χαρά περνάνε οι μέρες εδώ και 2 βδομάδες περίπου...παρεούλες, γέλια, παιχνίδια, χορός, επισκέψεις...
Πήξιμο λίγο στη δουλειά αλλά αξίζει, χαβαλές κι εκεί κι εξάλλου γιορτές έρχονται και θα κάνουμε και διακοπούλες !
Αφραγκιές αλλά ούτε αυτό πολυπειράζει προς το παρόν, με κάποιο περίεργο τρόπο όλα βολεύονται ως δια μαγείας και καταφέρνουμε να τη βγάζουμε στο ψιλοτσάμπα διασκεδάζοντας αφάνταστα παρόλα αυτά.
Χάλι μαύρο τα αισθηματικοερωτικόγκομενικά...Όχι γιατί δεν "παίζει" τίποτα. Αλλά γιατί μάλλον παραχαλάρωσα και δεν παίρνω εύκολα μπρος και τα'χω κάνει μούσκεμα!
Αναισθησία...; Βαρύ ίσως αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω αυτό που νοιώθω. Να αγαπάς, να νοιώθεις όμορφα αλλά να μην μπορείς να πας παρακάτω (συναισθηματικά μιλάω, μην πάτε αμέσως στο πονηρό !). Μια παγωμάρα, μάλλον φόβος ή και κούραση...Και να περιμένεις πότε και ποιός θα καταφέρει να σε κάνει να νοιώσεις και πάλι όπως....τότε....
Λούκι μεγάλο και να σε νοιάζει ταυτόχρονα...Να μη θέλεις να πονέσεις τον εαυτό σου κι ακόμα περισσότερο εκείνον...
Όχι. Το όχι που πρέπει να πεις ενώ ξέρεις ότι υπάρχουν τόσοι μα τόσοι λόγοι να πεις ΝΑΙ.

Μεγάλη μέρα αύριο...Ελπίζω να καταλάβεις. Βασικά...αν σε ξέρω όσο νομίζω ότι σε ξέρω...πιστεύω ότι όντως θα καταλάβεις. Και για άλλη μια φορά θα με κάνεις να πω "ΟΥΑΟΥ!" και να τρέξω μακριά σαν "κοτούλα"... Εγώ !!!


ΥΓ. Αν κάποιος απαντήσει....παρακαλείται να μη γράψει πράγματα του τύπου "μην ακούς τους φόβους σου", "δώσε μια ευκαιρία", "αφήσου", "ξέχνα το παρελθόν και τόλμα" και λοιπές χαζομάρες. VERY BAD TIMING !!!

Τα...παρατράγουδα του ΣΚ

Έτοιμοι; Φύγαμε....

Σάββατο:

"Ευάκι, λέμε να μαζευτούμε σπίτι μου για πίτσες και παντομίμα. Είσαι;" Και ξεκινάμε.

Βριλήσσια - Π. Φάληρο να "μαζέψω" τον Μανώλη κι από κει Γλυφάδα. Παρκάρισμα τσακ μπαμ στο πεζοδρόμιο φάτσα κάρτα από την πολυκατοικία της Εβίτας (...θα ξεκινήσω νωρίς και θα παρκάρω νωρίιιιις.....να μάθετε να μην αργείτε οι υπόλοιποι, 40 λεπτά για παρκάρισμα μετά :-p ).

Γνωριμία με τον Biscuit (σκυλάκι καλέ είναι) η οποία κατέληξε σε προξενιό (Candy μου κι άλλος γαμπρός, θα διαλέξεις επιτέλους έναν να τελειώνουμε;), ο οποίος παραλίγο να δοκιμάσει τη μαμά πριν τη κόρη (μέχρι στην πλάτη του καναπέ σκαρφάλωνε για να με "προσεγγίσει" εκ των άνωθεν...)

10 μαζευτήκαμε, ζωή να΄χουμε, αν και άκουγα τους γείτονες να βάζουνε στοιχήματα : "τόση φασαρία...θα παίξω το 58, δίνει 4/1... Η απόδοση του 74 έπεσε κατακόρυφα μετά την άφιξη της Φωτεινής, η οποία εκτόξευσε στα ύψη τα ντεσιμπέλ με τις τσιρίδες της "Μηηηηηηηηη πάρτε τον από δω, φοράω καλτσόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοον! Γρηγόρηηηηηηηη σταμάτααααααααα! Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!" (<-- Ζουμπουλία style αλλά με υπέρηχους).

Ξεκινήσαμε με τα εύκολα, μέχρι να έρθουν οι πίτσες...Taboo. Μα καλά, ούτε ένας πάνω από 2 λέξεις βρε παιδιά; Θα μας περάσουν για άσχετους ! Α και...Μανώλη μου...την επόμενη φορά που θα θες να περιγράψεις τη λέξη περιουσία ΜΗ δείχνεις για 1 λεπτό το πορτοφόλι σου ρωτώντας μας τι έχεις μέσα. Λεφτά έχεις μέσα, το περιουσία ούτε να το βρούμε πρόκειται, ούτε να σε πιστέψουμε ! Ψωνάρα ! :-p

Κουδούνι...Pizza time, 5 για 10 με την Εβίτα να κατεβάζει τις 3 (;;;) και την υποφαινόμενη να βγάζει αφρούς (ξέρετε..."αυτό είναι αδικία, ισότητα στο μεταβολισμό ΤΩΡΑ, κάτω οι γουρουνιές των αδύνατων" κλπ κλπ κλπ). Γύρω από το τραπέζι, ο Biscuit να κάνει sex με την πάπια του κι εμείς να παρακολουθούμε τον Γρηγόρη να απειλεί με sex τους τυπάδες της Domino επειδή τα κομμάτια δεν κόβονταν εύκολα...Τς τς τς...όταν σε λέω εγώ γεροπαράξενο μετά φταίω! Νηστικός έμεινες από τη γκρίνια βρε! Τσομπ τσομπ τσομπ...που θα έλεγε και η Εβίτα.

Και ρωτάω λοιπόν τώρα εγώ εσάς που ξέρετε. Μετά την pizza, τι πάει ;;; Ακριβώς ! Μετά τις πιτσογουρουνιές, για να ισορροπήσουμε και πάλι λίγο τα πράγματα και να μην κλαίμε την επόμενη μέρα έχοντας σπάσει τα κοντέρ της ζυγαριάς, χτυπάμε με θάρρος και αυταπάρνηση κανα-δυο....παστούλεεεεες....!!! Αν, δε, μας λένε Εβίτα, της κάνουμε 3 για να ήμαστε σίγουροι-σίγουροι ότι θα κάνουμε καλές καύσεις !!!
Ναι ναι, βρισκόμαστε στο στάδιο που οι ατμοί πετάγονται με τόση πίεση που τρυπάνε το ταβάνι, το καπάκι της χύτρας εκτοξεύεται και κάνει πτήσεις μέσα στο δωμάτιο απκεφαλίζοντας όποιον κακομοίρη βρει μπροστά του....και ναι ναι, όπου χύτρα, βάλτε εμένα, να χτυπώ το πόδι κατάχαμα φωνάζοντας "σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ" !!! (Ο Biscuit παράτησε την πάπια και μου ήρθε για consolation sex το γλυκούλι μου...μη σας πω ότι το σκέφτηκα να ενδώσω με την πίκρα που είχα !)

Γρήγορα, κάντε κάτι να μη το σκέφτομαι! Παντομίμα; Παντομίμα λοιπόν! Και παντομίμα για τις υπόλοιπες 3 ώρες...Γιάννης, Σταμάτης, Φωτεινή, Γρηγόρης από τη μια, Εβίτα, Φώτης, Μανώλης et moi από την άλλη. Νικητή δεν είχαμε, χωρίς χρονόμετρο, παίζαμε μέχρι να βρεθεί η κάθε ρημαδοταινία ή μέχρι να φωνάξει κάποιος "παραιτούμαι" και να πηδήξει από το παράθυρο.
Το γέλιο της αρκούδας έπεσε, ξέσπασαν προσωπικές κόντρες ("τη δύσκολη να την φυλάξουμε για την Εύη" Γιάννη μου, ε; Καλάαααααα !!!), ανακαλύψαμε ότι οι πιο δύσκολες ταινίες είναι αυτές με τις πιο απλές λέξεις, του στυλ "Ο μπαμπάς λείπει ταξίδι για δουλειές"...ανακαλύψαμε κι ότι η Φωτεινή θεωρεί δουλειά μόνο το ξεσκόνισμα προφανώς....
Στην ίδια έπεσε κι ο κλήρος για το τρομερό και φοβερό "Συλλαβίζοντας την ευτυχία". Χρόνος ρεκόρ 27 λεπτά, στα 3 είχαν βρει το "την ευτυχία", τα υπόλοιπα 24 παρακολουθούσαμε την Φωτεινούλα να χτυπιέται για το συλλαβίζοντας, ανοιγοκλείνοντας αργά αργά το στόμα και σχηματίζοντας τομές με τα χέρια της...ενώ ο Γιάννης και ο Σταμάτης, έχοντας πει όοοολα τα παράγωγα και συνώνυμα της λέξης μιλάω, τη ρωτάνε : "αυτό, που και καλά μιλάς αργά...το κάνεις επίτηδες ή έτσι σου βγαίνει;" Χαχαχχαχαχαχαααα !!!!

Για να μην κοροϊδεύω μόνο τους άλλους....εμένα μου έλαχαν τα εξής καταπληκτικά: "Πι", οι "Απίθανοι" και...."Η ερωμένη του Γάλλου υπολοχαγού". Στο πρώτο ήμουν τυχερή, η ομάδα μου το είχε ξαναπαίξει, το βρήκαν πολύ εύκολα. Το δεύτερο....κομμάτιασα τη λέξη, α στερητικό, όλα καλά, 2 λεπτά αργότερα κατάφερα να τους δώσω να καταλάβουν και το ΠΙ, χρησιμοποιώντας την προηγούμενη ταινία...κι ακούω τα όργια να λένε : "α....πι....ΑΠ ! Απρόσιτοι; Απαράδεκτοι;" Να χτυπιέμαι εγώ !!!! Α και ΠΙ = ΑΠΙ βρε στόκοι !!! να θέλω να ουρλιάξω αλλά οι γαμοκανόνες να μην το επιτρέπουν. Πάλι από την αρχή...2° συνθετικό πι...ΟΛΟ ΟΛΟ ΟΛΟ να δείχνω και να κοπανάω και το ποδάρι χάμω. Το βρήκαν, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και κυλιστήκαμε όλοι μαζί στα χαλιά για να γιορτάσουμε την τρομερή επιτυχία μας :-p

A! "Η ερωμένη του γάλλου υπολοχαγού" ε; Λοιπόν....Άρχισα να τρίβομαι στο Γιάννη...του έσκασα κι ένα γλωσσόφιλο (στα ψέμματα ρε, αμέσως εσείς...) κι άρχισα τα νοήματα "τι είμαι; ε; ε; ε;"

- Τσουλάρα !
- Ναι ναι, περίπου !
- Πουτάνα !
- Ναι ναι, περίπου !
- Πόρνη;
- Ναι ναι, περίπου !
- Γκόμενα !
- Αυτό, αυτό...! Πιο...σικ ! (εσείς ξέρετε να πείτε σικ με νοήματα; :-p)
- Ερωμένη !!!!!

- Πολύ εύκολα δεν το βρήκες το ερωμένη Μανωλάκη μου;;; Πού ξέρεις εσύ από ερωμένες μωρό μου;;;;;;;;;;;
- Σκάστε ρε, το βρήκα ! Η ερωμένη του Γάλλου υπολοχαγού !!!
- Μωρή Εβίτα !!! Χαλάλι σου οι πίτσες και οι πάστες κορίτσι μου, έλα να κυλιστούμε άλλη μια αγκαλιά !!!

Το παιχνίδι έληξε με την απονομή ειδικού βραβείου στο Φώτη, Βενεζουελάνου με εμπειρική γνώση της ελληνικής, ο οποίος ήταν τα ΟΛΑ τα λεφτά στις μιμήσεις. ΄

- Πόσες λέξεις έχει Φώτη η ταινία;
- 2
- Άρθρο έχει;
- Τι είναι άρθρο;
- Ο, η, το...
- Όχι.
- Ρήμα;
- Τι είναι ρήμα;
- Παίζω, χτυπάω...
- Όχι.
- Ουσιαστικά είναι και τα δυο ή ένα ουσιαστικό κι ένα επίθετο;
- Τι είναι πάλι αυτά;;;
- Να, για παράδειγμα λες "καλός άνθρωπος". Άνθρωπος ουσιαστικό, καλός επίθετο.
- Α ναι! Ξέρω κι εγώ ένα! Δημήτρης όνομα, Παρασκευόπουλος επίθετο......

Τελικά ήταν ο πιο παραστατικός στις μιμήσεις του, μην έχοντας άλλο τρόπο να μας εξηγήσει το παραμικρό. Επικίνδυνες αποστολές, συνήθεις ύποπτοι και το καταπληκτικό "πάρε τα χαρτιά και τρέξε" όπου, πολύ απλά, αρπάζει ξαφνικά μια χαρτοπετσέτα από το τραπέζι κι αρχίζει να τρέχει μανιωδώς προς την έξοδο, αφήνοντάς μας όλους μαλάκες ! χαχαχαχαχαχααα

Σταματήσαμε κατά τις 3μιση εξουθενωμένοι, εγώ έριξα κι έναν 10λεπτο υπνάκο στον καναπέ
(Γρηγόρη κάθαρμα...."ρε, ελάτε να της ρίξουμε ένα ποτήρι νερό, θα έχει πλάκα !") και κατά τις 4 σηκωθήκαμε για μαζική αποχώρηση. "Ας κάνουμε ένα τσιγάρο ακόμα μωρέ" μου λέει ο Μανώλης, κάθεται για ένα ακόμα κι ο Φώτης....ε, αυτό ήταν, ξύπνησα για τα καλά πάλι, αρχίσαμε το μπλα μπλα.....κατά τις 7μιση ήμουν στο κρεβάτι μου.

Κυριακή (don't worry, κρατάει λιγότερο):

Ξύπνημα στις 11 (να θυμηθώ να πάω να μείνω μόνη μου όσο πιο γρήγορα γίνεται !). Πονοκέφαλος όλη μέρα αλλά ηθικό ακμαιότατον. Δουλίτσες, τηλεφωνάκια, ταινιούλα...Κόλλημα στην τηλεόραση για το Άρης - Παναθηναϊκός με μπαμπά και αδερφό...Πίκρα, όχι γιατί χάσαμε...απλά γιατί καλύτερα να μην πηγαίναμε καθόλου Θεσσαλονίκη, τζάμπα το ταξίδι, κουραστηκαν τα παλικάρια, τους πείραξε το jet lang φαίνεται και δεν ήξεραν πού βρίσκονταν μέσα στο γήπεδο....

Delete γρήγορα, πάμε γι'άλλα....Βόλτα τα μικρά (Candy και επίδοξος γαμπρός νούμερο 1), ντύσιμο εξπρές και φύγαμε για Palenque !

Luisito Rosario con.......Larry Harlow !!!!

Απίστευτο live ! Ο Luisito χίλιες φορές καλύτερος από πέρσι, οι Palenque all stars σαφέστατα ανεβασμένοι...για τον Harlow τι να πεις. Ο άνθρωπος είναι ένας ζωντανός θρύλος...χάζευες απλά, μεγαλείο επί σκηνής. Πολύ πιο νέος απ'ότι τον περιμέναμε (έδειχνε τουλάχιστον), μουσική ιδιοφυϊα, έπαιζε τα πλήκτρα του και συνάμα όλη την ορχήστρα στα δάχτυλα. Απίστευτα χαλαρός, έπαιζε και μαζί μας, ασταμάτητο χιούμορ, ξεσήκωσε όλο το μαγαζί, με τη βοήθεια του Rosario. Οι δυο τους είχαν πάρα πολύ καλή χημεία, μιλούσαν και αγγλικά (βοηθούσε να καταλάβουμε και να συμμετέχουμε όσοι δεν "πιάνουμε" τα ισπανικά) κι έγινε....ΧΑΜΟΣ ! Τι κλεισίματα ματιών, τι "τραγούδα εσύ μαζί μου", "θ'ανέβεις εσύ να παίξεις;", "εσένα θα σε λέω pappo, θα είσαι ο pappo μου όποτε έρχομαι Ελλάδα" στον Παυλίδη....ΧΑΜΟΣ ! Γελάσαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε....φύγαμε γεμάτοι ! :-)

Καθιερωμένη στάση στα Everest για μπλα μπλα και μαμ. Λίγη coca cola (light, τι, για την Εβίτα με περάσατε;) και άρχισα να μεθάω (σας έχω πει ότι δεν πίνω αλκοόλ;)....Διαφήμιση της Βανδή στα Everest κι εγώ να τραγουδάω μέσα στο κατάμεστο μαγαζί....

Κι όοοοοταν είμαι αγάαααααπη μου μαζί σουυυυυ....στην αυλήηηη του παραδείσουυυυυυ.....κάαααπου ανάααμεσα στ'αστέεεεεεεριααααααααα.... Το'χω; Το'χω;;;; Ναιιιιιιιιι !!!! Πάμε πάλι !!!! Α ! να πω και το άλλο;

Σήηηηηηημεραα γά-σημέρα γάαααμος γίιινεταιιιιιιιιι....!

Ξύπνησε το juke box μέσα μου κι άντε να σταματήσω. Η Μαρία να με κοιτάει με κάτι μάτια σαν της κουκουβάγιας, ο Γρηγόρης να το παίζει αδιάφορος και να μου ρίχνει αγκωνιές όποτε δεν κοίταζε κανείς για να σκάσω, κι η Τάνια να κανονίζει πού και πότε θα πάμε caraoke....

Συνέχισα να τραγουδάω μόνη μου στο δρόμο....στον Α(χ)ναστάση μου στο τηλέφωνο (που ήταν πάνω στο μετρό καβάλα το ζουζουνομπουρεκάκι μουυυυυυυυ !!! χαχαχαχαχααα)....και τελικά στα όνειρά μου !!!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ !!!! :-)))))




ΥΓ. Ερώτηση...Γιατί είχαν κίνηση οι δρόμοι στις 7 το πρωί κυριακάτικα;;;; Όλοι εκκλησία πάνε;;;;

Απουσιοεχωλόγιο...

Έχω ένα που κάπου κάνει αγκαλιές.
Άλλο ένα, που μου γελάει και βγαίνει για μεταμεσονύχτια pizza.
Το 3ο κοιμάται, σκασμένο από φαγάκι και γλυκά.
Κι άλλο ένα, να μου κάνει παραπονάκια μέσω e-mail.
Κι εκείνο που μου θύμωσε και δεν καταλαβαίνει γιατί το παραμέλησα.

Δεν ξεχνώ κανένα. Κι ακόμα λιγότερο ότι μου λείπεις, εσύ. Μα βάζω τις σκέψεις σε αναμονή. Πρέπει να πάω στο κρεβάτι το πιο μικρό, εκείνο που κοιμάται απέναντί μου και κλαψουρίζει βλέποντας όνειρα...

Τι μπορεί να ονειρεύεται η πιο γλυκιά σκυλίτσα του κόσμου;

Καληνύχτα :-)

... :-)

Μια αγκαλιά σε ότι πληγώνει.

Να αγαπάς...Ακόμα. Το πίστευες εξάλλου το "για πάντα".

Αγκαλιά-φυλακή. Όχι.

Αγκαλιά-υπενθύμιση. Θα είμαι εδώ.

Τα χέρια ανοίγουν...κι ας πετάξει.

Εγώ...εσύ...όλοι μας. Τις κάνουμε και μας κάνουν.

Αυτό που είμαστε.

...Επιλογές...

Προτεινόμενη άσκηση φυσικής

Πετάχτηκε μπροστά μου από το πουθενά...Σε ποιό χρονοντούλαπο ήταν θαμμένη και πώς επέζησε μετά από 2 μετακομίσεις ελλάδα-γαλλία (και τ'ανάποδο) και άλλες τόσες εντός Αθηνών; Πού κρύφτηκε 11 χρόνια και ποιό θαύμα την έφερε εμπρός μου απόψε; Αναμνήσεις...

Φροντιστήρια, στο Ορόσημο. Τμήμα τρελλό, από τα πιο δυνατά στην ιστορία του φροντιστηρίου αλλά και τα πιο "επίφοβα"...προειδοποιήσεις σε κάθε καινούργιο καθηγητή για "τα παιδιά αυτά είναι απίστευτα, φοβεροί μαθητές αλλά κουβαλάνε τόνους τρέλα, δεν ξέρεις τι σε περιμένει..."
Ένας κι ένας οι καθηγητές, αστέρια, νέοι οι περισσότεροι, με πολύ κέφι και πυγμή εκεί που χρειαζόταν. Πάρτυ τα μαθήματα, πρέπει να ήμασταν από τους λίγους επίδοξους φοιτητές ιατρικής που περίμεναν το φροντιστήριο σαν διάλειμμα. Σκληρή δουλειά αλλά και τόσο μα τόσο γέλιο. Ζωή ολόκληρη, φιλίες, τσακωμοί, έρωτες....κι οι καθηγητές να συμμετέχουν σε ΟΛΑ τα παραπάνω :-p

Κι ανάμεσά τους, ο Καλλιμάνης...ΜΟΡΦΗ ! Μούσι, μαλλί χύμα στο κύμα, στενά παντελόνια, χιλιάρα μηχανή, μπότες με σπιρούνια....και ίσως ένας από τους πιο έξυπνους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Μας είχε όλους στο τσεπάκι του, μας έβγαζε στην παλάμη του και μας έπαιζε όπως ήθελε. Απίστευτο ξεθέωμα το μάθημά του, γυμναστική τρομερή για το μυαλό, αλλά το κέφι κέφι και ο χαβαλές πάντα στο πρόγραμμα για να χαλαρώνουμε όποτε χρειαζόταν. Ίσως ο μοναδικός που ποτέ δεν "ταλαιπωρήσαμε" εν ώρα μαθήματος....γιατί εκτός, ήταν μια άλλη ιστορία! :-)

Ο Καλλιμάνης λοιπόν, είχε μείνει στην ιστορία για τις ασκήσεις του. Δεν φαντάζεστε τι κατέβαζε το μυαλό του! Αυτές δεν ήταν ασκήσεις φυσικής...μυθιστορήματα ήταν! Τα βασιλόπουλα κι οι δράκοι έλειπαν, γιατί κατά τα άλλα έβρισκες τα πάντα....εκτός από τη λύση! Μας είχε σπάσει τα νεύρα, είχαμε ορκιστεί εκδίκηση. Και κάπως έτσι, στο τέλος των 2 χρόνων κοντά του, γεννήθηκε...

Αυτό !

Προτεινόμενη Άσκηση Φυσικής (σε συνεργασία με την Κυρά Βιολογία)

Ένας κυνηγός περπατά αμέριμνα σ'ένα Καναδέζικο δάσος (με αρκούδες και τα συναφή) τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο των ΗΠΑ. Ένας γιαπωνέζος τρυποκάρυδος τσαντίζεται αφάνταστα που του θύμισαν το Ναγκασάκι και τον τσιμπά στο κατώτερο μέρος του δεξιού οπισθίου. Ο κυνηγός τρομάζει, πονά, μιλεί και κρούζει, του πέφτει το όπλο (και η μαγκιά σαφώς) και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Το όπλο, ένα φλόμπερ του '67, εκπυρσοκροτεί. Η σφαίρα, μεγάλη και βαριά, που προοριζόταν για μεγάλα ζώα ή τον κ. Καλλιμάνη (το ίδιο κάνει) βάλλεται πλάγια προς τα πάνω με αρχική ταχύτητα Vo = 600 m/sec και υπό γωνία θ = 60° από τον ορίζοντα. Τρυπά ακάθεκτη το όζον (άλλη μια τρύπα στις τόσες, ποιός τη χέζει...) και φτάνει στη σελήνη, όπου gΣ = gΓ/4. Εισέρχεται στο βαρυντικό πεδίο της και χτυπά σε μια χαλύβδινη πλάκα στο κεφάλι ενός εγχειρισμένου εξωγήινου, ο οποίος είχε τραυματιστεί στον πόλεμο των άστρων (με τον H. Ford και τους άλλους Τζεντάι !).
Η ίδια σφαίρα ανακλάται και γυρίζει στη γη. Μόλις φτάσει στο έδαφος, σκοτώνει τον Γιαπωνέζο τρυποκάρυδο, το πτώμα του οποίου πέφτει πάνω σ'ένα διακόπτη κυκλώματος RL που δουλεύει με συνεχή τάση (E = 100V, R = 20Ω, L = 0,3H) και τον κλείνει. Μετά από χρόνο t = 5τ όπου τ = R/L, αποκαθίσταται το ρεύμα στο κύκλωμα.
Μέσα όμως στο πηνίο κυκλοφορεί ένα ψάρι. Απορροφά μέρος της ενέργειας του μαγνητικού πεδίου του πηνίου και κάνει βιοφωτισμό. Έτσι, αποβάλλει ένα φωτόνιο (Μφ = 1,6Me) το οποίο και εισέρχεται μέσα σε O.Μ.Π. ενός ηλεκτρομαγνήτη και εκτελεί ταλάντωση. Όμως η ταλάντωση είναι φθίνουσα και μέρος της ενέργειάς της προσφέρεται για την κυκλοφορία ρεύματος Ι ενός βήτατρου.
Ένα ταλαίπωρο ηλεκτρόνιο (το οποίο έχει ξεφύγει από την μη κυκλική φωτοφοσφορυλίωση μιας ορχιδέας που είναι δίπλα) επιταχύνεται στο βήτατρο και ξεφεύγει τελικά με V = 0,8c όπου c η ταχύτητα του φωτός. Μόλις βγαίνει από εκεί και καθώς σκέφτεται τι ωραία που είναι η ζωή πίνοντας μια Ηβη (η πορτοκαλάδα στα ελληνικά), χτυπά μια αρκούδα η οποία έχει καρκίνο του κοχλία (κι έχει φτιάξει ένα αυτί σαν τηλεβόα) και, τέλος πάντων, ο καρκίνος θεραπεύεται.

Να βρείτε:

α) Ποιά η γωνία ανάκλασης της σφαίρας στο κρανίο του εγχειρισμένου εξωγήινου.
β) Σε πόσο προχωρημένο στάδιο βρισκόταν ο καρκίνος της αρκούδας.
γ) Την ηλικία του καπετάνιου που έβλεπε από το πλοίο του το όλο συμβάν.
δ) Γιατί οι κότες δεν πετάνε.
ε) Αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα.

2ο στάδιο:

Η αρκούδα αντιλαμβάνεται τον ηδονοβλεψία καπετάνιο, τσαντίζεται (με το δίκιο της!), κολυμπά μέχρι το πλοίο του και, εν ολίγοις, τον αρχίζει στα γαμ.....

Να βρείτε:

α) Πόσο χρόνο ψυχανάλυση χρειάστηκε ο καπετάνιος για να ξεπεράσει το βιασμό από την τσαντισμένη αρκούδα.
β) Τι θα κάνατε εσείς στη θέση της αρκούδας.
γ) Πόσα μέτρα νήμα χρειάστηκε να κατασκευάσει η Αριάδνη ώστε να "φάει" ο Θησέας τον Μινώταυρο.
δ) Γιατί ο Καλλιμάνης βγαίνει πάντα σα χαμένος στις φωτογραφίες.
ε) Γιατί το Super Folie θεωρείται μάπα κρουασάν.
στ) Γιατί πρέπει ο Καλλιμάνης να βασανίζει αδιάκοπα γενιές επί γενεών τα κακόμοιρα τα εκκολαπτόμενα γιατρουδάκια.

Δεδομένα:

- Αρχική ταχύτητα του Γιαπωνέζου Τρυποκάρυδου Vo = 4m/sec
- gΓ = 10m/sec²
- Πυκνότητα της χαλύβδινης πλάκας του εξωγήινου 7gr/ml

Θεωρείται δε δεδομένο κύριε Καλλιμάνη, πως ΔΕΝ θα τη λύσετε, όσα μούσια και μαλλιά κι αν φυτρώσουν στο κεφάλι σας.... ΑΝΤΙΟ ΣΑΣ !!!!!!

Τούμπα στη τούμπα...

Και το θέμα είναι το εξής : με γλωσσόφαγαν ή με γλωσσόφαγα από μόνη μου;;;;

Τρεις μέρες τώρα, όλα πάνε στραβά. Άσχημα πολύ τα οικονομικά, προγραμματισμένες υποθέσεις που πάνε πίσω, ο ώμος να πονάει όλο και περισσότερο (έφαγα τα μούτρα μου στις σκάλες και μάλλον παίζει τρελλό τράβηγμα), ασυνέπεια από φίλους και γνωστούς, τσακωμοί με τους γονείς με αποκορύφωμα το σημερινό, κούραση απίστευτη, σωματική και ψυχολογική.

Παλεύω μόνη μου. Ή τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι. Θυμάμαι τα τελευταία 10 χρόνια κι όσα πάντα θα πονάνε. Αυτά που ελάχιστοι ξέρουν. Αυτά που ξεπεράστηκαν, αφήνοντας όμως πίσω τους σημάδια τεράστια σε όλους μας. Έχω μάθει να τα βάζω στην άκρη, να προχωράω, να στηρίζω τους άλλους και να αντλώ δύναμη από το χαμόγελό τους. Ξανά και ξανά. Γιατί αυτό να σημαίνει ότι δεν πόνεσα; Ότι δεν υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα διαλυμένη; Γιατί δεν θέλουν, δεν αντέχουν να το δουν αυτό;

Βαρέθηκα. Θέλω να νοιώθω όμορφα. Μπορώ να νοίωθω όμορφα πια, ξέρω τι θέλω, ξέρω πώς να το πετύχω, ξέρω ποιά είμαι....Γιατί δεν με αφήνουν; Και γιατί δε μπορώ να κάνω αυτό το τελευταίο βήμα, το μόνο που απομένει πια σαν λύση;

Εγώ φταίω. Με θυμάμαι να λέω : "Όσα έχω στη ζωή μου, ότι κάνω, με γεμίζει, με κάνει να νοιώθω όμορφα. Ο μικρόκοσμός μου είναι αυτός που μπορεί και θέλω να είναι τη δεδομένη στιγμή. Πραγματικά προβλήματα, δικά μου, δεν έχω. Τα προβλήματά μου είναι τα προβλήματα των γύρω μου...και έχω φτάσει στο σημείο να νοιώθω ότι πρέπει να λύσω τα προβλήματά τους για να είμαι εγώ καλά."
Πάνε 3 χρόνια από τη μέρα που το συνειδητοποίησα. Κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να το αλλάξω πραγματικά. Ακόμα φορτώνομαι τις ενοχές που έχουν μάθει να γεννάνε μέσα μου. Πιο συνειδητά πια, οπότε αντιδρώ πότε-πότε, αλλά όσο δεν παγιώνεται η αλλαγή, τόσο θα συνεχίζω να γυρνάω πίσω. Δεν θέλω να πάψω να τους νοιάζομαι. Δεν θέλω να ξεκόψω. Γιατί επιμένουν να με σπρώχνουν τόσο βίαια σ'αυτή την κατεύθυνση;

---------------------------------------------------------------------------

Υπάρχεις εσύ. Ο μόνος λόγος που με κρατάει πια εδώ. Δεν ξέρω πόσα μου χρωστάς, μάλλον είναι λιγότερα απ'όσα νομίζεις πάντως. Γιατί εσύ μου δίνεις περισσότερα. Αυτό που κατάφερες, οι μάχες που δίνεις, οι μάχες που κερδίζεις και οι ρεβάνς που παίρνεις όποτε νικιέσαι...αυτά είναι το παράδειγμά μου. Η δύναμη και το κουράγιο μου. Ευγνωμονώ το Θεό ή το....ότι ! που μου έδωσε την έμπνευση, το ένστικτο να συνεχίσω να πιστεύω όταν όλα έμοιαζαν χαμένα. Να διαβάσω μέσα σου, να θυμηθώ ποιός ήσουν πριν, να πολεμήσω αυτό που είχες γίνει, χτυπώντας το ενώ σε αγκάλιαζα.

Σήμερα ήταν σειρά σου να καταλάβεις. Σειρά σου να με αγκαλιάσεις. Και να μου πεις την κουβέντα που χρειαζόμουν για να πατήσω ξανά στα πόδια μου, να καθαρίσει ξανά το μυαλό μου : "Ας μην έχουν καταλάβει...σημασία έχει ότι κατάλαβες εσύ, μόνο αυτό μετράει...όλα θα πάνε καλά, όσο δύσκολα κι αν μοιάζουν τώρα".

Αρχίζεις να γίνεσαι σοφός αδερφούλη και με τρομάζεις.... :-)



ΥΓ. Σε πείσμα όλων...θα είμαι και πάλι καλά :-p

Et oui, c'est bien une menace ! :-)

Σε καλό μας..!!!

"Το παιχνίδι είναι Χ2" - Μπάμπης Σταυρόπουλος, παλαίμαχος του Ολυμπιακού, και άλλοι πολλοί, παραμονή και ανήμερα του αγώνα.

"Το άθροισμα όλων των βαθμών του Ολυμπιακού στο champions league τα δύο τελευταία χρόνια, αρκεί για να προκριθεί;" -Δημήτρης Μπουρίκας, στις απορίες του Sportime

"Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαααα !" - δικό μου :-p

Αν και για να είμαι ειλικρινής μάλλον για κλάμματα είναι η κατάσταση, μαζεύουν τόσα χρόνια βαθμούς οι υπόλοιποι (όλοι οι υπόλοιποι...ο εξής ένας βασικά :-p) για να παίζει ο Ολυμπιακός...έλεγα κι εγώ, κάποια στιγμή κάτι θα έκανε κι εκείνος αλλά πού...

Έχω να δηλώσω επίσης ότι γέλασα πολύ με το "Αχ, να κερδίσει τη Σαχτάρ να βγει uefa να έχουμε και κανέναν εύκολο αντίπαλο..." που άκουσα στο ραδιόφωνο. Αλλά ας μην παραπαίρνουν και τα μυαλά μας αέρα μωρά μου, ε ;

Πόσο δικαιωμένη αισθάνομαι που ΔΕΝ ήθελα πέρσι να βγούμε δεύτεροι....Άντε, μπας και φτιάξουμε πάλι ομάδα σιγά σιγά! Και παρεπιπτόντως....Μπράβο ρε Αεκάκι ! :-)

Mental note ! Να θυμηθώ να ρωτήσω τον κ. Κόκκαλη : όταν ονειρευόταν υπερβάσεις και τελικούς στην Αθήνα...πόσες δόσεις ληγμένα είχε πάρει ;;;;; Η μάλλον...πόσες ήλπιζε να πουλήσει στο "λαό" του;;;;; Α ρε κοροϊδία που πέφτει....

Τέλος, να επαναλάβω το ερώτημά μου προς φίλο που δήλωσε μετά την ήττα του Ολυμπιακού πριν κάτι μήνες σε φιλικό (με Αιγάλεω ήταν...δε θυμάμαι, έπαιζε η Εθνική πάντως και του λείπαν παίκτες), ο οποίος το έπαιζε άνετος λέγοντάς μου "εντάξει μωρέ, παίζουν φιλικό, τα φιλικά δεν τους ενδιαφέρουν, σιγά..." :

Σκοπεύετε κάποια στιγμή να τους αποκαλύψετε ότι στο
Champions League
ΔΕΝ
πρόκειται για φιλικά παιχνίδια ή μπααα...;

How NOT to name your kid !

Φαντάζομαι ότι, όπως όλοι οι γονείς, πέρασαν ώρες συζητώντας για το πώς θα ονομάσουν το παιδάκι τους, διαφώνησαν, συμφώνησαν, το σκέφτηκαν, συζήτησαν, κατέληξαν.....

Και τώρα εγώ πρέπει να βγω στην αίθουσα αναμονής και να φωνάξω δυνατά δυνατά....

"Να περάσει η κυρία ΧΧΧΧΧΧ Λεσβία..." !!!!!!!!!!!!

Και τους φωνάζω και με το μικρό τους κατά την εξέταση ρε γαμώτο !!! Προσευχηθείτε μαζί μου :

"Θεέ μου, κάνε να τη φωνάζουν Μπία (or something !)"
"Θεέ μου, κάνε να τη φωνάζουν Μπία (or something !)"
"Θεέ μου, κάνε να τη φωνάζουν Μπία (or something !)"
"Θεέ μου, κάνε να τη φωνάζουν Μπία (or something !)"
"Θεέ μου, κάνε να τη φωνάζουν Μπία (or something !)"

(Επειδή είμαστε πολύ σοβαρή ομάδα στο συγκεκριμένο ιατρείο, κανείς μα κανείς από τους συνεργάτες μου δεν περιμένει ανυπόμονα μπροστά από το γραφείο του να βγω να την φωνάξω, κανείς μα κανείς δεν έχει κάνει σχόλια ή λογοπαίγνια και κανείς μα κανείς δεν με δουλεύει από την ώρα που πήρα τη λίστα με τα σημερινά ραντεβού....Γκρρρρρ !!!!)

Ο τζάμπας ζει !

Δεν το ακούω για πρώτη φορά. "Πάλι χωρίς να πληρώνεσαι;;;;", συνοδευόμενο από το ανάλογο υφάκι απορίας/μη κατανόησης/αποδοκιμασίας/οίκτου. Απλά έπαψα να εξηγώ πια το γιατί. Ένα "ναι, ναι" μαζί με το κούνημα του κεφαλιού που συμπληρώνει "τι να κάνω η καημένη........" κι όλοι είμαστε happy. Εγώ δεν κουράζομαι με αναλύσεις που δεν αλλάζουν τίποτα κι εκείνοι παίρνουν αυτό που περιμένουν. Την ικανοποίηση ότι έχουν δίκιο που δεν κάνουν το ίδιο, που δεν είναι κορόιδα και που προτιμούν να μη δουλεύουν καθόλου παρά να εργάζονται εθελοντικά.

Κατάφερα σήμερα, μέσα σε 5 μόλις λεπτά, να "μπλεχτώ" σε 2 νέα σχέδια σχετικά με έρευνες (κλείνοντας έτσι και τα σαββατοκύριακά μου) και είχα την έμπνευση να επαναφέρω στο τραπέζι το θέμα επαναλειτουργίας των ομάδων στήριξης που οργανώσαμε πέρσι και "ξεχάσαμε" φέτος. Θα γίνει ΚΑΙ αυτό, εις διπλούν μάλιστα, από το τέλος του μήνα.

Η αλήθεια είναι πως λίγοι έχουν καταλάβει γιατί έκανα όσα έκανα εδώ και ένα χρόνο κι ακόμα λιγότεροι αυτοί που καταλαβαίνουν γιατί συνεχίζω (τώρα που άρχισα να "πιάνομαι", χαχαχαχα), προσθέτοντας μάλιστα διαρκώς καινούργια πράγματα. Ευτυχώς, εκείνοι που μετράνε δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτή. Κι ευτυχέστερα....έχω πλέον καταλάβει εγώ, όλες τις πλευρές του γιατί και του πώς. Και στην τελική, αυτό είναι που με γεμίζει, μου δίνει κουράγιο, με κάνει να νιώθω όμορφα. Αυτό...και το να βλέπω γύρω μου ανθρώπους που κάνουν ακριβώς το ίδιο :-)

Απάντηση; Μας τελείωσε !

Ουφ ! Τρελλή μέρα σήμερα αλλά μάλλον από τις τελευταίες μέρες πανικού γι'αυτόν το μήνα... Μόλις γύρισα από τη δουλειά, το κεφάλι μου πάει να σπάσει και η τσέπη μου δε λέει να μείνει μπαλωμένη με τίποτα...κακά τα μαντάτα κοινώς αλλά τόσο συνηθισμένα που δεν με νοιάζει πια ! Το είχα που το είχα παραφιλοσοφήσει τελευταία (κι αυτό κι άλλα πολλά...), ήρθε χτες και η ατάκα κι έδεσε το γλυκό :

Το θέμα δεν είναι να περνάς τη ζωή σου αναζητώντας την απάντηση που θα δώσει λύση στα προβλήματά σου. Η μαγκιά είναι να καταφέρεις να τη ΖΗΣΕΙΣ χωρίς απάντηση...

Δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα...αυτή την περίοδο με βολεύει πάντως ;-)

Παιδάκια το λέω και το ξαναλέω, γιατί δυσκολεύομαι μάλλον κι εγώ η ίδια να το πιστέψω (φτου μου φτου μου ένα πράμα!). Τα προβλήματα ακόμα εδώ αλλά εγώ....είμαι καλά...! Για πόσο, θα δείξει, αλλά μ'αρέσει, είχα καιρό να νιώσω έτσι (περίπου από τότε που επέστρεψα...σύμπτωσις ;;;;) και η αλήθεια είναι πως το περίμενα πώς και πώς.
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως, όπως όλα σχεδόν στη ζωή μου, έγινε χωρίς να καταλάβω το πώς και το γιατί.

Βρε λες να έχει δίκιο ο ποιητής; Καμιά φορά χρειάζεται κι η παραίτηση, η παραδοχή, η αποδοχή...ν'αφεθείς να πέσεις, ν'αφεθείς πραγματικά όμως, όχι με το σχοινί δεμένο στη μέση και μαλακίες...Πετάει ο άνθρωπος; να σε ρωτάνε....Πετάει ! να λες και να γελάς. Γιατί; Πώς; να σε ρωτάνε...Σκασίλα μου ! να φωνάζεις, κοίτα και μάθαινε !

Α! Και κάτι άλλο....σας αρέσει δε σας αρέσει...τις πτήσεις αυτές τις λυτρωτικές, μην περιμένετε να τις κάνετε με "παρέα". Ένας ένας το jumping...την παρέα, την καλή, αυτή που αξίζει να είναι δίπλα σας, θα τη βρείτε μετά ;-)


Αμπελοφιλοσοφίες στοπ ! Πρόγραμμα για Σ/K για να ζηλεύουν τα γερμανάκια μου (επαναλαμβάνω, η Γερμανία είναι ΗΛΙΘΙΑ χώρα :-p) :

Αύριο έχει έξοδο, μεζεδάκια και μουσικούλα ελληνικιά...ίσως και μια βόλτα Enzzo de Cuba αργά (πολύ αργά όμως, ε;) για να βρούμε τα θεσσαλονικόπαιδα που μας λείψαν.
Κυριακή Mercadonegro...αν είναι τόσο καλοί όσο πέρσι δεν θα μαζευόμαστε από Δευτέρα...χορό και στο νοσοκομείο ακόμα, το πολύ πολύ να με κρατήσουν μόνιμα εκεί κάποια μέρα μ'αυτά που τους κάνω...(ζουρλομανδύα σε bleu d'azur έχετε; ευχαριστώ!)

Καλά να περνάμεεεεεε ! Κι ας μου πει κάποιος της άσχετης....το ΧΑΪΔΑΡΙ πού στο καλό πέφτει ;;;;

:-)))))

Δεσποινίς "Χαλαρή"

"Καλή σας νύχτα λοιπόν δεσποινίς χαλαρή..." και μου είχες πάρει και το σοβαρό σου ! :-)

Α ρε μουτράκι, μου είχαν λείψει τέτοιες βραδιές, με τις ώρες μπλα μπλα, έστω και τηλεφωνικά (αφού δεν....αλλιώς ΓΜΤ!), να σου βγαίνει όλη η τρέλλα και να με πιάνει η χαζομάρα μου....

Κι αν κουράζομαι όταν σκέφτομαι τι με περιμένει σ'ένα μήνα...άλλο τόσο (κι ακόμα πιο πολύ πολύ πολύ πολύ περισσότερο) τρελαίνομαιιιιιι κι ανυπομονώωωωω. Γιατί τι είμαστε; Ε ε ε ε Ε Ε Ε Ε; Τρελοκομεία είμαστε και γουστάρουμε και το λέμε και το φωνάζουμε και όταν θα μας μαζεύουν εμείς θα γελάμε και θα μιλάμε ναζιάρικα και κρητικά και Ψινακικά και θα τραγουδάμεεεεεεεε...."Αυχένας ! Λαιμός ! Αυχένας ! Λαιμός ! Αυχένας !....". Μπαναλυγmoant του κερατά ! χαχαχαχαχαχααα

Σ'αγαπάω μ'ακούυυυυς;;;; Γι'αυτό στρώσε το μουσάκι το λειψό και ετοιμάσου. Ένας μήνας έμεινε, σκάσε, σκίσε κι έλα να το γιορτάσουμε, άφραγκοι κι αγαπημένοι...! :-p

Πάμε όλοι μαζί !

1...

2...

3...

Και!

..."Και μόοοονο που με κοιτάς λυώνω...και μόοοονο που με κοιτάααας !
Και μόοοονο που με κοιτάς λυώνω...σκέεεψου να μ'αγαπάααας !"


ΥΓ. Όχι ΔΕΝ έπαθα παράκρουση, είμαι πολύ καλά, εσείς; Ευχαριστώ ! :-))))

Κοίτα πλάκα...

Έχει πλάκα τελικά να χάνεσαι. Να μένεις μαλάκας στο τέλος και ν'αναρωτιέσαι τι έγινε. Πώς το παιχνίδι σοβάρεψε και το γέλιο μετατράπηκε σε ερωτήματα...πώς βγήκε ξαφνικά στη μέση αυτή η στενοχώρια η γλυκιά, το παράπονο...; Μεγάλη πλάκα.

Έχω ηρεμήσει πολύ τελευταία. Τόσο που αρχίσαν κάποιοι γύρω μου ν'ανησυχούν. Κι όσοι μου φώναζαν για τη μόνιμη (τελευταία) "γκρίνια", αρχίσαν τώρα να "τρομάζουν" με τα γέλια και να γκρινιάζουν με τη σειρά τους...περιμένουν κάποια ανάλογη αντίδραση ίσως; Πλάκα έχει.

Πλάκα μεγάλη η ζωή. Γι'αυτό την παίρνω σοβαρά. Κι ακόμα κι όταν γκρινιάζω, κλαίω, στενοχωριέμαι, πονάω....κατά βάθος γελάω. Ίσως τότε περισσότερο από κάθε άλλη φορά :-)

Surfin' USA

Δεν τον ένοιαζε πια. Το ήξερε, το έβλεπε. Μπορούσε να της πει ότι ήθελε, να την κρατήσει για ώρες ολόκληρες αγκαλιά, να της χαϊδέψει τρυφερά τα μαλλιά...τίποτα δεν άλλαζε. Το σφίξιμο στο στομάχι της, αυτό έλεγε την αλήθεια. Δεν τον ένοιαζε πια.
Αυτό που δεν καταλάβαινε είναι το γιατί. Όχι το γιατί της αλλαγής, αυτό το είχε μάθει πριν από εκείνον. Κι ας το αρνιόταν όσο ήθελε εκείνος, το ξέραν κι οι δυο πως έτσι ήταν. Γιατί την πονούσε δεν καταλάβαινε. Γιατί την πείραζε τόσο να έχει δίκιο.
Δεν ήταν η πρώτη φορά. Είχε απλά κουραστεί, βαρεθεί να καταλαβαίνει, να θέλει και να μπορεί να βλέπει, να μην στρέφει το βλέμμα αλλού όταν η αλήθεια την κοίταζε στα μάτια. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν μπορούσε να αλλάξει. Να ζει όπως ζουν οι περισσότεροι, κρυμμένη κι αυτή πίσω από βεβαιότητες αγνώστου πατρός χωρίς να την απασχολεί η αλήθεια τους, η ουσία. « Surfin’ USA » συνήθιζε να λέει γελώντας...μα το γέλιο λιγόστευε σιγά σιγά, αλήθεια την αλήθεια.
Τις σφαλιάρες τις άντεχε, όλοι το ξέραν, όλοι το έλεγαν. Εντάξει...την είχαν πείσει, ήταν δυνατή. Και συνέχιζε να πορεύεται ίδια, παρά τις γρατζουνιές και τους μώλωπες. Αυτά θα γιάνουν...το έλεγε πάντα η γιαγιά της κι εκείνη την πίστευε. Όμως κανείς δεν της είπε πόσο πονάει όταν ανοίγουν παλιές πληγές...ξανά και ξανά.

Του άνοιξε την πόρτα. Ένα αντίο, πιο οριστικό από ποτέ. Το ήξερε μέσα της, θα το μάθαινε κι εκείνος σύντομα. Έσβησε τα φώτα και ανέβηκε τη σκάλα στα σκοτεινά. Μακριά από τον υπολογιστή, από την τηλεόραση, από τα βιβλία, από τη μουσική της. Όχι απόψε. Απόψε θα απολάμβανε τη μοναξιά της, επιτέλους. Τον υπέροχο, γενναίο, τσακισμένο εαυτό της.
Το νερό, καυτό, την αγκάλιασε, καλοσώρισε τα δάκρυά της, καθάρισε τις πληγές της. Πάντα στα σκοτεινά. Δεν το φοβόταν το σκοτάδι, το φως την τρόμαζε. Το φως το τεχνητό, αυτό το ψεύτικο. Πάντα το απέφευγε, όπως όλα τα ψεύτικα του κόσμου.

Χώθηκε στο πάπλωμα και άνοιξε την αγκαλιά της. Έσφιξε το μόνο πλάσμα που ήταν πάντα εκεί χωρίς να της ζητά τίποτα και αφέθηκε. Ένα όνειρο ήθελε...ένα όνειρο να διώξει τους εφιάλτες....και το πρωί, όταν ο ήλιος θα τρύπωνε στο δωμάτιο, θα ήταν πάλι εκεί. Ίδια, δυνατή, ζωντανή. Θα του χαμογελούσε κοιτώντας τον στα μάτια. Κι ας έτσουζε...Πάντα.

Τελειώσανε αυτοί καλά....

...κι εγώ καλύτερα !!!!!!!! Χαχαχαχαχα !!!!!!!!

"Je suis impressionné...vous avez vraiment quelque chose de Dolto...ou de Winnicott...ces moments qu'ils avaient, de génie vraiment...cette intuition qui faisait que ça marche sans forcement qu'on ne comprenne d'où ça vient...vraiment bravo!"

Όσοι καταλάβατε καταλάβατε! Όσοι πάλι δεν... ε, δεν πειράζει! Αρκεί να ξέρετε ότι το 54άρι - ξεπέτα, έφερε 16άρι - οργασμό... Κι ότι κατάφερα να ΜΗΝ λιποθυμίσω όταν άκουσα τα παραπάνω :-)

Δεν κερδίσαμε απλά το στοίχημα...τα τινάξαμε όλα στον αέρα ! Τι ηδονή ήταν αυτή!?! :-)

2 μέρες μόνο

Πρώτη φάση τέλος...2 μέρες υπομονή ακόμα για τη δεύτερη και τελική φάση...

...και θα βγούμε επιτέλους απ' τη γυάλα ! Ότι και να γίνει !

Πάμεεεεεε...! :-)

Σάτερντεϊ Νάιτ ΤιΒι

Μετά από ένα μήνα αποχής, ανοίγεις την ΤουΒου να χαζέψεις... Κλασσικά, λίγο zapping για αρχή... Χαζοταινία, μμμμ, Αλιάγας, μχμχμμμ, τηλεπαιχνίδι, πάμε παρακάτω... Και ξαφνικά μένεις! Το δάχτυλο αρνείται να πατήσει άλλο κουμπάκι...

ΒΡΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΞΕΡΩ! Κι αυτή η κοπέλα...κι αυτή γνωστή! Και να'σου και η χορευτική επίδειξη (με την καλύτερη των εννοιών) πριν το break.

Δεν έχει τελειώσει ακόμα το παιχνίδι...Καλή επιτυχία παιδιά! Και αν πέσει πολύ χρήμα..θα έχει δωρεάν είσοδο κέρασμα για όλο το μαγαζί tomorrow; :-)

ΥΓ. Μάλιστα...τέλος! Nat και Samy...σε καλή μεριά :-)

Τι πλάκα να βλέπεις γνωστούς σου ανθρώπους στο χαζοκούτι πάντως... Ο τυπάς που βάζει τραγουδάκια όμως τα θαλάσσωσε, μας βάφτισε το merengue salsa και μου τα χάλασε, ήθελα να δείξω στον μπαμπά μου "τι σκατά χορεύω" όπως λέει...χαχχαχχαχααα.

Μούμπλε μούμπλε...

Κάθε μέρα λάθη. Ξανά και ξανά. Πότε ελαφριά και πότε ιδιαίτερα σοβαρά. Παρατηρήσεις, δυσαρέσκεια, χάνει τον έναν γιατρό μετά τον άλλο...Αδιαφορία; Ηλιθιότητα;

Μιά μέρα σαν τις άλλες. Λάθη επί λαθών. Και φεύγει και 2 ώρες νωρίτερα. Αφήνει το πρόγραμμα και τα ιστορικά του γιατρού που ξεκινά εκείνη την ώρα βάρδια πάνω στο γραφείο της και φεύγει. Ω έκπληξη...δεν είναι τα σωστά. Η γλυκιά μου μπέρδεψε τις ημερομηνίες....Πανικός για να μπορέσει ο άνθρωπος να βρει όσα χρειάζεται για να κάνει τη δουλειά του, να πεις ότι κρατάει τα ιστορικά αρχειοθετημένα και ξέρεις πού να ψάξεις..Μπααα...

The day after. Αυθεντικός διάλογος:

- Καλημέρα Μαρία. Αργησες σήμερα...κι ήθελα να σου μιλήσω.
- Χι χι (χαζό γελάκι), ναι μωρέ...Πείτε μου!
- Να σε ρωτήσω βρε κορίτσι μου...Αυτός ο χαμός γίνεται παντού ή μόνο με το δικό μου ιατρείο;;;
- Τι εννοείτε; (αγελαδίσιο βλέμμα, υποθέτουμε απορίας)
- Εννοώ ότι δεν έχεις αρχείο για τα ιστορικά, ότι μονίμως λείπουν όσα χρειάζομαι και σπαταλάμε το χρόνο μας άδικα στο ψάξιμο αντί να βλέπουμε ασθενείς...αυτή είναι η δουλειά ΣΟΥ Μαρία μου...
- Ναι, μα ξέρετε, έχω βγάλει όοοολα τα ιστορικά και τα αρχειοθετώ αυτό τον καιρό (όπου "αυτός ο καιρός" = εδώ και 5 τέρμινα...), μόλις τα τελειώσω δεν θα υπάρχει πρόβλημα.
- Μάλιστα...άντε να δούμε...και θα σε παρακαλέσω να είσαι προσεκτική, αν είναι δυνατόν, χτες σηκώθηκες κι έφυγες πριν το ιατρείο και...
- Μα σας τα άφησα ΟΛΑ έτοιμα! (διακόπτει η αδικημένη γλυκούλα...)
- Βρε Μαρία, της περασμένης βδομάδας μου είχες αφήσει, όλα λάθος...Ευτυχώς που με βοήθησαν τα παιδιά και τα βρήκαμε τελικά, αλλά δεν γίνεται έτσι κορίτσι μου να συνεχίσουμε!

Σιωπή...κατέβασμα κεφαλιού για 3 περίπου δευτερόλεπτα...και μετά...ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ!!!!

- Πάντως να ξέρετε...δεν είναι με το ιατρείο σας το πρόβλημα...τελευταία κάνω γενικότερα πολλά λάθη....

Και ο γιατρός....ΜΑΛΑΚΑΣ!

Αγγελία

Ζητείται χορηγός για ταξίδι σε Munich, Bremen, Bordeaux και Paris, καθώς και αντικαταστάτης για 18ωρο καθημερινό πρόγραμμα σε 3 διαφορετικές δουλειές ώστε να μπορέσω να φύγω. Αμοιβή...η αιώνια ευγνωμοσύνη μου, μια βραδιά ως αποκλειστικός παρτενέρ μου σε intensive salsa dancing και δωρεάν ψυχοθεραπεία για μια ζωή.

Ευχαριστώ.

Άντε γιατί αλλιώς δε βλέπω προκοπή....Ουφ!

Δε χιτ οφ δε γιαρ!

Μπιλιβ ιτ ορ νατ, ιτ ις χαπενιιινγκ...Σι ις ναου ιντερνατιοναλ!

Συγχώρα με

..............................................

...Κι όμως σαν τον κλέφτη σαν το δολοφόνο
κρύβομαι στο φως της διαδρομής σου
για να κλέψω τα βήματα, την όμορφη σκιά σου
ν'αγαπήσω το σκοτάδι φτάνει να'μαι κοντά σου
Να σε κάνω δικιά μου ατέλειωτες ώρες
τόσο δικιά μου που να μπορώ να σε σκοτώσω
πριν με δεις να φεύγω μόλις ξημερώσει
κι εγώ να σου χρωστάω που ζω, να σου χρωστάω...

Γιατί η αγάπη είναι μια τράπουλα σημαδεμένη
κι όλοι εμείς στα νύχια της βαφτισμένοι
κι αν η αγάπη είναι γεμάτη σημάδια να μαντέψω
συγχώρα με αν δεν προλαβαίνω πάντα να τα δω
συγχώρα με που προλαβαίνω πάντα ν'αμυνθώ...

(Χ.Θηβαίος - Η τράπουλα)

Ο φίλος

Έχω που λέτε έναν φίλο....

Είναι μικρός μα δεν το βλέπω. Μόνο όταν κάνει τα τρελά του. Και τα κάνει συχνά. Μαζί τα κάνουμε δηλαδή. Η και ο ένας για τον άλλο.

Είναι πανέξυπνος. Αυτό του φαίνεται. Από το βλέμμα, τη φάτσα, το χαμόγελο, τις κινήσεις, την ατάκα. Ειδικά μ'αυτό το τελευταίο...σκοτώνει.

Είναι ευαίσθητος. Το κρύβει καλά. Όχι μαζί μου όμως. Κι αν καταφέρεις να τον πλησιάσεις αρκετά, καταλαβαίνεις πόσο τεράστια ψυχή έχει.

Είναι αστείος. Δε γελάς μαζί του...αυτός σε κάνει να γελάς. Πολύ όμως.

Είναι καλός. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω. Κακό θα κάνει μόνο άθελά του. Και παίζει να πονέσει περισσότερο από αυτόν που έβλαψε όταν το καταλάβει.

Είναι αντράκι. Απ'αυτά που έχουν μπόλικο πράμα μέσα στο παντελόνι. Σε όλα του.

Είναι ειλικρινής. Γλυκά ή ωμά. Ανάλογα την περίσταση, τη στιγμή, τον άνθρωπο. Πάντα ειλικρινής όμως. Ακόμα και στις σιωπές του.

Είναι γεμάτος χαρίσματα. Απ'αυτά που λέμε "ταλέντα". Το μεγαλύτερό του όμως, είναι ότι δεν παίρνει κανένα από αυτά ιδιαίτερα στα σοβαρά. Γι'αυτό και μπορεί να τα χαίρεται ακόμα όλα.

Είναι δυνατός. Κι η δύναμή του σε κάνει να κλείνεις το στόμα, ν΄ανοίγεις τα μάτια, να θυμάσαι ξεχνώντας και ν'αγαπάς.

Είναι τρυφερός. Το βλέπεις όταν σε χορεύει, όταν σε παρηγορεί, όταν σε αγκαλιάζει, όταν σου μιλάει. Απίστευτα τρυφερός.

Είναι αισιόδοξος. Ακόμα κι όταν τον πιάνουν οι μελαγχολίες του. Γιατί απλά είναι από τους ανθρώπους που ξέρουν να πηγαίνουν μόνο μπροστά.

Είναι όμορφος. Ειδικά όταν με ακούει...Κι ειδικότερα επειδή ΔΕΝ το ξέρει.

Είναι ενθουσιώδης. Κι αυτό του βγαίνει σε καλό όταν δεν του κάνει κακό.

Είναι ελεύθερος. Από τα πάντα και απ'όλους. Δεν αφήνεται να τον δέσουν. Δένει εκείνος ότι αγαπάει στην καρδιά του και το κουβαλάει μαζί του.

Είναι μακριά. Και είναι το "για πάντα" που δεν είπα...

Επείγον !

Κυρίες και Κύριοι...απαιτώ την άμεση μεταφορά των εκλογικών μου δικαιωμάτων στη Βουλιαγμένη !!!!!!! :-p

Α! Μου'ρθε και το χαρτί και το παρέλαβα (όχι σαν κάτι άλλους...) κι αύριο πουρνό πουρνό (μα στις 6 ;;; Έλεος !!!) θα σκάσω μύτη στο παλιό μου το σχολείο με ύφος θριαμβευτικό...είμαι της επιτροπής της εφορευτικιάς ρε σας λέω !!!

Βράδυ Δευτέρας

Χε χε χε...Την πάτησεεεεες !

Κυρίες και κύριοι ναι! Τα καταφέραμε! Το μυστικό παρέμεινε μυστικό και η γάτα δεν πήρε πρέφα κανένα ποντίκι!

Περιγραφή σκηνικού: ο Α. φεύγει εξωτερικό για σπουδές. Η Ε. έχει ιδέα. Αποχαιρετιστήριο πάρτυ-έκπληξη. Ο μεγαλοδύναμος βάζει το χεράκι του και η Ε. γνωρίζει τον ιδιοκτήτη του αγαπημένου λατινομάγαζου του Α., 3 βδομάδες πριν το ταξίδι. Το μαγαζί που δεν κάνει ποτέ πριβέ πάρτυ....θα ανοίξει μόνο για τα μάτια του Α. τη Δευτέρα 9/10. Και χωρίς είσοδο. Και με μειωμένες τιμές. Κι επειδή ο ιδιοκτήτης είναι γαμώ τα παιδιά...θα κεράσει και γύρους σφηνάκια και μπουκάλι κλπ το βράδυ του πάρτυ χωρίς να έχει γίνει καμιά εξήγηση...

Ο κόσμος...όλοι όσοι ξέρω ότι τον ξέρουν. Και δώστου ψάρεμα, μην αφήσουμε κανέναν απέξω. Και δώστου βούτηγμα στο κινητό του Α. για να βρούμε τηλέφωνα που δεν είχαμε. Κι άντε κατέβασε ιδέες για δώρο...κι ο Α. να πηγαίνει να αγοράζει αυτό που έχεις αποφασίσει να του προσφέρεις 2 μέρες πριν πας να το πάρεις...καινούρια ιδέα λοιπόν...μάλλον καλύτερη τελικά :-)
Να και τα ψέμματα για να τον κλείσουμε αυτή τη μέρα...για να μην καταλάβει τίποτα...και την κρίσιμη στιγμή, άλλο ένα για να δεχτεί να του δέσουμε τα μάτια....

2 γυναίκες κι ένας άντρας σε ένα πράσινο αυτοκίνητο. Τα μάτια του Α. δεμένα με ένα ροζ φουλάρι. Κι ο κόσμος να κοιτά απορημένα...Ο Α. ν'αναγνωρίζει τη διαδρομή...η οδηγός να ορμάει σε ότι στενάκι έβρισκε για να τον μπερδεψει.

Φτάνουμε. Όλοι στην ώρα τους, περιμένουν. Οι πόρτες ανοιχτές, η μουσική σταματημένη. Ο Α. σκοντάφτει γιατί ξεχνάμε να του πούμε πού έχει σκαλοπάτια, χα χα. Τα μάτια ακόμα κλειστά, ένα χέρι τον οδηγεί στο κέντρο της αίθουσας. Μπροστά του ένα μεγάλο πανό. Γύρω του χαμογελαστά πρόσωπα που κρατούν την αναπνοή τους.

Ο dj (Μιλτάρα μας έσωσες) δε βάζει σάλσα όπως όλοι περιμένουν. Οριεντάλ...και τα κορίτσια αρχίζουν να χαϊδεύουν τον Α. που περιγράφει αργότερα: "Ελεγα μέσα μου, δεν το πιστεύω, σε στριπτιζάδικο με πήγαν τα τομάρια!" Το τραγούδι τελειώνει και τα μάτια ανοίγουν...

Καλό ταξίδι Α....Ο Α. έχει φύγει ήδη όμως! Χαμένος στο διάστημα :-) Και τι δε θα'δινα για να διάβαζα τις σκέψεις σου εκείνες τις στιγμές....Όπως και μετά, όταν άρχισες ν'ανοίγεις το δώρο σου. Τhe Bremen Lover Emergency Kit! Φτιαγμένο με πολλή πολλή πολλή αγάπη κι ακόμα περισσότερη δόση πονηριάς :-) 10 πακέτα, ένα κι ένα...χι χι χι. Και μετά το κανονικό δώρο. Νόμιζες πως είχες τελειώσει με το μεγάλο πακέτο, ε; :-)

Χορός μέχρι τελικής πτώσης. Η δική μου ήρθε γύρω στις 3μιση...όλη η υπερένταση και το άγχος των τελευταίων ημερών...σε κοίταζα και σε χαιρόμουν. Κι ένιωθα μεγάλη περηφάνια που είμαι φίλη σου. Πόνο που φεύγεις. Ευτυχία που πραγματοποιείς τα όνειρά σου. Ευλογία που σε γνώρισα, έζησα, αγάπησα. Χαρά που ίσως κατάλαβες επιτέλους (έστω και λίγο) πόσα αξίζεις και για πόσους πολλούς.

"Βλαμμένο...Αφού κρατήθηκα και δεν έκλαψα απόψε, δεν φοβάμαι τίποτα πια...". Εγώ έκλαψα όταν σε άφησα. Εσύ φταις κι όσα μου είπες. Σ'ευχαριστώ. :-)

Bonus

Ατάκες της βραδυάς:

- Τι να πω ρε παιδιά! Εγώ για φαγητό θα πήγαινα....(Α. στον κόσμο που περιμένει να πει κάτι)
- H Ελένη πώς να τα περνάει στο πάρτυ που κάνει σπίτι της άραγε; (Ε. στον Α. αναφερόμενη σε ένα ακόμα "χρήσιμο" ψέμα, με την Ελένη να χορεύει λίγο πιο μακριά. Η απάντηση ήταν δάχτυλο...ντροπήηηη!)
- Καλά, πόσο καιρό το ετοιμάζεις αυτό μ'εμένα στο ρόλο του μαλάκα...; (Α. στην Ε. χορεύοντας)
- "...κι αν πει το ναι και δειλιάσω εγώ; Το έχω ξαναπάθει εξάλλου!" Ρε άι σιχτήρι!!! (Α. στην Ε. ενώ διαβάζει δυνατά στους παρευρισκόμενους τις "οδηγίες πλεύσης στη θάλασσα των δώρων" του)
- You can choice...ρε σεις, έλληνας το έφτιαξε αυτό, έτσι; (Α. διαβάζοντας στο κέντρο του στόχου των strip darts)
- Δεν τον χόρεψες απόψε...79-0 ! (Α. μαθαίνει στη Μ. δια της βιωματικής οδού το...ποιόν, αυτόν, 1-0)
- Τονίζω ότι το κινητό το είχα αφήσει στο τσαντάκι! (Α. μετά από χαλάστρα...)
- Ρε κωλόπαιδα....τη μέρα που θα αρχίσω εγώ να σας κάνω δώρα θα δείτε τι θα πάθετε ! (Α. που απειλεί τους ηθικούς αυτουργούς του δώρου του, κρατώντας ένα μπουκαλάκι λιπαντικό στο χέρι)

Ποιό να'ναι αυτό το μυθτικόοοο...

Θουυυυυθ ! Είναι μυθτικό θαθ λέω !

Κι άμα το μάθει ο γατούληθ (που είναι μεγάλη γάτα) την πατήθαμεεεεε...!

xxxxxxxxxxxx

Είμαι τόοοοθο χαρουμενούλιιιι.... Τι κρίμα που δεν μπορώ να θαθ πω το γιατί ακόμα..... :-(

Αλλά μ'αρέθειιιιι !!! :-)

Φρίκη

Ισως το είδατε στις ειδήσεις, ίσως το διαβάσατε. Εγώ το είδα στο blog της και έφριξα.

Νομιμοποίηση του "Κόμματος των Παιδοφίλων" (PNVD) λέει, από την Ολλανδική κυβέρνηση.

Βασικοί στόχοι του κόμματος είναι:

- Η νομιμοποίηση της σεξουαλικής επαφής μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων από 12 ετών

- Η νομιμοποίηση της κατοχής παιδικού πορνογραφικού υλικού για προσωπική χρήση

Επίσης, κάθε νομοθεσία, που απαγορεύει την σεξουαλική επαφή μεταξύ ανθρώπων και ζώων, τους βρίσκει ρητά αντίθετους.

Βοηθείστε να τους σταματήσουν. Ψήφος διαμαρτυρίας κατά του κόμματος παιδοφίλων.

Για περισσότερες πληροφορίες, στο site του χαμόγελου του παιδιού.

Κι εδώ η συνέντευξη ενός από τους ιδρυτές του κόμματος...διαβάστε και κρίνετε.

Εμπρός καλό μου μυαλό!

Καταστροφή! Εσύ χαιρόσουν και κατέβαζες ιδέες αλλά εγώ δε γελούσα. Θάλασσα μου τα έκανες μωρό μου πάλι! Μούσκεμα! Οχι από τα ωραία τα μούσκεμα...από τα άλλα, που πρέπει να μαζέψεις και δε φτάνουν ούτε 1000 κουβάδες...Ααααχ!

Και ξαφνικά...μέσα στον πανικό...ναι ναι, φως στην άκρη του τούνελ! Να το ακολουθήσω; Για κοίτα...ΝΑΙ! Δεν είναι κακό! Καθόλου κακό!

Χιχιχι...γυριιιίζει το γρανάζιιιιι...εμπρός καλό μου μυαλόοοο!

Το βρήκα ρε! Κι αυτή τη φορά...ΔΕ ΧΑΛΑΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! :-))))

Μια Τρίτη πρωί

Δεν είχα χάσει ανθρώπους δικούς μου μέχρι πριν κάποια (λίγα) χρόνια. Γιαγιάδες και παππούδες, τους είχα όλους. Αδυναμία στην πλευρά του μπαμπά. Λίγο γιατί μας μεγάλωσαν, ζούσαν πάντα κοντά μας. Λίγο γιατί ήταν το "τυπικό" μοντέλο παππού και γιαγιάς που είχα στο μυαλό...με τα λευκά μαλλάκια, την απαλή φωνή, τα λόγια τα μελωμένα και τα χάδια από μετάξι. Ακόμα θυμάμαι τις ώρες που μπορούσε να περάσει η γιαγιά μου χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου...από τη μέρα που έφυγε, δεν έχει ξαναβρεθεί άνθρωπος με τέτοια τεχνική και αντοχή! Απίστευτος άνθρωπος, να θυμηθώ να γράψω για εκείνη μια μέρα....

Σήμερα θέλω να μιλήσω για την άλλη γιαγιά όμως. Που είναι ακόμα εδώ. Την Αιγιώτισσα γιαγιά με το μαλλί που τώρα γκριζάρει αργά αργά. Τη γιαγιά που μιλάει πάντα δυνατά, που φωνάζει και γκρινιάζει για τα πάντα, που δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο, που δε χαϊδεύει ποτέ, που κουράζει και κουράζεται. Την παραπονιάρα.
Η γιαγιά η Μαρία είναι η "δύσκολη" περίπτωση της οικογένειας. Από τους ανθρώπους που αγαπάς και υπομένεις γιατί ε, οικογένεια είναι! Ποτέ δεν ένιωσα τρυφερά απέναντί της. Δεν είναι ότι δεν είχα προσπαθήσει...απλά δεν! Το ότι μένει στο Αίγιο, μάλλον καλό έκανε, η καθημερινή τριβή μαζί της μάλλον θα είχε οδηγήσει σε διάλυση πάσης φύσεως σχέσης.

Ηρθε να μας δει η γιαγιά λοιπόν. Το κάνει πότε πότε, έρχεται καμιά βδομάδα και μένει εδώ, χωρίς τον παππού, για να ξεκουραστεί. Ως συνήθως...ένα 15λεπτο σπαστό συζήτησης τη μέρα από πλευράς μου, ευγένεια και καλοσύνη και μέχρι εκεί. Γιατί δεν είχα τι άλλο να πω. Γιατί με κούραζε η γκρίνια κι η κριτική για τους πάντες και τα πάντα. Καλύτερα μακριά κι αγαπημένες...

Σήμερα δεν ξέρω τι έγινε. Είχα να πάω να πληρώσω κάτι λογαριασμούς, κάτι τέτοια τρεξίματα χαζά. Κατεβαίνοντας το πρωί στην κουζίνα ακούω:

- Ανέβηκα πριν στη σοφίτα αλλά κοιμόσουν του καλού καιρού, άντε, επιτέλους σηκώθηκες! (σηκώθηκα στις 8...ε; ας ξεροκαταπιούμε όλοι μαζί...)
- Καλημέρα γιαγιά ! Πάω την Candy βόλτα και φεύγω για τις δουλειές...καλά είσαι εσύ;
- Μα καλά, δε θα φας τίποτα;;;
- Μπα, πάω να τελειώνω και θα φάω πρωινό μετά, να πιω τον καφέ μου με την ησυχία μου. Εσύ έφαγες τίποτα; Είσαι καλά; (2η φορά, έτσι;)
- Ε τι να σου πω, έτσι κι αλλιώς εμένα δε μ'ακούει κανένας, άμα πω και τίποτα βρίσκω το μπελά μου.
- Εεεε....(αλλαγή θέματος)... Α, να σου πω, είδες που άφησε η μαμά τη συνταγή για τα φάρμακα του παππού που πρέπει να πάρω;
- Εδώ είναι, να. Καλά, έτσι θα βγεις έξω;;; (και πριν προλάβω ν'απαντήσω) Τα μαλλιά σου είναι χάλια, πιάστα καλύτερα. (και πριν προλάβω ν'απαντήσω) Κοίτα μην ξεμυαλιστείς κι αργήσεις, 12 η ώρα πρέπει να βάλεις το φαγητό να γίνει, πριν γυρίσει ο αδερφός σου, εγώ αυτή την κουζίνα δεν την ξέρω, μα τι πήγατε και πήρατε....(και πριν προλάβω ν'απαντήσω) Η μάνα σου τι ώρα θα γυρίσει; Εδώ που μετακομίσατε δεν μπορώ να πάρω και τ΄αμάξι (εννοεί το λεωφορείο) να κατέβω στα μαγαζιά να χαζέψω, δε σας έκανε το παλιό το σπίτι που είχα μάθει να κυκλοφορώ, θέλατε πολυτέλειες, μεγαλοπιαστήκατε όλοι. (και πριν προλάβω ν'απ.....Εεεε, ΟΧΙ !)
- Χμμμ...ναι...που λες...εσύ καλά είσαι;;;; (και πριν προλάβω να σκεφτώ;!) Μήπως θες να έρθεις μαζί μου για τις δουλειές;

Είπε ναι. Αμέσως. Δυσανασχετώντας μεν, τρέχοντας μες στον ενθουσιασμό να ετοιμαστεί δε. Εκανα ότι δεν το είδα, πήγα βόλτα τη σκυλίτσα μου, γύρισα, την πήρα και ξεκινήσαμε. Μια ώρα και τέλος, όλες οι δουλειές "καλά καμωμένες":-) Και ξαφνικά μ'ακούω να λέω...

- Ωραία. Πού να σε πάω για καφέ τώρα;

Για να μην τα πολυλογώ, αφού πέρασε άλλη μισή ώρα μέχρι να πειστεί, ν'αποδεχτεί ότι ο καφές δεν ήταν υποχρεωτικό να είναι καφές, να βρούμε ένα μέρος που να της αρέσει...καταλήξαμε στην πεντέλη. Εκανε λίγο ψύχρα αλλά της άρεσε. Πήρε την πάστα της ("αν κι εμένα τα γλυκά δεν μου αρέσουν"), πήρα τον καφέ μου κι ένα τοστ ("να, είχες πρωινό στο σπίτι και τώρα το πληρώνεις"), άναψα κι ένα τσιγάρο (κάποιο μίνι θαύμα έγινε και δεν το σχολίασε) και άρχισα να υπολογίζω...στην πόση ώρα είναι αποδεκτό να φύγουμε;

Μείναμε δύο ώρες τελικά. Και δεν τις κατάλαβα καν. Αρχισε να σχολιάζει μια "παλαβή, πόσο νομίζει ότι είναι; Στην ηλικία της..." που έτρεχε πέρα δώθε και τη στιγμή που ετοιμαζόταν να κάνει ένα ακόμα σχόλιο για την τύπισσα, χωρίς να έχει δει ότι ήταν ακριβώς πίσω της, ύψωσα τη φωνή και είπα....αχ, γιαγιά κοίτα, τι ωραίο μωρό! Κάπως έτσι αρχίσαμε να μιλάμε...για τα μωρά της που δε χάρηκε νέα, για τα δισέγγονα που ονειρεύεται, για τα σπίτια που βλέπει και λαχταρά, για τα σπίτια που άλλαξε και θυμάται...Τη ρώτησα για τη ζωή της και μου μιλούσε ασταμάτητα. Ιστορίες από τα παιδικά της χρόνια, ιστορίες από τόν πόλεμο, ιστορίες αγάπης και ιστορίες μίσους. Κακουχίες και τύχες χαμογελαστές. Δάκρυσε, γέλασε...

Μυθιστόρημα η ζωή της. Οπως πολλών στην ηλικία της. Μυθιστόρημα που μου πήρε 28 χρόνια να μάθω. Αποσπάσματά του τουλάχιστον. Στο μυαλό μου άρχισαν να μπαίνουν τόσα πολλά στη θέση τους. Σαν παζλ που συμπληρωνόταν σιγά σιγά και απαντούσε σε γιατί χρόνων. Κι άρχισα να καταλαβαίνω. Και να συγχωρώ. Και να σέβομαι. Χωρίς να το καταλάβω.

Κι όταν τελικά σηκωθήκαμε να φύγουμε, για πρώτη φορά από τότε που την θυμάμαι...την είδα να μου χαμογελά λέγοντάς μου : "αχ, τι ωραία που περάσαμε!".

Χαμογελάω. Νιώθω όμορφα. Και όχι, δεν θα σας πω τα συμπεράσματα απ'αυτή την ιστορία. Ας βγάλει ο καθένας τα δικά του...

Πριν την καληνύχτα...

Dodo στη σοφίτα απόψε...Αφήσαμε το κρεβάτι στη γιαγιά και πολύ μα πολύ το χαιρόμαστε :-)

Ο μικρός έφερε γλυκά απόψε...έτσι του ήρθε, δεν γιόρταζε τίποτα. Τα τιμήσαν όλοι δεόντως. Φύλαξα το δικό μου για το πρωί, ελπίζοντας πως τα ξωτικά που τριγυρνάνε στο σπίτι μου τα βράδυα θα το εξαφανίσουν κάνοντας διπλό καλό : εξαφανίζοντας μαζί του τις θερμίδες και δίνοντας μου την ευκαιρία να γκρινιάξω για τις αδικίες που μου γίνονται, αναγκάζοντας τους πάντες να είναι super καλοί μαζί μου all day.

Love ya too (Μέρα που είναι) !

Να μετράω μέρες ανάποδα...σπαστικό. Και πλάκωσε και δουλειά. Δε θέλω να μου λείπεις. Θα το κόψω (...λέμε τώρα!).

Πήρα τη μεγάλη απόφαση. Ξεκινάμε την Τετάρτη. Μη με στήσεις, αυτή τη φορά είμαι αποφασισμένη.

Αν μου ξαναπείς ότι δεν σου μιλάω ανοιχτά, μπορεί και να τσαντιστώ...Το αντίθετο μπορεί και να συμβαίνει. Αυτό που λες, όχι. Αλλά άλλο να με έχεις απέναντί σου κι άλλο έτσι...

Χάρηκα που μιλήσαμε σήμερα. Δεν θα το διαβάσεις, δεν πειράζει όμως γιατί στο είπα. Θα προσπαθήσω να μένω πάντα τόσο ήρεμη. Προσπάθησε να βοηθάς.

Δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που παίζει στην τουβού. Ολα τα τραγούδια μου θυμίζουν Αlly McBeal (τι σειράααραραρααα!) αλλά δεν έχω ιδέα τι γίνεται.

Ενάμιση χρόνο μετά μπήκε στο σπιτάκι της σήμερα. Δυο φορές. Δεν κατάλαβα γιατί και πως. Αλλά ήταν γλύκα :-)

Μου λείπουν οι φίλοι μου. Λίγοι είναι αλλά δεν τους χορταίνω. Τι δεν πάει καλά με μένα γιατρέ;

Παράνοια τα όνειρά μου χτες. Ελπίζω σήμερα να μην έχουμε επανάληψη επεισοδίου.

Α! Αυτό με την ατάκα που έγραψα χτες...το είπε ο Ψινάκης στον Ρουβά καθώς του παρέδιδε το βραβείο του στα Mad. Λύθηκα!

Κουβερτούλα ή σεντονάκι; Στην τουβού πιάσανε τα gospel τώρα...εξακολουθώ να μην ξέρω τι βλέπω. Αλλά έχει πλάκα.

Εχω μάθει για πολλές "απαγορευμένες αγάπες" τελευταία. Πάνω που τις έκοψα εγώ αρχίσαν όλοι οι άλλοι; Τόσο της μόδας είναι και δεν το είχα πάρει χαμπάρι; Απ'την άλλη....εγώ έκοψα τις αγάπες γενικότερα τελευταία. Και το βλέπω να κρατάει καιρό. Εχει να πέσει μουρμούρα από τους γονείς.....πάλι θα γελάσουμε. Τόσα χρόνια με θέλαν υπομονετική...τώρα θέλουν εγγονάκια. Εγώ μέσα...αλλά τα θέλουν πακέτο με γαμπρό ρε γαμώτο!

Ευάκι μαλ...ιες λες. Κι εσύ τα ίδια θες. Ναι, αλλά τα θέλω μόνο αν και εφόσον...οπότε step back and wait please!

Ουφ. Πάω για ύπνο. Δε νυστάζω. Καινούργια αρχή όμως, θα ξαπλώνω κι ας μη νυστάζω, μπας και...Δύσκολη βδομάδα μπροστά. Μ'αρέσει :-) Καλό μήνα σας είπα; Καλό μήνα!

Ξέρετε πόσο σας αγαπάω, έτσι; Δε θέλω να μετανιώσω για τίποτα.

Εφτασε η ώρα....Καληνύχτα :-)

Σκηνές του παραδείσου

Η Εύα ήταν ζηλιάρα και έκανε σκηνή ζηλοτυπίας στον Αδάμ.

- Με απατάς! Πήγες με άλλη.!
- Μα τι είναι αυτά που λες...αφού είσαι η μοναδική στη Γη!
- Μωρέ πήγες με άλλη, δε μου το βγάζεις από το μυαλό!

Με τα πολλά ησύχασαν και πήγαν για ύπνο. Μετά από λίγη ώρα, ξυπνάει ο Αδάμ από ένα απότομο πόνο στα πλευρά και βλέπει την Εύα πάνω του.

- Τι κάνεις εκεί;
- Μετράω τα πλευρά σου!!!

Χι χι χι :-)

Quizzzzzz

Ντροπαλό (και καλά) χαμόγελο και...ατάκα !

"Αυτό σας το δίνουμε σαν...απολυμένη Φιλιπινέζα...γιατί είμαστε πιστές στην κυρά μας!"

Απέναντι...απλά αμηχανία.

Ποιός/ά σε ποιόν/ά;

Χαχαχαχχαααα ! Ελεος ρε γαμώτο ! :-)

Η απάντηση σε επόμενο τεύχος :-p

Η αρκούδα

J.J.Annaud - H αρκούδα. 5 λεπτά ταινίας μόλις. Απολογισμός:

1. Εχω ήδη δακρύσει
2. Θέλω να υιοθετήσω το αρκουδάκι
3. Αναρωτιέμαι πόσο διαφέρουμε τελικά από τα υπόλοιπα ζώα...κι αν είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.

...χαχαχχααα, μόλις έπεσε στο ποτάμι το χαζούλι μου! Candy έλα αγκαλιά να δούμε μαζί την ταινία...όσο αντέξω τελοσπάντων.

Μια καλη-νύχτα

Ισως το ωραιότερο απογευματοβράδυ μου εδώ και καιρό....Σίγουρα από τα πιο ουσιαστικά. Πόσο χαίρομαι που τελικά μείναμε οι δυο μας. Και μετά, οι τρεις μας. Που μιλήσαμε. Επιτέλους. Χωρίς πίεση, χωρίς βιασύνη, χωρίς άγχος. Που γελάσαμε. Που ενώσαμε τις "τρέλλες" μας. Που γνωριστήκατε και μεταξύ σας λίγο περισσότερο...και καταλάβατε ο καθένας γιατί αγαπώ τον άλλον τόσο πολύ.

Σας χωρίζουν 10 χρόνια. Σας ενώνουν πάρα πολλά. Εγώ...απλά τυχερή που βρέθηκα στη μέση :-)

Καληνύχτα αγοράκια...

Υ.Γ.: Η συνέχεια, πρώτα ο Θεός, σε μια βδομάδα, στα μέρη σου Φίφη. Θεσσαλονίκη μουυυ....θα μας αντέξεις; :-)

Καλύτερα να μασάς....

Είστε ντροπαλοί; Νιώθετε μειονεκτικά ή άβολα όταν βρίσκεστε για πρώτη φορά σε μια παρέα; Πιστεύετε ότι ο στόχος πρέπει να είναι να εντυπωσιάσετε τους πάντες, από το πρώτο λεπτό, με οποιοδήποτε τρόπο; Think twice κι ακόμα παραπάνω !!!! Κι όταν δεν έχετε κάτι αξιόλογο και αξιοπρεπές να πείτε...ΑΠΛΑ ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ !!! Πάρτε το χρόνο να παρακολουθήσετε τι γίνεται γύρω σας, να μπείτε στο "κλίμα", να κατανοήσετε/αξιολογήσετε την κατάσταση. Οι τσαμπουκάδες και τα "φορτηγατζίδικα" δεν βοηθάνε. Οι προσβολές οι "μάγκικες", δε λύνουν το πρόβλημά σας. Ειδικά με αγνώστους. Ειδικότερα με το "καλημέρα". Κι ακόμα ειδικότερα αν είστε κοπέλα. Γκέγκε;

Κοπελιά, τη γλύτωσες πολύ φτηνά χτες. Αφού δεν έφυγαν καρέκλες και τραπέζια μ'αυτά που ακούσαμε, να αισθάνεσαι πάρα πολύ τυχερή. Κι αν ποτέ σε ξαναφέρει η κακιά η ώρα στην παρέα (γιατί κάτι άλλο αποκλείεται να σε φέρει μετά τα χτεσινά), φρόντισε να μην έχουμε πάλι τα ίδια...γιατί η κατάληξη θα είναι πολύ, μα πολύ διαφορετική.

01:32 Αφιερωμένο

Σ'αγαπώ μωράκι μουυυ υπερβολικάααααααα.....!!!!
Σ'αγαπώ καρδούλα μουυυ ευρωπαϊκάαααααα.....!!!!

Χαχαχαχχαααα. Μου έφτιαξες το κέφι πάλι απόψε ΠΗ μουυυυ :-))))

Σ'ευχαριστώ...Καλές πτήσεις ;-)

Ανθρωποφάγος

Τελικά ναι...είμαι ανθρωποφάγος! Τρέφομαι από άντρες, γυναίκες, παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες. Από όλους εσάς.
Είναι μέρες που σας δοκιμάζω...που κόβω κομματάκια, τα γεύομαι...ζητάω κι άλλο, περισσότερο...χαμογελάω ηλίθια περνώντας τη γλώσσα στα χείλη...Κι όταν φεύγετε, όταν μου παίρνετε το πιάτο απ'το τραπέζι, μένω ν'απολαμβάνω τη γεύση που απέμεινε στο στόμα, στο στομάχι, στην καρδιά...Νοσταλγώ τις μυρωδιές, την υφή, τη γεύση και τις αισθήσεις. Τα συναισθήματα. Ολα όσα μου δίνετε σε κάθε μικρή στιγμή που μοιράζεστε μαζί μου. Κι ονειρεύομαι ήδη την επόμενη. Ε ναι, τ'ομολογώ...είμαι πολύ λιχούδα!
Είναι και μέρες που το "φαγητό" είναι κακομαγειρεμένο. Βαρύ, ίσως με περισσότερο αλάτι...ή πάλι τελείως ανάλατο. Υπάρχουν και μέρες που με φτάνετε στα όρια της δηλητηρίασης. Ισως φταίω κι εγώ...δεν ξέρω να σταματάω! Συνεχίζω να τσιμπολογάω, ακόμα κι όταν βλέπω πως τα υλικά είναι μάλλον ψιλοσκάρτα, άγευστα, το φαγητό καμμένο...κι ας ξυνίζω τα μούτρα. Σαν να ελπίζω πως όλο το αλάτι έπεσε στις πρώτες τις μπουκιές, πως μπορεί μετά να στρώσει...πως το καμμένο είναι επιφανειακό κι αν δεν εγκαταλείψω, με περιμένει κρεατάκι νόστιμο, καλοψημένο. Απ'αυτά που γεμίζουν το στόμα, γλυκαίνουν τον ουρανίσκο...Γευστικές εκπλήξεις που γεμίζουν και σε κάνουν ν'ανακαλύπτεις νέα πράγματα ή συναισθήματα, ανοίγοντάς σου ακόμα περισσότερο την όρεξη.

Είμαι ανθρωποφάγος σας λέω...pour le meilleur et pour le pire...Αφήστε με λοιπόν να χαρώ το γεύμα μου ! Κι αν καμιά φορά δαγκώνω λίγο πιο δυνατά...συγχωρείστε με! :-)

Ελλάδα-Γαλλία Λαλακομαχία

Εχεις μόλις γυρίσει από Γαλλία με ένα πτυχίο, ένα μεταπτυχιακό και 2 χρόνια εμπειρίας στο επάγγελμα στο τσεπάκι. Εχεις βρει αμέσως δουλίτσα εδώ αλλά ψάχνεσαι ακόμα....θέλεις να κάνεις κι άλλα, να μάθεις κι άλλα...

Μεταπτυχιακό στην Ελλάδα μέσω Γαλλίας λες...διαβάζεις την μπροσούρα, δύσκολο φαίνεται το πρόγραμμα και καραφουλαρισμένο. Κι εσύ γουστάρεις! Και το παίρνεις απόφαση. Θα το κάνω, θα το κάνω και μετά θα μαμάω και θα δέρνω, γιατί το μεταπτυχιακό αυτό δεν είναι παίξε γέλασε, είναι δύναμη ρε! Ασε που είναι το 2o σου, κυρίλα!

Το έχεις ψάξει πάρα πολύ καλά το θέμα έτσι; Και γράφεσαι. Και ξεκινάς τη χρονιά. Λίγοι φοιτητές σου λέει, καμιά δεκαριά. θα είναι πολύ στενή η επαφή με τους καθηγητές. Τι καλά!

Σκατά στα μούτρα μου/σου/τους. 3-1 οι φοιτητές (η μια τα παράτησε πριν καν ξεκινήσει και μείναμε 2 να χαιρόμαστε με τα πριβέ μαθηματάκια μας), 2 κι οι καθηγητές, μια ώρα ο καθένας τη βδομάδα. Τα μαθήματα καμία σχέση με το πρόγραμμα. Τι γίνεται ρε παιδιά, ρωτάς. Ολα καλά σου λένε, είναι που το πρόγραμμα θα το βγάλουν κυρίως οι Γάλλοι καθηγητές που δεν έχεις δει ακόμα αλλά θα δεις σύντομα. Σου πετάνε και τις ημερομηνίες ερχομού των Γάλλων στη μούρη και λες οκ...έτσι θα είναι.

Και μετά οι Γάλλοι δεν έρχονται στο πρώτο ραντεβού σας. Είναι διακοπές στη Γαλλία λέει, θα το κάνουν άλλη στιγμή αυτό το μάθημα. Αρχίζεις κι ανησυχείς. Δεν έρχονται ούτε στο δεύτερο αλλά δεν πειράζει γιατί σου λένε ότι έχουν κλείσει ήδη τα εισιτήρια για να έρθουν 2 βδομάδες μετά. Σε έχουν ζώσει τα φίδια αλλά χριστούγεννα έρχονται (σε ένα μήνα αλλά οκ...) και λες να δώσεις τόπο στην οργή.

Περνάνε 2 βδομάδες και τσουπ! Μαίρη-να-ένα-μήλο. Σορρυ, ένας Γάλλος. Σου κλείνει ένα τριήμερο με 12 ώρες μάθημα την ημέρα. Κι εσύ τσιτώνεις λίγο αλλά σ'αρέσει. Φτιάχνεσαι. Αυτά ήθελες ρε παιδί μου, γούσταρες, ήθελες στρίμωχμα, να σου μιλάει ο τυπάς και να σου πετάγονται τα μάτια έξω. Αισθάνεσαι πτώμα αλλά είναι γλυκιά η κούραση, δίνει νόημα στην απόφαση που πήρες, στην επιλογή σου. Και διαβάζεις, και συζητάς με την άλλη κακομοίρα της "τάξης" σου "πόσο άδικα είχαμε αγχωθεί μωρέ, καλά, φοβερά, έτσι;"

Αμ δε! Γιατί τελειώνει σχεδόν το τριήμερο και κάνεις το λάθος να ρωτήσεις πότε υπολογίζουν να στείλουν τον επόμενο καθηγητή. "Θα δούμε, πρέπει να συζητήσουμε με τον διευθυντή γιατί υπάρχουν κάποια προβληματάκια με τα οικονομικά και δεν ξέρουμε αν θα γίνουν άλλα μαθήματα". Κάγκελο, έτσι; Πώς θα πάρουμε πτυχίο χωρίς μαθήματα; "Α, άμα δεν κάνετε μαθήματα δεν θα πάρετε". Τόσο απλά!

Τον πλακώνεις στις φάπες ή δεν τον πλακώνεις; Κι έχεις και την άλλη δίπλα να μυξοκλαίει και να έχει χάσει τη μπάλα, γιατί είναι το 1ο της μεταπτυχιακό και χωρίς αυτό δεν παίρνει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Συγκρατείσαι και αποφασίζεις να μιλήσεις πρώτα με τον διευθυντή της σχολής, να δεις τι παίζει και να ξέρεις στην τελική και ποιόν πρέπει να πλακώσεις.

Να μην τα πολυλογώ....μετά από 3 μήνες και άπειρες συζητήσεις/τσακωμούς/συγκεντρώσεις/απειλές μηνύσεων/τηλεφωνήματα-mail στη Γαλλία/άπειρα ψέμματα και δικαιολογίες, δεν έχεις βγάλει άκρη. Ο ένας σου λέει "καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι από τη στιγμή που δεν μου πληρώνουν όσα μου χρωστάνε", ο άλλος σου λέει "είναι έμπορες, εγώ τόσα χρόνια δουλεύω κι έχω βγάλει τόσους φοιτητές, λένε ψέμματα" για να καταλήξει "δεν είστε δικοί μου φοιτητές, είστε φοιτητές της γαλλίας, μαζί τους βγάλτε άκρη".

Εσύ λοιπόν στη μέση, προσπαθείς να κρατηθείς για να μην εφαρμόσεις τα κολπάκια που σου μάθαινε 2 χρόνια ο Xavier στα μαθήματα full contact σε έλληνες και γάλλους. Και να συνεφέρεις την κοπελίτσα που πήγαινε για ψυχολόγος και κοντεύει να καταλήξει με νευρικό κλονισμό (έχει φάει εκτός των άλλων και μια απειλή ότι αν εγώ εγκαταλείψω, κλείνει το τμήμα, χα χα χα). Και να δεις τι θα κάνεις και με τους γονείς σου που έχουν πάθει αποπληξία, καταριούνται κι απειλούν, αλλά θέλουν σώνει και καλά να μην τα παρατήσεις γιατί "πρέπει να πάρεις το χαρτί". Και να βρεις τον τρόπο να παραμείνεις motivated και να διαβάσεις μόνος σου για να μην πάνε όλα μα όλα χαμένα. Θυμάσαι δε ότι ταυτόχρονα δουλεύεις στο νοσοκομείο κάθε μέρα πια (κι όχι 2 με 3 μέρες την εβδομάδα όπως είχες συμφωνήσει αρχικά) και έχεις αρχίσει να έχεις και δικούς σου ασθενείς εκτός νοσοκομείου.

Κατάληξη; Αλλα μαθήματα δε γίνανε. Οι Γάλλοι δεν ξέρεις αν πληρώθηκαν (και βασικά χέστηκες γιατί κι αυτοί μαλάκες αποδείχθηκαν). Οι Ελληνες τελείωσαν τα μαθήματα γύρω στον Απρίλη και σ'άφησαν στη μοίρα σου. Σήμερα έμαθες ότι ο ένας από τους 2 παραιτήθηκε πριν ένα μήνα και δεν είναι πια καθηγητής σου (άρα δεν θα δώσει και βαθμολογία...πώς είπατε;;;;). Με τον διευθυντή της σχολής δε μιλάς πια παρά μόνο παρουσία σωματοφυλάκων, διαφορετικά πέφτει ξύλο. Παρόλα αυτά, σου λένε πως αν γράψεις την εργασία σου και περάσεις την παρουσίαση, θα το πάρεις το πτυχίο σου. Και σου λένε σήμερα, πως αντί για τέλη Νοέμβρη, πρέπει να την παραδώσεις τέλη Σεπτέμβρη και να την παρουσιάσεις 7 Οκτώβρη.

Γελάς ή κλαις; Ομολογώ πως έκανα λίγο κι απ'τα δύο. Ναι, ταυτοχρόνως. Η κοπελιά η άλλη είναι τελειωμένη, το μόνο που τη νοιάζει είναι να πάρει το χαρτί, αν και στην κατάσταση που είναι, δεν ξέρω τι θα το κάνει κλεισμένη στο ψυχιατρείο που θα καταλήξει. Εγώ αναρωτιέμαι απλά πώς θα προλάβω να γράψω την εργασία μέσα σε 2 εβδομάδες, ταυτόχρονα με δουλειά στο νοσοκομείο και στο γραφείο που άνοιξα εντωμεταξύ. Και κυρίως....ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ ! Το μεταπτυχιακό δεν το έκανα για τον τίτλο. Δεν το έκανα για την αναγνώριση σπουδών ή την άδεια εξάσκησης. Ολα αυτά τα είχα ήδη, δουλεύω ήδη και τα πάω και μια χαρά, δεν είχα ανάγκη το βρωμόχαρτό σας. Το έκανα για τις γνώσεις ρε λαλάκες! Γνώσεις σας ζήτησα ! Θέλετε να σας πω τι πήρα ;;;;;;;

Θα σας το πω από κοντά όταν όλα αυτά τελειώσουν.....believe me!!!!!!!!!

ΥΓ. Αν δεν το πάρω να με φτύσετε, έτσι για το γαμώτο...Τα γέλια που θα πέσουν μετά να δείτε...και οι μεν και οι δε ! Ετοιμαστείτε για γερή τρεχάλα καραγκιόζηδες.

Ανέκδοτο

"Είναι γνωστό πως ΔΕΝ είσαι ερωτευμένη μαζί μου!".....το είπες γελώντας, είχες ίσως δίκιο. Για κάποιο λόγο όμως με έχεις πονέσει όσο λίγοι έχουν τη δύναμη να το κάνουν. Γιατί στην έχω δώσει αυτή τη δύναμη. Γιατί σου ανοίχτηκα, γιατί ήμουν αληθινή, γιατί σε άφησα να τρυπώσεις στην καρδιά μου και να κρυφοκοιτάξεις τις αδυναμίες μου.
Δεν ξέρω αν είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Ξέρω ότι σε αγαπάω. Ξέρω πως είδα σ'εσένα πράγματα που εκτίμησα, που έριξαν τις όποιες άμυνες μπορεί να έχω, που με έκαναν να σε θεωρήσω δικό μου άνθρωπο. Κέρδισες την εμπιστοσύνη μου.

Μεγάλο πράγμα η εμπιστοσύνη. Το μεγαλύτερο. Δεν την παίρνω εύκολα πίσω. Δεν θα το κάνω ούτε τώρα. Κι ας πονάω.

Ολη η μέρα μου θύμιζε το ανέκδοτο με τον τύπο που δεν μίλησε όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους....ή τους κομμουνιστές....ή.....ή....ή.....γιατί δεν ανήκε σε αυτές τις ομάδες. Αυτό είναι το "σοφό" σε αντίστοιχες περιπτώσεις; Αυτό πρέπει άραγε να μάθω επιτέλους να κάνω κι εγώ;

Από την άλλη...αφού λες ότι εσύ μίλησες.....πάσο! :-)

Αντε και καλό μας βράδυ....

Χόρεψέ με

Μόλις έκλεισα από το λάτιν forum-chat του οποίου είμαι μέλος από τη μέρα που επέστρεψα στα πάτρια εδάφη. Πόσο κουραστική η επικοινωνία ορισμένες στιγμές....περιμένω το βράδυ. Δε θέλω να μιλήσω άλλο για χορό. Να χορέψω θέλω.....μαζί του, αλλά και μαζί του, ακόμα και μαζί του ! Περισσότερο όμως...με τη μουσική.

Ο άλλος μου εαυτός

Μπήκα κι εγώ να διαβάσω για καμιά ταινία και με ταράξατε κι απόψε..."Στον πόνο και τη χαρά...η μοναχική πορεία του ανθρώπου". Βαρύ μου έκανε αλλά μπήκα να το διαβάσω. Από το αν μπορεί να σε νιώσει ο άλλος φτάσατε στα παιδάκια που λιμοκτονούν, στο κατά πόσο η ζωή του καθενός είναι αποτέλεσμα επιλογών και στην ευθύνη μιας κοινωνίας στημένης σε σαθρούς νόμους...Δεν κρατήθηκα. Εγραψα. Οπως βγήκαν, όπως ξεχείλιζαν μέρες τώρα μετά τα πρόσφατα γεγονότα του απόλυτα προσωπικού μου μικρόκοσμου...

Το Ευάκι (-Candy) παραθέτει :

Πολύ ενδιαφέρον θέμα....αν και κάπου στην πορεία έχασα το νήμα....δεν έχω το κουράγιο απόψε για quotes και μάλλον παραείμαι κουρασμένη για να σας ξαναδιαβάσω, συγχωρείστε με λοιπόν αν κάτι δεν "έπιασα" σωστά. Θα παραθέσω απλά σκέψεις, εμπνευσμένες από εσάς, απ'όσα κατάλαβα (ή νομίζω πως...) κι όσα έζησα τελευταία...

Ευνομούμενες κοινωνίες με ανησυχίες φιλανθρωπικές, συνείδηση, ενοχές....και μετά ξυπνήσαμε! Να νιώσεις τον πόνο του άλλου...γιατί και πώς; Δε συμφέρει παιδάκια. Αν τον νιώσεις θα πονέσεις κι εσύ. Ποιός θέλει να πονέσει; Στ'αλήθεια να πονέσει για κάτι που δεν τον αγγίζει άμεσα, να νιώσει τα σωθικά του να ξεσκίζονται βιώνοντας τον πόνο μιας μητέρας που έχασε το παιδί της, ενός παιδιού που είδε τον μικρό αδερφό του να κακοποιείται....; Ποιός; Κορόιδα είμαστε;
Ο άνθρωπος προστατεύεται, έχει άμυνες, αγαπάει το τομάρι του είτε το "ξέρει" είτε όχι. Αυτές οι άμυνες τον κρατάνε όρθιο όταν η ζωή του βάζει το πιστόλι στον κρόταφο, αυτές απαγορεύουν και υπαγορεύουν το στοπ, το μακριά, το μη πλησιάσεις άλλο. Και με το χρόνο δυναμώνουν, κερδίζουν έδαφος οι ρημάδες. Πώς να σε πλησιάσει ο άλλος όταν βρίσκει το τείχος του Βερολίνου ξαναχτισμένο; Και γιατί να το κάνει; Μπορεί στη σύγκρουση να πέσει και το δικό του.

Αδιαφορία, απαξίωση, αποστασιοποίηση...δήθεν...."θ'ασχοληθώ μόνο με όσους αξίζουν"..."και να τα πω δεν θα με καταλάβουν"..."τι να μου πει μωρέ αυτός, τι να καταλάβει"...Κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν κι οι πάντες γνωρίζουν μοναδικά τον κρυστάλλινο εαυτό τους. Τον έξω από το τείχος εννοείται...το αόρατο τείχος, αυτό που "δεν υπάρχει, τι ανασφάλειες και μαλ....ιες μου λες τώρα, εγώ ρε; Αφού οι άλλοι....!". Με τον από μέσα τι γίνεται; Πού έχει κρυφτεί αυτός και τι φοβάται;

Ο δρόμος που ακολουθούμε δεν είναι τυχαίος. Ούτε και καθαρό θέμα επιλογών όμως. Τα εύκολα και δύσκολα που ζούμε δεν είναι αρώματα που φοράμε μέχρι να ξεθωριάσουν. Νεράκι είναι που μας ποτίζει, μας διαπερνά, μπαίνει στις φλέβες μας, στο αίμα μας. Η επιλογή είναι στο φράγμα...πού και πώς θα το στήσεις κι από τι υλικό θα’ναι φτιαγμένο. Αν περάσω τα παιδικά μου χρόνια βλέποντας τη μητέρα μου να τρώει ξύλο από τον πατέρα μου, η πορεία μου δεν θα είναι προκαθορισμένη....θα κάνω τα ίδια μεγαλώνοντας, ή τα ακριβώς αντίθετα, ή θα βρεθώ κάπου στη μέση, μπλεγμένος και "ανήμπορος", να πολεμώ ορμές και αντιστάσεις. Πόσο η πορεία μου θα είναι ΕΠΙΛΟΓΗ ας μου το πει όποιος ξέρει. Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως αν δεν είχα ζήσει ότι έζησα αυτή τη συγκεκριμένη «επιλογή» δεν θα είχα να την κάνω ποτέ.

Αν σήμερα πιστεύω πως ξέρω τι πρέπει/θέλω να κάνω οφείλω να το κάνω. Τελεία και παύλα, αλλιώς παρόλες και παπ....ιές! Αν η θεωρία μου και κοσμοθεωρία μου δε γίνει πράξη καλύτερα να μην την πω ποτέ σε κανέναν. Και να γίνει δηλαδή πάλι το ίδιο ισχύει. 1 εικόνα χίλιες λέξεις δε λένε ; Ας «ζωγραφίσω» λοιπόν αντί να μιλάω.
Σε πολυκατοικία ζούσα για χρόνια, ντουβάρια συναντούσα, αποξένωση άκουγα κι αποξένωση έλεγα. Μέχρι που άρχισα να λέω καλημέρα ακόμα και σ’εκείνους που έκαναν πως δεν με έβλεπαν. Και μετά ρώτησα κάποιον τι κάνει και ώ θαύμα! μου απάντησε! Νομίζω μάλιστα πως την τέταρτη φορά με ρώτησε εκείνος πρώτος. 4 μήνες πήρε για να γίνει ο όροφος παλιά συνοικία, με τη γειτόνισσα να βγαίνει στο διάδρομο με τη ρόμπα να χτυπήσει στη γιαγιά απέναντι να δει πώς είναι, εμένα να τις ακούω να κακαρίζουν και ν’ανοίγω την πόρτα «να τα πούμε λιγάκι» ενώ τα παιδιά του διπλανού έρχονταν να παίξουν με τη σκυλίτσα μου που τρύπωνε από διαμέρισμα σε διαμέρισμα προκαλώντας τα γέλια όλων. Υπήρξαν και άλλοι που ποτέ δεν «έγιναν δικοί μας». Και; Δεν έχασα τίποτα που προσπάθησα. Κάθε άλλο.

Ισως δεν καταφέρω ποτέ απόλυτα να νιώσω όσα νιώθεις. Ισως δεν με αφήσεις ποτέ να σου κρατήσω το χέρι. Μπορεί ακόμα και να θυμώσεις αν επιμείνω λίγο παραπάνω, να με διώξεις, να γίνεις απότομος. Δεν το αρνούμαι. Θα πονέσω. Περισσότερο για σένα....αλλά και για μένα. Το «γιατί ρε γαμώτο;», το «τι μαλ.....ας που είμαι!» υπάρχουν ακόμα μέσα μου, κάνουν παρέα στον εγωισμό μου. Δεν θα τ’αφήσω να κερδίσουν όμως. Θα παραμείνω όσο πιο «θύμα» μπορώ, σε πείσμα όλων των έξυπνων μεγάλων υπεύθυνων ανθρώπων που πάνε μπροστά. Θα το προσπαθήσω τουλάχιστον. Κι ίσως μια μέρα νιώσεις έτοιμος να γίνεις κι εσύ λιγότερο ξένος. Αν όχι μ’εμένα, ίσως με κάποιον άλλο. Το ίδιο κάνει ;-)

ΥΓ. Για τις κατ'επιλογήν μοναχικές στιγμές, τις τόσο πολύτιμες και αναγκαίες ΔΕ μίλησα....άλλο "καπέλο" αυτές. Για να μη παρεξηγούμαι...

Εγώ, αυτοί...και άλλα.

Βαθιά ανάσα. Να μιλήσω για μένα αλλά πώς; Πού ξεκινάς; (hint: κάνω εκνευριστικά πολλές ερωτήσεις, ακόμα και στον εαυτό μου...!)

Από την αρχή μου λες....οκ !

Flashback --> Πρωτομαγιά του '78 και το αποφασίζω: ΘΑ ΒΓΩ ! Μην αρχίζεις τη γκρίνια βρε μαμά, το ξέρω πως σε πέθανα σχεδόν 2 μέρες με τη διστακτικότητά μου αλλά πάρτο αλλιώς...θα δεις σε 15 μήνες, ο γιόκας σου θα κάνει τσουλήθρα. Τότε θα με ευγνομωνείς, σταμάτα σου λέω!

Ο γιόκας...ο αδερφός μου. Παιδί-ελατήριο-θαύμα-σίφουνας-μπουζούκι-καμικάζι. Ναι Αντρίκο μου, όλα αυτά ήσουν εσύ. Το σπίτι πεδίο μάχης κι εγώ δέκτης των πυρομαχικών σου για χρόνια...ευτυχώς και το δικό μου οπλοστάσιο γεμάτο ! Επρεπε να φύγω για να υπογράψουμε εκεχειρία...μεγαλώσαμε Αντρίκο, τα όπλα τα έθαψε η ζωή κι έμεινε μόνο η αγάπη. Φιλαράκια πια, ποιός θα το περίμενε; Μάθαμε ακόμα και να μιλάμε ο ένας στον άλλον...και να καταλαβαινόμαστε !

Επρεπε να φύγω...ε, όχι ακριβώς "έπρεπε".Απλά είχε έρθει η ώρα: μετά τα γαλλικά, τα αγγλικά, το πιάνο, το μπαλέτο, την κολύμβηση, το βόλεϋ κι άλλα τόσα σχετικά και άσχετα, είχε έρθει η ώρα της επιλογής. "Τι θα κάνεις παιδί μου τελικά στη ζωή σου;"

Απο ψ θα άρχιζε, αυτό το ήξερα. Πώς θα τελείωνε όμως; Σε -ίατρος φωνάζαν όσοι "ήξεραν". Στην Ελλάδα είμαστε. 2η δέσμη...και τα χαρτιά έτοιμα ήδη για τα ξένα. 11 (τουλάχιστον) χρόνια σπουδές μπροστά μου, πόσα επιπλέον να έχανα σε δοκιμές; Προορισμός Γαλλία λοιπόν, το Ευάκι θα γινόταν ψ....ιατρος.

Πώς το είπε ο Παπαλουκάς πριν από τον τελικό; Ναι, αυτό για τα "σχέδια που έχει η ζωή για σένα" (κλεμμένο by the way αλλά καλό timing στη χρήση του). Μετά από 2 χρόνια και απίστευτες συμπτώσεις, η -ίατρος το γύρισε σε -λόγος. Και πολύ το χάρηκε :-)

Πάμε μια σούμα...: 2 ιατρική και 5 ψυχολογία = 7. Αλλα 2 πρακτική+ δουλειά. Αλλο 1 δουλειά και κυρίως...ψυχολογική προετοιμασία για την επιστροφή (βλ. "χρειάζομαι χρόνο να χαλαρώσω πριν επιστρέψω, να συγκεντρωθώ και να σχεδιάσω ήρεμα τις επόμενες κινήσεις μου, τα δύσκολα τώρα ξεκινάνε, πρέπει να μαζέψω δυνάμεις για να είμαι ετοιμοπόλεμη" και μετέφραζε "ρε εγώ πότε θα κάνω μ............ες επιτέλους σαν παιδί, πάτε να με χώσετε αμέσως! Θα βγάλω το άχτι μου πρώτα και βλέπουμε!") Κάπου εκεί οι δικοί μου χάσαν την υπομονή τους, εγώ έχασα τ΄αυγά και τα πασχάλια και το πήρα απόφαση.

Και τώρα εδώ. Ενας χρόνος και κάτι πέρασε κι ακόμα περιμένω...όχι τον πρίγκηπα (αυτός πέρασε, ακούμπησε, ξαπόστασε, πότισε και τ'άλογο και την έκανε με ελαφριούς καλπασμούς), ούτε τη Θεία φώτιση (αν είναι να΄ρθει θε να'ρθει αλλιώς.....περαστικά μας!). Να το πάρω απόφαση περιμένω. Δεν είναι ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα. Είναι ότι πάνε γρήγορα. 3η ζωή σε 28 χρόνια δεν είναι λίγο, κατεβάστε λοιπόν ταχύτητες γιατί εγώ ακόμα είμαι η μισή στην προηγούμενη και δεν σας προλαβαίνω....κι όλα θα πάνε καλά ! (καλά το είπα μαμά ;)

Μαθαίνω ξανά. Δύσκολο το "μαζί". Δύσκολο και το "χώρια" με όσους μείναν πίσω. Πάμε γι΄άλλα μου λες...καλύτερα, ωραιότερα, σπουδαιότερα. Πάμε...πάμε...σφυρίξτε όταν φτάσουμε. Δε θέλω να το χάσω. Ναι, θα μεγαλώσω και θα γίνω ο εαυτός που τόσο ονειρεύτηκα. Θα φτάσω "εκεί". Μη με σπρώχνετε μόνο....

Super powers !

...yet !!! Αφιερωμένο εξαιρετικά στη μαμά και στον μπαμπά. Θα καταλάβετε μια μέρα !?!

Στους Ζώη, Jérôme, Ιωάννα...ευχαριστώ για όλα αυτά τα χρόνια αλήθειας. Σας αγαπάω βλαμμένα. Δεν "πρέπει", δεν έτυχε....απλά πέτυχε !

Αμηχανία...

...της πρώτης φοράς !

Θα περάσει κι αυτό όπως περάσαν άλλα κι άλλα....τουλάχιστον θα μείνει κάτι πίσω;

Ωπ! Οχι πάλι το ίδιο λάθος! Είμαστε στην αρχή, πώς ξέφυγε ο νους κιόλας στο τέλος;

Βιασύνη...αμηχανία; Το είπαμε, πρώτη φορά :-)

Καλώς με βρήκατε :-) Σας περίμενα....!