Εγώ, αυτοί...και άλλα.

Βαθιά ανάσα. Να μιλήσω για μένα αλλά πώς; Πού ξεκινάς; (hint: κάνω εκνευριστικά πολλές ερωτήσεις, ακόμα και στον εαυτό μου...!)

Από την αρχή μου λες....οκ !

Flashback --> Πρωτομαγιά του '78 και το αποφασίζω: ΘΑ ΒΓΩ ! Μην αρχίζεις τη γκρίνια βρε μαμά, το ξέρω πως σε πέθανα σχεδόν 2 μέρες με τη διστακτικότητά μου αλλά πάρτο αλλιώς...θα δεις σε 15 μήνες, ο γιόκας σου θα κάνει τσουλήθρα. Τότε θα με ευγνομωνείς, σταμάτα σου λέω!

Ο γιόκας...ο αδερφός μου. Παιδί-ελατήριο-θαύμα-σίφουνας-μπουζούκι-καμικάζι. Ναι Αντρίκο μου, όλα αυτά ήσουν εσύ. Το σπίτι πεδίο μάχης κι εγώ δέκτης των πυρομαχικών σου για χρόνια...ευτυχώς και το δικό μου οπλοστάσιο γεμάτο ! Επρεπε να φύγω για να υπογράψουμε εκεχειρία...μεγαλώσαμε Αντρίκο, τα όπλα τα έθαψε η ζωή κι έμεινε μόνο η αγάπη. Φιλαράκια πια, ποιός θα το περίμενε; Μάθαμε ακόμα και να μιλάμε ο ένας στον άλλον...και να καταλαβαινόμαστε !

Επρεπε να φύγω...ε, όχι ακριβώς "έπρεπε".Απλά είχε έρθει η ώρα: μετά τα γαλλικά, τα αγγλικά, το πιάνο, το μπαλέτο, την κολύμβηση, το βόλεϋ κι άλλα τόσα σχετικά και άσχετα, είχε έρθει η ώρα της επιλογής. "Τι θα κάνεις παιδί μου τελικά στη ζωή σου;"

Απο ψ θα άρχιζε, αυτό το ήξερα. Πώς θα τελείωνε όμως; Σε -ίατρος φωνάζαν όσοι "ήξεραν". Στην Ελλάδα είμαστε. 2η δέσμη...και τα χαρτιά έτοιμα ήδη για τα ξένα. 11 (τουλάχιστον) χρόνια σπουδές μπροστά μου, πόσα επιπλέον να έχανα σε δοκιμές; Προορισμός Γαλλία λοιπόν, το Ευάκι θα γινόταν ψ....ιατρος.

Πώς το είπε ο Παπαλουκάς πριν από τον τελικό; Ναι, αυτό για τα "σχέδια που έχει η ζωή για σένα" (κλεμμένο by the way αλλά καλό timing στη χρήση του). Μετά από 2 χρόνια και απίστευτες συμπτώσεις, η -ίατρος το γύρισε σε -λόγος. Και πολύ το χάρηκε :-)

Πάμε μια σούμα...: 2 ιατρική και 5 ψυχολογία = 7. Αλλα 2 πρακτική+ δουλειά. Αλλο 1 δουλειά και κυρίως...ψυχολογική προετοιμασία για την επιστροφή (βλ. "χρειάζομαι χρόνο να χαλαρώσω πριν επιστρέψω, να συγκεντρωθώ και να σχεδιάσω ήρεμα τις επόμενες κινήσεις μου, τα δύσκολα τώρα ξεκινάνε, πρέπει να μαζέψω δυνάμεις για να είμαι ετοιμοπόλεμη" και μετέφραζε "ρε εγώ πότε θα κάνω μ............ες επιτέλους σαν παιδί, πάτε να με χώσετε αμέσως! Θα βγάλω το άχτι μου πρώτα και βλέπουμε!") Κάπου εκεί οι δικοί μου χάσαν την υπομονή τους, εγώ έχασα τ΄αυγά και τα πασχάλια και το πήρα απόφαση.

Και τώρα εδώ. Ενας χρόνος και κάτι πέρασε κι ακόμα περιμένω...όχι τον πρίγκηπα (αυτός πέρασε, ακούμπησε, ξαπόστασε, πότισε και τ'άλογο και την έκανε με ελαφριούς καλπασμούς), ούτε τη Θεία φώτιση (αν είναι να΄ρθει θε να'ρθει αλλιώς.....περαστικά μας!). Να το πάρω απόφαση περιμένω. Δεν είναι ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα. Είναι ότι πάνε γρήγορα. 3η ζωή σε 28 χρόνια δεν είναι λίγο, κατεβάστε λοιπόν ταχύτητες γιατί εγώ ακόμα είμαι η μισή στην προηγούμενη και δεν σας προλαβαίνω....κι όλα θα πάνε καλά ! (καλά το είπα μαμά ;)

Μαθαίνω ξανά. Δύσκολο το "μαζί". Δύσκολο και το "χώρια" με όσους μείναν πίσω. Πάμε γι΄άλλα μου λες...καλύτερα, ωραιότερα, σπουδαιότερα. Πάμε...πάμε...σφυρίξτε όταν φτάσουμε. Δε θέλω να το χάσω. Ναι, θα μεγαλώσω και θα γίνω ο εαυτός που τόσο ονειρεύτηκα. Θα φτάσω "εκεί". Μη με σπρώχνετε μόνο....