Σκηνές του παραδείσου

Η Εύα ήταν ζηλιάρα και έκανε σκηνή ζηλοτυπίας στον Αδάμ.

- Με απατάς! Πήγες με άλλη.!
- Μα τι είναι αυτά που λες...αφού είσαι η μοναδική στη Γη!
- Μωρέ πήγες με άλλη, δε μου το βγάζεις από το μυαλό!

Με τα πολλά ησύχασαν και πήγαν για ύπνο. Μετά από λίγη ώρα, ξυπνάει ο Αδάμ από ένα απότομο πόνο στα πλευρά και βλέπει την Εύα πάνω του.

- Τι κάνεις εκεί;
- Μετράω τα πλευρά σου!!!

Χι χι χι :-)

Quizzzzzz

Ντροπαλό (και καλά) χαμόγελο και...ατάκα !

"Αυτό σας το δίνουμε σαν...απολυμένη Φιλιπινέζα...γιατί είμαστε πιστές στην κυρά μας!"

Απέναντι...απλά αμηχανία.

Ποιός/ά σε ποιόν/ά;

Χαχαχαχχαααα ! Ελεος ρε γαμώτο ! :-)

Η απάντηση σε επόμενο τεύχος :-p

Η αρκούδα

J.J.Annaud - H αρκούδα. 5 λεπτά ταινίας μόλις. Απολογισμός:

1. Εχω ήδη δακρύσει
2. Θέλω να υιοθετήσω το αρκουδάκι
3. Αναρωτιέμαι πόσο διαφέρουμε τελικά από τα υπόλοιπα ζώα...κι αν είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.

...χαχαχχααα, μόλις έπεσε στο ποτάμι το χαζούλι μου! Candy έλα αγκαλιά να δούμε μαζί την ταινία...όσο αντέξω τελοσπάντων.

Μια καλη-νύχτα

Ισως το ωραιότερο απογευματοβράδυ μου εδώ και καιρό....Σίγουρα από τα πιο ουσιαστικά. Πόσο χαίρομαι που τελικά μείναμε οι δυο μας. Και μετά, οι τρεις μας. Που μιλήσαμε. Επιτέλους. Χωρίς πίεση, χωρίς βιασύνη, χωρίς άγχος. Που γελάσαμε. Που ενώσαμε τις "τρέλλες" μας. Που γνωριστήκατε και μεταξύ σας λίγο περισσότερο...και καταλάβατε ο καθένας γιατί αγαπώ τον άλλον τόσο πολύ.

Σας χωρίζουν 10 χρόνια. Σας ενώνουν πάρα πολλά. Εγώ...απλά τυχερή που βρέθηκα στη μέση :-)

Καληνύχτα αγοράκια...

Υ.Γ.: Η συνέχεια, πρώτα ο Θεός, σε μια βδομάδα, στα μέρη σου Φίφη. Θεσσαλονίκη μουυυ....θα μας αντέξεις; :-)

Καλύτερα να μασάς....

Είστε ντροπαλοί; Νιώθετε μειονεκτικά ή άβολα όταν βρίσκεστε για πρώτη φορά σε μια παρέα; Πιστεύετε ότι ο στόχος πρέπει να είναι να εντυπωσιάσετε τους πάντες, από το πρώτο λεπτό, με οποιοδήποτε τρόπο; Think twice κι ακόμα παραπάνω !!!! Κι όταν δεν έχετε κάτι αξιόλογο και αξιοπρεπές να πείτε...ΑΠΛΑ ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ !!! Πάρτε το χρόνο να παρακολουθήσετε τι γίνεται γύρω σας, να μπείτε στο "κλίμα", να κατανοήσετε/αξιολογήσετε την κατάσταση. Οι τσαμπουκάδες και τα "φορτηγατζίδικα" δεν βοηθάνε. Οι προσβολές οι "μάγκικες", δε λύνουν το πρόβλημά σας. Ειδικά με αγνώστους. Ειδικότερα με το "καλημέρα". Κι ακόμα ειδικότερα αν είστε κοπέλα. Γκέγκε;

Κοπελιά, τη γλύτωσες πολύ φτηνά χτες. Αφού δεν έφυγαν καρέκλες και τραπέζια μ'αυτά που ακούσαμε, να αισθάνεσαι πάρα πολύ τυχερή. Κι αν ποτέ σε ξαναφέρει η κακιά η ώρα στην παρέα (γιατί κάτι άλλο αποκλείεται να σε φέρει μετά τα χτεσινά), φρόντισε να μην έχουμε πάλι τα ίδια...γιατί η κατάληξη θα είναι πολύ, μα πολύ διαφορετική.

01:32 Αφιερωμένο

Σ'αγαπώ μωράκι μουυυ υπερβολικάααααααα.....!!!!
Σ'αγαπώ καρδούλα μουυυ ευρωπαϊκάαααααα.....!!!!

Χαχαχαχχαααα. Μου έφτιαξες το κέφι πάλι απόψε ΠΗ μουυυυ :-))))

Σ'ευχαριστώ...Καλές πτήσεις ;-)

Ανθρωποφάγος

Τελικά ναι...είμαι ανθρωποφάγος! Τρέφομαι από άντρες, γυναίκες, παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες. Από όλους εσάς.
Είναι μέρες που σας δοκιμάζω...που κόβω κομματάκια, τα γεύομαι...ζητάω κι άλλο, περισσότερο...χαμογελάω ηλίθια περνώντας τη γλώσσα στα χείλη...Κι όταν φεύγετε, όταν μου παίρνετε το πιάτο απ'το τραπέζι, μένω ν'απολαμβάνω τη γεύση που απέμεινε στο στόμα, στο στομάχι, στην καρδιά...Νοσταλγώ τις μυρωδιές, την υφή, τη γεύση και τις αισθήσεις. Τα συναισθήματα. Ολα όσα μου δίνετε σε κάθε μικρή στιγμή που μοιράζεστε μαζί μου. Κι ονειρεύομαι ήδη την επόμενη. Ε ναι, τ'ομολογώ...είμαι πολύ λιχούδα!
Είναι και μέρες που το "φαγητό" είναι κακομαγειρεμένο. Βαρύ, ίσως με περισσότερο αλάτι...ή πάλι τελείως ανάλατο. Υπάρχουν και μέρες που με φτάνετε στα όρια της δηλητηρίασης. Ισως φταίω κι εγώ...δεν ξέρω να σταματάω! Συνεχίζω να τσιμπολογάω, ακόμα κι όταν βλέπω πως τα υλικά είναι μάλλον ψιλοσκάρτα, άγευστα, το φαγητό καμμένο...κι ας ξυνίζω τα μούτρα. Σαν να ελπίζω πως όλο το αλάτι έπεσε στις πρώτες τις μπουκιές, πως μπορεί μετά να στρώσει...πως το καμμένο είναι επιφανειακό κι αν δεν εγκαταλείψω, με περιμένει κρεατάκι νόστιμο, καλοψημένο. Απ'αυτά που γεμίζουν το στόμα, γλυκαίνουν τον ουρανίσκο...Γευστικές εκπλήξεις που γεμίζουν και σε κάνουν ν'ανακαλύπτεις νέα πράγματα ή συναισθήματα, ανοίγοντάς σου ακόμα περισσότερο την όρεξη.

Είμαι ανθρωποφάγος σας λέω...pour le meilleur et pour le pire...Αφήστε με λοιπόν να χαρώ το γεύμα μου ! Κι αν καμιά φορά δαγκώνω λίγο πιο δυνατά...συγχωρείστε με! :-)

Ελλάδα-Γαλλία Λαλακομαχία

Εχεις μόλις γυρίσει από Γαλλία με ένα πτυχίο, ένα μεταπτυχιακό και 2 χρόνια εμπειρίας στο επάγγελμα στο τσεπάκι. Εχεις βρει αμέσως δουλίτσα εδώ αλλά ψάχνεσαι ακόμα....θέλεις να κάνεις κι άλλα, να μάθεις κι άλλα...

Μεταπτυχιακό στην Ελλάδα μέσω Γαλλίας λες...διαβάζεις την μπροσούρα, δύσκολο φαίνεται το πρόγραμμα και καραφουλαρισμένο. Κι εσύ γουστάρεις! Και το παίρνεις απόφαση. Θα το κάνω, θα το κάνω και μετά θα μαμάω και θα δέρνω, γιατί το μεταπτυχιακό αυτό δεν είναι παίξε γέλασε, είναι δύναμη ρε! Ασε που είναι το 2o σου, κυρίλα!

Το έχεις ψάξει πάρα πολύ καλά το θέμα έτσι; Και γράφεσαι. Και ξεκινάς τη χρονιά. Λίγοι φοιτητές σου λέει, καμιά δεκαριά. θα είναι πολύ στενή η επαφή με τους καθηγητές. Τι καλά!

Σκατά στα μούτρα μου/σου/τους. 3-1 οι φοιτητές (η μια τα παράτησε πριν καν ξεκινήσει και μείναμε 2 να χαιρόμαστε με τα πριβέ μαθηματάκια μας), 2 κι οι καθηγητές, μια ώρα ο καθένας τη βδομάδα. Τα μαθήματα καμία σχέση με το πρόγραμμα. Τι γίνεται ρε παιδιά, ρωτάς. Ολα καλά σου λένε, είναι που το πρόγραμμα θα το βγάλουν κυρίως οι Γάλλοι καθηγητές που δεν έχεις δει ακόμα αλλά θα δεις σύντομα. Σου πετάνε και τις ημερομηνίες ερχομού των Γάλλων στη μούρη και λες οκ...έτσι θα είναι.

Και μετά οι Γάλλοι δεν έρχονται στο πρώτο ραντεβού σας. Είναι διακοπές στη Γαλλία λέει, θα το κάνουν άλλη στιγμή αυτό το μάθημα. Αρχίζεις κι ανησυχείς. Δεν έρχονται ούτε στο δεύτερο αλλά δεν πειράζει γιατί σου λένε ότι έχουν κλείσει ήδη τα εισιτήρια για να έρθουν 2 βδομάδες μετά. Σε έχουν ζώσει τα φίδια αλλά χριστούγεννα έρχονται (σε ένα μήνα αλλά οκ...) και λες να δώσεις τόπο στην οργή.

Περνάνε 2 βδομάδες και τσουπ! Μαίρη-να-ένα-μήλο. Σορρυ, ένας Γάλλος. Σου κλείνει ένα τριήμερο με 12 ώρες μάθημα την ημέρα. Κι εσύ τσιτώνεις λίγο αλλά σ'αρέσει. Φτιάχνεσαι. Αυτά ήθελες ρε παιδί μου, γούσταρες, ήθελες στρίμωχμα, να σου μιλάει ο τυπάς και να σου πετάγονται τα μάτια έξω. Αισθάνεσαι πτώμα αλλά είναι γλυκιά η κούραση, δίνει νόημα στην απόφαση που πήρες, στην επιλογή σου. Και διαβάζεις, και συζητάς με την άλλη κακομοίρα της "τάξης" σου "πόσο άδικα είχαμε αγχωθεί μωρέ, καλά, φοβερά, έτσι;"

Αμ δε! Γιατί τελειώνει σχεδόν το τριήμερο και κάνεις το λάθος να ρωτήσεις πότε υπολογίζουν να στείλουν τον επόμενο καθηγητή. "Θα δούμε, πρέπει να συζητήσουμε με τον διευθυντή γιατί υπάρχουν κάποια προβληματάκια με τα οικονομικά και δεν ξέρουμε αν θα γίνουν άλλα μαθήματα". Κάγκελο, έτσι; Πώς θα πάρουμε πτυχίο χωρίς μαθήματα; "Α, άμα δεν κάνετε μαθήματα δεν θα πάρετε". Τόσο απλά!

Τον πλακώνεις στις φάπες ή δεν τον πλακώνεις; Κι έχεις και την άλλη δίπλα να μυξοκλαίει και να έχει χάσει τη μπάλα, γιατί είναι το 1ο της μεταπτυχιακό και χωρίς αυτό δεν παίρνει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Συγκρατείσαι και αποφασίζεις να μιλήσεις πρώτα με τον διευθυντή της σχολής, να δεις τι παίζει και να ξέρεις στην τελική και ποιόν πρέπει να πλακώσεις.

Να μην τα πολυλογώ....μετά από 3 μήνες και άπειρες συζητήσεις/τσακωμούς/συγκεντρώσεις/απειλές μηνύσεων/τηλεφωνήματα-mail στη Γαλλία/άπειρα ψέμματα και δικαιολογίες, δεν έχεις βγάλει άκρη. Ο ένας σου λέει "καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι από τη στιγμή που δεν μου πληρώνουν όσα μου χρωστάνε", ο άλλος σου λέει "είναι έμπορες, εγώ τόσα χρόνια δουλεύω κι έχω βγάλει τόσους φοιτητές, λένε ψέμματα" για να καταλήξει "δεν είστε δικοί μου φοιτητές, είστε φοιτητές της γαλλίας, μαζί τους βγάλτε άκρη".

Εσύ λοιπόν στη μέση, προσπαθείς να κρατηθείς για να μην εφαρμόσεις τα κολπάκια που σου μάθαινε 2 χρόνια ο Xavier στα μαθήματα full contact σε έλληνες και γάλλους. Και να συνεφέρεις την κοπελίτσα που πήγαινε για ψυχολόγος και κοντεύει να καταλήξει με νευρικό κλονισμό (έχει φάει εκτός των άλλων και μια απειλή ότι αν εγώ εγκαταλείψω, κλείνει το τμήμα, χα χα χα). Και να δεις τι θα κάνεις και με τους γονείς σου που έχουν πάθει αποπληξία, καταριούνται κι απειλούν, αλλά θέλουν σώνει και καλά να μην τα παρατήσεις γιατί "πρέπει να πάρεις το χαρτί". Και να βρεις τον τρόπο να παραμείνεις motivated και να διαβάσεις μόνος σου για να μην πάνε όλα μα όλα χαμένα. Θυμάσαι δε ότι ταυτόχρονα δουλεύεις στο νοσοκομείο κάθε μέρα πια (κι όχι 2 με 3 μέρες την εβδομάδα όπως είχες συμφωνήσει αρχικά) και έχεις αρχίσει να έχεις και δικούς σου ασθενείς εκτός νοσοκομείου.

Κατάληξη; Αλλα μαθήματα δε γίνανε. Οι Γάλλοι δεν ξέρεις αν πληρώθηκαν (και βασικά χέστηκες γιατί κι αυτοί μαλάκες αποδείχθηκαν). Οι Ελληνες τελείωσαν τα μαθήματα γύρω στον Απρίλη και σ'άφησαν στη μοίρα σου. Σήμερα έμαθες ότι ο ένας από τους 2 παραιτήθηκε πριν ένα μήνα και δεν είναι πια καθηγητής σου (άρα δεν θα δώσει και βαθμολογία...πώς είπατε;;;;). Με τον διευθυντή της σχολής δε μιλάς πια παρά μόνο παρουσία σωματοφυλάκων, διαφορετικά πέφτει ξύλο. Παρόλα αυτά, σου λένε πως αν γράψεις την εργασία σου και περάσεις την παρουσίαση, θα το πάρεις το πτυχίο σου. Και σου λένε σήμερα, πως αντί για τέλη Νοέμβρη, πρέπει να την παραδώσεις τέλη Σεπτέμβρη και να την παρουσιάσεις 7 Οκτώβρη.

Γελάς ή κλαις; Ομολογώ πως έκανα λίγο κι απ'τα δύο. Ναι, ταυτοχρόνως. Η κοπελιά η άλλη είναι τελειωμένη, το μόνο που τη νοιάζει είναι να πάρει το χαρτί, αν και στην κατάσταση που είναι, δεν ξέρω τι θα το κάνει κλεισμένη στο ψυχιατρείο που θα καταλήξει. Εγώ αναρωτιέμαι απλά πώς θα προλάβω να γράψω την εργασία μέσα σε 2 εβδομάδες, ταυτόχρονα με δουλειά στο νοσοκομείο και στο γραφείο που άνοιξα εντωμεταξύ. Και κυρίως....ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ ! Το μεταπτυχιακό δεν το έκανα για τον τίτλο. Δεν το έκανα για την αναγνώριση σπουδών ή την άδεια εξάσκησης. Ολα αυτά τα είχα ήδη, δουλεύω ήδη και τα πάω και μια χαρά, δεν είχα ανάγκη το βρωμόχαρτό σας. Το έκανα για τις γνώσεις ρε λαλάκες! Γνώσεις σας ζήτησα ! Θέλετε να σας πω τι πήρα ;;;;;;;

Θα σας το πω από κοντά όταν όλα αυτά τελειώσουν.....believe me!!!!!!!!!

ΥΓ. Αν δεν το πάρω να με φτύσετε, έτσι για το γαμώτο...Τα γέλια που θα πέσουν μετά να δείτε...και οι μεν και οι δε ! Ετοιμαστείτε για γερή τρεχάλα καραγκιόζηδες.

Ανέκδοτο

"Είναι γνωστό πως ΔΕΝ είσαι ερωτευμένη μαζί μου!".....το είπες γελώντας, είχες ίσως δίκιο. Για κάποιο λόγο όμως με έχεις πονέσει όσο λίγοι έχουν τη δύναμη να το κάνουν. Γιατί στην έχω δώσει αυτή τη δύναμη. Γιατί σου ανοίχτηκα, γιατί ήμουν αληθινή, γιατί σε άφησα να τρυπώσεις στην καρδιά μου και να κρυφοκοιτάξεις τις αδυναμίες μου.
Δεν ξέρω αν είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Ξέρω ότι σε αγαπάω. Ξέρω πως είδα σ'εσένα πράγματα που εκτίμησα, που έριξαν τις όποιες άμυνες μπορεί να έχω, που με έκαναν να σε θεωρήσω δικό μου άνθρωπο. Κέρδισες την εμπιστοσύνη μου.

Μεγάλο πράγμα η εμπιστοσύνη. Το μεγαλύτερο. Δεν την παίρνω εύκολα πίσω. Δεν θα το κάνω ούτε τώρα. Κι ας πονάω.

Ολη η μέρα μου θύμιζε το ανέκδοτο με τον τύπο που δεν μίλησε όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους....ή τους κομμουνιστές....ή.....ή....ή.....γιατί δεν ανήκε σε αυτές τις ομάδες. Αυτό είναι το "σοφό" σε αντίστοιχες περιπτώσεις; Αυτό πρέπει άραγε να μάθω επιτέλους να κάνω κι εγώ;

Από την άλλη...αφού λες ότι εσύ μίλησες.....πάσο! :-)

Αντε και καλό μας βράδυ....

Χόρεψέ με

Μόλις έκλεισα από το λάτιν forum-chat του οποίου είμαι μέλος από τη μέρα που επέστρεψα στα πάτρια εδάφη. Πόσο κουραστική η επικοινωνία ορισμένες στιγμές....περιμένω το βράδυ. Δε θέλω να μιλήσω άλλο για χορό. Να χορέψω θέλω.....μαζί του, αλλά και μαζί του, ακόμα και μαζί του ! Περισσότερο όμως...με τη μουσική.

Ο άλλος μου εαυτός

Μπήκα κι εγώ να διαβάσω για καμιά ταινία και με ταράξατε κι απόψε..."Στον πόνο και τη χαρά...η μοναχική πορεία του ανθρώπου". Βαρύ μου έκανε αλλά μπήκα να το διαβάσω. Από το αν μπορεί να σε νιώσει ο άλλος φτάσατε στα παιδάκια που λιμοκτονούν, στο κατά πόσο η ζωή του καθενός είναι αποτέλεσμα επιλογών και στην ευθύνη μιας κοινωνίας στημένης σε σαθρούς νόμους...Δεν κρατήθηκα. Εγραψα. Οπως βγήκαν, όπως ξεχείλιζαν μέρες τώρα μετά τα πρόσφατα γεγονότα του απόλυτα προσωπικού μου μικρόκοσμου...

Το Ευάκι (-Candy) παραθέτει :

Πολύ ενδιαφέρον θέμα....αν και κάπου στην πορεία έχασα το νήμα....δεν έχω το κουράγιο απόψε για quotes και μάλλον παραείμαι κουρασμένη για να σας ξαναδιαβάσω, συγχωρείστε με λοιπόν αν κάτι δεν "έπιασα" σωστά. Θα παραθέσω απλά σκέψεις, εμπνευσμένες από εσάς, απ'όσα κατάλαβα (ή νομίζω πως...) κι όσα έζησα τελευταία...

Ευνομούμενες κοινωνίες με ανησυχίες φιλανθρωπικές, συνείδηση, ενοχές....και μετά ξυπνήσαμε! Να νιώσεις τον πόνο του άλλου...γιατί και πώς; Δε συμφέρει παιδάκια. Αν τον νιώσεις θα πονέσεις κι εσύ. Ποιός θέλει να πονέσει; Στ'αλήθεια να πονέσει για κάτι που δεν τον αγγίζει άμεσα, να νιώσει τα σωθικά του να ξεσκίζονται βιώνοντας τον πόνο μιας μητέρας που έχασε το παιδί της, ενός παιδιού που είδε τον μικρό αδερφό του να κακοποιείται....; Ποιός; Κορόιδα είμαστε;
Ο άνθρωπος προστατεύεται, έχει άμυνες, αγαπάει το τομάρι του είτε το "ξέρει" είτε όχι. Αυτές οι άμυνες τον κρατάνε όρθιο όταν η ζωή του βάζει το πιστόλι στον κρόταφο, αυτές απαγορεύουν και υπαγορεύουν το στοπ, το μακριά, το μη πλησιάσεις άλλο. Και με το χρόνο δυναμώνουν, κερδίζουν έδαφος οι ρημάδες. Πώς να σε πλησιάσει ο άλλος όταν βρίσκει το τείχος του Βερολίνου ξαναχτισμένο; Και γιατί να το κάνει; Μπορεί στη σύγκρουση να πέσει και το δικό του.

Αδιαφορία, απαξίωση, αποστασιοποίηση...δήθεν...."θ'ασχοληθώ μόνο με όσους αξίζουν"..."και να τα πω δεν θα με καταλάβουν"..."τι να μου πει μωρέ αυτός, τι να καταλάβει"...Κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν κι οι πάντες γνωρίζουν μοναδικά τον κρυστάλλινο εαυτό τους. Τον έξω από το τείχος εννοείται...το αόρατο τείχος, αυτό που "δεν υπάρχει, τι ανασφάλειες και μαλ....ιες μου λες τώρα, εγώ ρε; Αφού οι άλλοι....!". Με τον από μέσα τι γίνεται; Πού έχει κρυφτεί αυτός και τι φοβάται;

Ο δρόμος που ακολουθούμε δεν είναι τυχαίος. Ούτε και καθαρό θέμα επιλογών όμως. Τα εύκολα και δύσκολα που ζούμε δεν είναι αρώματα που φοράμε μέχρι να ξεθωριάσουν. Νεράκι είναι που μας ποτίζει, μας διαπερνά, μπαίνει στις φλέβες μας, στο αίμα μας. Η επιλογή είναι στο φράγμα...πού και πώς θα το στήσεις κι από τι υλικό θα’ναι φτιαγμένο. Αν περάσω τα παιδικά μου χρόνια βλέποντας τη μητέρα μου να τρώει ξύλο από τον πατέρα μου, η πορεία μου δεν θα είναι προκαθορισμένη....θα κάνω τα ίδια μεγαλώνοντας, ή τα ακριβώς αντίθετα, ή θα βρεθώ κάπου στη μέση, μπλεγμένος και "ανήμπορος", να πολεμώ ορμές και αντιστάσεις. Πόσο η πορεία μου θα είναι ΕΠΙΛΟΓΗ ας μου το πει όποιος ξέρει. Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως αν δεν είχα ζήσει ότι έζησα αυτή τη συγκεκριμένη «επιλογή» δεν θα είχα να την κάνω ποτέ.

Αν σήμερα πιστεύω πως ξέρω τι πρέπει/θέλω να κάνω οφείλω να το κάνω. Τελεία και παύλα, αλλιώς παρόλες και παπ....ιές! Αν η θεωρία μου και κοσμοθεωρία μου δε γίνει πράξη καλύτερα να μην την πω ποτέ σε κανέναν. Και να γίνει δηλαδή πάλι το ίδιο ισχύει. 1 εικόνα χίλιες λέξεις δε λένε ; Ας «ζωγραφίσω» λοιπόν αντί να μιλάω.
Σε πολυκατοικία ζούσα για χρόνια, ντουβάρια συναντούσα, αποξένωση άκουγα κι αποξένωση έλεγα. Μέχρι που άρχισα να λέω καλημέρα ακόμα και σ’εκείνους που έκαναν πως δεν με έβλεπαν. Και μετά ρώτησα κάποιον τι κάνει και ώ θαύμα! μου απάντησε! Νομίζω μάλιστα πως την τέταρτη φορά με ρώτησε εκείνος πρώτος. 4 μήνες πήρε για να γίνει ο όροφος παλιά συνοικία, με τη γειτόνισσα να βγαίνει στο διάδρομο με τη ρόμπα να χτυπήσει στη γιαγιά απέναντι να δει πώς είναι, εμένα να τις ακούω να κακαρίζουν και ν’ανοίγω την πόρτα «να τα πούμε λιγάκι» ενώ τα παιδιά του διπλανού έρχονταν να παίξουν με τη σκυλίτσα μου που τρύπωνε από διαμέρισμα σε διαμέρισμα προκαλώντας τα γέλια όλων. Υπήρξαν και άλλοι που ποτέ δεν «έγιναν δικοί μας». Και; Δεν έχασα τίποτα που προσπάθησα. Κάθε άλλο.

Ισως δεν καταφέρω ποτέ απόλυτα να νιώσω όσα νιώθεις. Ισως δεν με αφήσεις ποτέ να σου κρατήσω το χέρι. Μπορεί ακόμα και να θυμώσεις αν επιμείνω λίγο παραπάνω, να με διώξεις, να γίνεις απότομος. Δεν το αρνούμαι. Θα πονέσω. Περισσότερο για σένα....αλλά και για μένα. Το «γιατί ρε γαμώτο;», το «τι μαλ.....ας που είμαι!» υπάρχουν ακόμα μέσα μου, κάνουν παρέα στον εγωισμό μου. Δεν θα τ’αφήσω να κερδίσουν όμως. Θα παραμείνω όσο πιο «θύμα» μπορώ, σε πείσμα όλων των έξυπνων μεγάλων υπεύθυνων ανθρώπων που πάνε μπροστά. Θα το προσπαθήσω τουλάχιστον. Κι ίσως μια μέρα νιώσεις έτοιμος να γίνεις κι εσύ λιγότερο ξένος. Αν όχι μ’εμένα, ίσως με κάποιον άλλο. Το ίδιο κάνει ;-)

ΥΓ. Για τις κατ'επιλογήν μοναχικές στιγμές, τις τόσο πολύτιμες και αναγκαίες ΔΕ μίλησα....άλλο "καπέλο" αυτές. Για να μη παρεξηγούμαι...

Εγώ, αυτοί...και άλλα.

Βαθιά ανάσα. Να μιλήσω για μένα αλλά πώς; Πού ξεκινάς; (hint: κάνω εκνευριστικά πολλές ερωτήσεις, ακόμα και στον εαυτό μου...!)

Από την αρχή μου λες....οκ !

Flashback --> Πρωτομαγιά του '78 και το αποφασίζω: ΘΑ ΒΓΩ ! Μην αρχίζεις τη γκρίνια βρε μαμά, το ξέρω πως σε πέθανα σχεδόν 2 μέρες με τη διστακτικότητά μου αλλά πάρτο αλλιώς...θα δεις σε 15 μήνες, ο γιόκας σου θα κάνει τσουλήθρα. Τότε θα με ευγνομωνείς, σταμάτα σου λέω!

Ο γιόκας...ο αδερφός μου. Παιδί-ελατήριο-θαύμα-σίφουνας-μπουζούκι-καμικάζι. Ναι Αντρίκο μου, όλα αυτά ήσουν εσύ. Το σπίτι πεδίο μάχης κι εγώ δέκτης των πυρομαχικών σου για χρόνια...ευτυχώς και το δικό μου οπλοστάσιο γεμάτο ! Επρεπε να φύγω για να υπογράψουμε εκεχειρία...μεγαλώσαμε Αντρίκο, τα όπλα τα έθαψε η ζωή κι έμεινε μόνο η αγάπη. Φιλαράκια πια, ποιός θα το περίμενε; Μάθαμε ακόμα και να μιλάμε ο ένας στον άλλον...και να καταλαβαινόμαστε !

Επρεπε να φύγω...ε, όχι ακριβώς "έπρεπε".Απλά είχε έρθει η ώρα: μετά τα γαλλικά, τα αγγλικά, το πιάνο, το μπαλέτο, την κολύμβηση, το βόλεϋ κι άλλα τόσα σχετικά και άσχετα, είχε έρθει η ώρα της επιλογής. "Τι θα κάνεις παιδί μου τελικά στη ζωή σου;"

Απο ψ θα άρχιζε, αυτό το ήξερα. Πώς θα τελείωνε όμως; Σε -ίατρος φωνάζαν όσοι "ήξεραν". Στην Ελλάδα είμαστε. 2η δέσμη...και τα χαρτιά έτοιμα ήδη για τα ξένα. 11 (τουλάχιστον) χρόνια σπουδές μπροστά μου, πόσα επιπλέον να έχανα σε δοκιμές; Προορισμός Γαλλία λοιπόν, το Ευάκι θα γινόταν ψ....ιατρος.

Πώς το είπε ο Παπαλουκάς πριν από τον τελικό; Ναι, αυτό για τα "σχέδια που έχει η ζωή για σένα" (κλεμμένο by the way αλλά καλό timing στη χρήση του). Μετά από 2 χρόνια και απίστευτες συμπτώσεις, η -ίατρος το γύρισε σε -λόγος. Και πολύ το χάρηκε :-)

Πάμε μια σούμα...: 2 ιατρική και 5 ψυχολογία = 7. Αλλα 2 πρακτική+ δουλειά. Αλλο 1 δουλειά και κυρίως...ψυχολογική προετοιμασία για την επιστροφή (βλ. "χρειάζομαι χρόνο να χαλαρώσω πριν επιστρέψω, να συγκεντρωθώ και να σχεδιάσω ήρεμα τις επόμενες κινήσεις μου, τα δύσκολα τώρα ξεκινάνε, πρέπει να μαζέψω δυνάμεις για να είμαι ετοιμοπόλεμη" και μετέφραζε "ρε εγώ πότε θα κάνω μ............ες επιτέλους σαν παιδί, πάτε να με χώσετε αμέσως! Θα βγάλω το άχτι μου πρώτα και βλέπουμε!") Κάπου εκεί οι δικοί μου χάσαν την υπομονή τους, εγώ έχασα τ΄αυγά και τα πασχάλια και το πήρα απόφαση.

Και τώρα εδώ. Ενας χρόνος και κάτι πέρασε κι ακόμα περιμένω...όχι τον πρίγκηπα (αυτός πέρασε, ακούμπησε, ξαπόστασε, πότισε και τ'άλογο και την έκανε με ελαφριούς καλπασμούς), ούτε τη Θεία φώτιση (αν είναι να΄ρθει θε να'ρθει αλλιώς.....περαστικά μας!). Να το πάρω απόφαση περιμένω. Δεν είναι ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα. Είναι ότι πάνε γρήγορα. 3η ζωή σε 28 χρόνια δεν είναι λίγο, κατεβάστε λοιπόν ταχύτητες γιατί εγώ ακόμα είμαι η μισή στην προηγούμενη και δεν σας προλαβαίνω....κι όλα θα πάνε καλά ! (καλά το είπα μαμά ;)

Μαθαίνω ξανά. Δύσκολο το "μαζί". Δύσκολο και το "χώρια" με όσους μείναν πίσω. Πάμε γι΄άλλα μου λες...καλύτερα, ωραιότερα, σπουδαιότερα. Πάμε...πάμε...σφυρίξτε όταν φτάσουμε. Δε θέλω να το χάσω. Ναι, θα μεγαλώσω και θα γίνω ο εαυτός που τόσο ονειρεύτηκα. Θα φτάσω "εκεί". Μη με σπρώχνετε μόνο....

Super powers !

...yet !!! Αφιερωμένο εξαιρετικά στη μαμά και στον μπαμπά. Θα καταλάβετε μια μέρα !?!

Στους Ζώη, Jérôme, Ιωάννα...ευχαριστώ για όλα αυτά τα χρόνια αλήθειας. Σας αγαπάω βλαμμένα. Δεν "πρέπει", δεν έτυχε....απλά πέτυχε !

Αμηχανία...

...της πρώτης φοράς !

Θα περάσει κι αυτό όπως περάσαν άλλα κι άλλα....τουλάχιστον θα μείνει κάτι πίσω;

Ωπ! Οχι πάλι το ίδιο λάθος! Είμαστε στην αρχή, πώς ξέφυγε ο νους κιόλας στο τέλος;

Βιασύνη...αμηχανία; Το είπαμε, πρώτη φορά :-)

Καλώς με βρήκατε :-) Σας περίμενα....!