Saturday, September 22, 2007

Αντίο

Στο λέω καθημερινά πια. Μαζί με ένα σ'αγαπώ που θέλω να ελπίζω ότι γνωρίζεις βαθιά μέσα σου. Ότι δεν το ξέχασες μαζί με όλα τα άλλα...Το βλέμμα σου θολό, η φωνή σου μόλις που ακούγεται, ψίθυρος από το στόμα στην καρδιά μου. Με την καρδιά σε καταλαβαίνω, οι αισθήσεις αχρηστεύτηκαν, αποδεικνύονται "λίγες" μέρα με τη μέρα. Προσεύχομαι δίπλα σου, μαζί σου, να φύγεις, γρήγορα, ανώδυνα, όσο κι αν σε θέλω δίπλα μου. "Δίλημμα ηθικό". Δίλημμα στην καρδιά...πλέον, κανένα.
Μη λυπάσαι αν ξεχνιέμαι καμιά φορά και δακρύζω. Εγώ αντέχω. Και θα φροντίσω να αντέξουν κι οι υπόλοιποι. Τα γέλια να θυμάσαι όταν φύγεις και τις όμορφες στιγμές. Αυτά θα κρατήσω κι εγώ. Κι όταν τα μηχανήματα θ'αδειάσουν το δωμάτιο, θα μείνεις μόνο εσύ, πάλι δυνατός όπως παλιά, στο χώρο, στο χρόνο, στο μυαλό και την ψυχή μας.

Monday, September 17, 2007

Η αλήθεια

Η αλήθεια είναι πως το blog το βαρέθηκα. Η αλήθεια είναι πώς μάλλον δεν έχω τι να πω. Ή καλύτερα, δεν έχω τι να πω έτσι. Στον εαυτό μου μιλάω. Στον ίδιο εαυτό που έχω χορτάσει και με το παραπάνω. Στον ίδιο εαυτό που δεν καταφέρνω πια να βρω όπως παλιά.

Ψάχνω να βρω τι άλλαξε. Τι με άλλαξε. Τι μου λείπει. Γιατί δυσκολεύομαι τόσο με όσα μου συμβαίνουν όταν έχω περάσει και αντέξει πολύ πιο δύσκολα. Αναζητώ την ξεκούραση, την ανάπαυλα που νοιώθω πως δικαιούμαι; Αναζητώ το ξέσπασμα σε τρέλες που δεν έκανα στην ώρα τους και πια δεν βρίσκω το χρόνο να κάνω; Ή μήπως ψάχνω τις φιλίες εκείνες που ήθελα αλλά δεν χρειαζόμουν και πια βρίσκω μόνο ανθρώπους που χρειάζομαι ενώ δεν το θέλω;

Την τύφλα μου ψάχνω. Κι όλα τα παραπάνω είναι υπερβολικά και το ξέρω. Ή ίσως πάλι να με βολεύει, να με καθησυχάζει να «το ξέρω».

Πάλι μόνη μου μιλώ και πάλι γκρίνια βγάζω. Κι απάντηση δε θέλω πραγματικά. Να περάσει η ώρα θέλω και να κρυφτούν κάπου βαθιά όλα εκείνα που ψάχνουν διέξοδο. Κοστίζουν πολύ. Κι όσα κι αν αφήνω ελεύθερα, όσα κι αν δίνω ξοδεύοντας εμένα, πάλι γεμάτη είμαι και δεν ξέρω τι να με κάνω. Μπατιράκι και πλούσια γίνεται;

Η αλήθεια είναι πως λίγα μου λείπουν. Κι η αλήθεια είναι πως αγαπάω. Πολλούς, πολύ και διαφορετικά. Κι όταν θα μάθω να το κρύβω.....


....η αλήθεια είναι πως δεν θα υπάρχω πια.

Sunday, August 05, 2007

Θέλω...

Θέλω...

...Σαββατοκύριακα σαν το τελευταίο...
...φίλους, λίγους αλλά αληθινούς...
...να μπορώ να λέω σ'αγαπΑω στους δικούς μου ανθρώπους, άφοβα, έγκαιρα...
...να θυμάμαι όσα μου χάρισαν χαρά, αλλά και όσα με πόνεσαν...
...να μπορώ να χορεύω πάντα σαν να μην υπάρχει κανείς γύρω μου...
...να συνεχίσω να πιστεύω ότι όσοι διάλεξα και με διάλεξαν δεν βρέθηκαν στο δρόμο μου τυχαία...
...να αγαπάω έντονα, έστω και λάθος...
...να μ'αγαπάνε γι'αυτό που είμαι, όχι γι'αυτό που νομίζουνε...
...να έχω πάντα πράγματα να δώσω και να το κάνω...
...να έχω πάντα πράγματα να πάρω και να τ'αναζητώ...
...να μάθω να προσέχω τον εαυτό μου...
...να έχω πάντα το κουράγιο να προσέχω τους άλλους...
...να έχω πάντα το θάρρος να ζητάω συγγνώμη...
...να αντέχω πάντα να συγχωρώ...
...να μου λένε την αλήθεια, όσο κι αν πονάει...
...να έχω πάντα τη δύναμη να την ακούω...
...να γελάω, να κλαίω, να νοιώθω, να ζω...
...να γεύομαι τα μικρά για να χαίρομαι καλύτερα τα μεγάλα...
...να μάθω κι άλλα, περισσότερα, καλύτερα...
...να ξεπεράσω τις αδυναμίες μου, να διορθώσω τα λάθη μου, μέρα με τη μέρα...
...να πάρω τη σπασμένη μου κιθάρα και να πάω στο χωριό μου...
...να βρεθώ στην παραλία ΜΟΥ...μόνη μου...με εκείνους...
...να χωθώ στην αγκαλιά τους...
...να βρω τη δύναμη και τον τρόπο να τους βοηθήσω...
...να διαβάσω όσα βιβλία δεν ανακάλυψα ακόμα...
...να έχω το χρόνο να παίζω με τις ώρες με την Candy, όπως παλιότερα...
...να σταματήσω το κάπνισμα...
...ν'αρχίσω να κάνω νέα όνειρα...
...να μη φοβηθώ να τα ζήσω...

Θέλω...

....Θέλω να μ'αγαπάς κι εσύ...και να θυμάσαι να μου το δείχνεις... ;-)

Friday, May 18, 2007

Περαστική...

Δεν επέστρεψα. Περαστική είμαι.

Με πνίγει το γαμώτο απόψε. Αλλά πάλι...πνίγομαι καιρό τώρα. Από όλες τις απόψεις.

Βαρέθηκα να γκρινιάζω. Στον εαυτό μου. Πότε-πότε και στους άλλους.

Αγόρασα αμαξάκι. Ένα Getz ασημούλι. Το αγάπησα ήδη. Δεν το περίμενα.

Δεν θέλω να σε συγχωρήσω πάλι αυτή τη φορά. Ξέρω ότι θα το κάνω. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι για μένα. Μούτζα θέλω να μου ρίξω (ή μήπως μούΝτζα;;;).

Δεν έχει πλάκα να είσαι αφηγητής. Θέλω να παίξω.

Είναι φίλοι μου ή είμαι απλά το (ανά περιόδους) στήριγμά τους;

Πάω για ύπνο. Σου είπα ότι μου ετοιμάζουνε "γαμπρό" ; (άστο, θα στα πω αφού τον δω)

Το δώρο σου θα το κρατήσω εγώ. Δεν μου είχα κάνει δώρο στο πτυχίο μου.

Χέρια ψηλά κι όλα τα φτάνω...έλα να πάμε απ'την αγάπη πιο πάνω... Πάαααρα πολύ ωραία ! Και η Έλλη από δίπλα...ούτε ο Μητσοτάκης να χορεύει hip hop στο So you think you can dance!

Άντε καληνύχτα μας! Να΄στε καλά όποιοι κι αν είστε, ότι κι αν κάνετε.





(Σκατά !)

Sunday, March 11, 2007

Salso-reunion

Ο Ray de la Paz ήταν....απλά ΘΕΟΣ. Ο Amic Guerra σούπερ ως συνήθως. Ο Cesar Correa, το bonus της βραδυάς, βρέθηκε εκεί (να΄ναι καλά η Άννα που του έκλεψε την καρδιά) στο άσχετο και μας έκανε πάλι τα μαγικά του. O Rodrigo Rodriguez πάντα σέξυ στα κρουστά του. Οι Palenque All Stars (new edition) μάλλον πολύ καλύτεροι απ'ότι περίμενα.
Ένα live που κράτησε 3 γεμάτες ώρες. Ένα Palenque πήχτρα στον κόσμο, όπως είχαμε καιρό να το δούμε. Εγώ κομμάτια, στριμωγμένη ανάμεσα σε 3 άντρες που δεν σταματούσαν να με πειράζουν, ν'αναρωτιέμαι πόσο θα άντεχα όρθια να ακούω χωρίς να μπορώ να χορέψω....

Και ξαφνικά.....

......peroooo mentirosaaaaaaa !!! να κελαηδάει ο Ray κι ο Φαίδωνας να φεύγει ξαφνικά σε κάποιο άλλο, παράλληλο σύμπαν. Ένα σύμπαν με τον Ray de la Paz να τραγουδά μόνο για μας και όλο τον κόσμο σε κύκλο γύρω από μια τεράστια πίστα όοοολη δικιά μας. "Πάμεεεεεε !!!" ουρλιάζει και με αρπάζει από το χέρι. Αυτό ήταν !

Πέρασα τις υπόλοιπες 2μιση ώρες αλλάζοντας ασταμάτητα παρτενέρ, από τη μια αγκαλιά στην άλλη να χορεύω πάντα στο ίδιο τέταρτο του τετραγωνικού μέτρου που μας αναλογούσε. Sa-sa-sa SALSA ! Ξανά και ξανά, αργά, γρήγορα, πορωτικά κομμάτια το ένα μετά το άλλο κι εμείς να χτυπιόμαστε στην πίστα γελώντας σαν παιδιά, ξεχνώντας την κούραση, διώχνοντας όλη την πίεση της εβδομάδας από πάνω μας, αφήνοντας την μουσική να μας ξεπλύνει απ'όλα τα προβλήματα που είχαν καταφέρει να γίνουν σημαντικά στα μάτια μας.

Salsa! Δεν σταματήσαμε να χορεύουμε μέχρι που ο Ray μας καληνύχτισε....τον χειροκροτήσαμε, του είπαμε ευχαριστώ και ξαναρχίσαμε. Η πίστα δικιά μας πια, ο κόσμος είχε αρχίσει να φεύγει κι εμείς ανάμεσα στους μουσικούς και στους λίγους που απέμεναν να πίνουν το ποτό τους ξεκινήσαμε καινούργιο πάρτυ. Δεν ένιωθα πια τα πόδια μου, συνειδητοποιούσα σε τι ταχύτητα κατάφερναν παρόλα αυτά εκείνα να κινούνται κι αναρωτιόμουν ποιά χρονική στιγμή κατάφερε ο Φαίδωνας να με συμπαρασύρει στην δική του διάσταση, σ'αυτόν τον άλλο κόσμο που τον έβλεπα να ταξιδεύει καθώς μου έκανε νοήματα χτυπώντας το χέρι στην καρδιά του. Απάντηση δεν πρόλαβα να βρω. Πετάχτηκε μπροστά μου ο Μανώλης και με άρπαξε από τα χέρια του Φαίδωνα. "Δικιά μου" είπε και έδωσε το σύνθημα για νέο "show". Οι δυο τους μετατράπηκαν σε macho-Κουβανούς κι εγώ σε θυληκό μπαλάκι που περνούσαν όπως ήθελαν ο ένας στον άλλον. Ο τρίτος της αντροπαρέας μπήκε κι εκείνος στο παιχνίδι, απλωθήκαμε σε όλη την πίστα και χορεύαμε σαν τρελλοί, με τον κόσμο γύρω μας να χαζεύει και να γελάει, έτοιμοι να καταρρεύσουμε και πιο απρόθυμοι να σταματήσουμε από ποτέ.

Ξεκολλήσαμε στις 5 το πρωί. Μετά από 4 γύρες κερασμένα σφηνάκια και απίστευτα κοπλιμέντα για την παρέα από άσχετους που πρώτη φορά βλέπαμε. Φύγαμε αγκαλιασμένοι, πειράζοντας ακόμα ο ένας τον άλλον, για τα (καθιερωμένα) Everest. Φάγαμε στα γρήγορα μιλώντας αργά για όλα όσα μας ενώνουν εδώ και 2 χρόνια, για όλα όσα κάναμε, είπαμε, ζήσαμε. Για τις πλάκες μας, για τις επιτυχίες μας και τα στραπάτσα μας, για τις πιο εξευτελιστικές στιγμές μας...Θυμηθήκαμε την παρέα να χορεύει salsa σε λατινομάγαζα, σε ουζερί, σε καφετέριες, σε κρεπερί, στα χιόνια....Γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και χωρίσαμε με το μυαλό ακόμα κολλημένο....εκεί :-)

"Πόσο υπέροχα ήταν απόψε; Σ'αγαπάααααω !"
"Ήταν απίστευτα ! Πορώθηκα κυριολεκτικά ! Κι εγώ σ'αγαπάαααω !"

Οι πιο γλυκές smsοκαληνύχτες :-)

Saturday, March 03, 2007

Ο φάκελος

Τακτοποίησα το δωμάτιό μου σήμερα. Μάζεψα ρούχα, βιβλία, χαρτιά...Με τους ρυθμούς των τελευταίων ημερών, δεν προλάβαινα πια να κάνω τίποτα, όλα στοιβαγμένα πάνω σε πράγματα που, έτσι κι αλλιώς, είχαν ήδη βρει θέση στο κομοδίνο και τις κρεμάστρες μου εδώ και μήνες!

Ένα τέταρτο πήρε μέχρι να πέσω πάνω του. Ένας φάκελος μεγάλος, που δεν μου έλεγε τίποτα. Ανοίγοντάς τον κατάλαβα. Σε δευτερόλεπτα μέσα ήρθε όλο το σκηνικό φλασάκι στο μυαλό μου. Εγώ κι εκείνος, να πηγαίνουμε να παραλάβουμε το "δώρο" μας. Μια βδομάδα διακοπές όλα πληρωμένα, κερδισμένα δεν ξέρω πια από πού. Στο όνομά του το πακέτο, αλλά στα χέρια μου. Ξέμεινε εκεί και μετά τον χωρισμό.
Δεν προλάβαμε να το χρησιμοποιήσουμε. Θέλαμε, αλλά δεν μπορέσαμε. Μάλλον δεν ήταν τυχαίο.
Το πακέτο ισχύει ακόμα, μέχρι τον Ιούλιο. Τον πήρα τηλέφωνο λοιπόν. Του πρότεινα να του το επιστρέψω, μου πρότεινε να το χρησιμοποιήσω, επέμεινα να το χαρεί εκείνος. Και είπαμε να βρεθούμε μέσα στην εβδομάδα να του το δώσω.

Δεν ξέρω αν θα γίνει, δεν ξέρω πώς θα είναι. Ξέρω ότι τον χωρισμό τον ήθελα εγώ, ξέρω ότι την απομάκρυνση την ζήτησε (όσο πιο "αντρικά" γινόταν....κοινώς, απλά εξαφανίζομαι) εκείνος παρά τις διαβεβαιώσεις του για το αντίθετο. Ξέρω ότι ήμουν θυμωμένη (δεν είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβετε το γιατί....και sorry, αλλά δεν έχω το χρόνο να το εξηγήσω). Και ξέρω ότι δεν με νοιάζει πια.

Το τελευταίο το έλεγα καιρό. Με το σημερινό τηλεφώνημα όμως, δεν βεβαιώθηκα απλά. Έκπληξη ήταν και για μένα τελικά. Ηρεμία, κανένας θυμός, καμία διάθεση να πληγώσω ή να εκδικηθώ (δεν θα το έκανα...ποτέ δεν το κάνω...αλλά ούτε καν να μου περάσει από το μυαλό...να το νοιώσω εκεί, στο στομάχι....; δεν το περίμενα).

Έγινε "ένας γνωστός". Ούτε καν φίλος. Ίσως αυτό αλλάξει μια μέρα, αλλά δεν το πιστεύω. Λυπάμαι αλλά δεν μετανοιώνω. Τον αγαπώ αλλά έχω πάψει να τον αγαπΑω. Δεν ήταν ο άνθρωπός μου, δεν ήμουν ο άνθρωπός του. Κι όχι μόνο σε επίπεδο "ζευγαριού". Χρεώθηκα το ότι το κατάλαβα πρώτη. Και το ότι τόλμησα να το πω. Όχι μόνο από τον ίδιο. Πολλοί μου το χρέωσαν.

Σήμερα είναι όντως όλα πίσω μου. Και η ηρεμία μου με ξαφνιάζει. Χάρη σ'έναν μεγάλο γαλάζιο φάκελο !

Γαλήνη. Τι υπέροχο συναίσθημα ! :-)

Friday, February 09, 2007

Νάνι νάνι, το sex-life μου κάνει....

Επισήμως δηλώνω πως η προσωπική μου ζωή (γενικότερα αλλά και πολύ ειδικότερα!) έχει πέσει σε χειμερία νάρκη. Και καλά θα κάνει να παραμείνει έτσι, παρακαλείστε λοιπόν να περπατάτε στις μύτες των δαχτύλων (μπαλαρίνες θα σας κάνω όλους !) μη μου τη ξυπνήσετε και τρέχουμε !!!

Θα ξεχάσω εγώ τι πήγε να γίνει Τεταρτιάτικα;;; Ν'αναρωτιέμαι ξαφνικά "πότε μας προέκυψα μοιραία γυναίκα ρε συ και δεν το κατάλαβα;;;" και να έχω τον άλλον να λυώνει (από τα γέλια !) στο τηλέφωνο.....! Αμ δεν είναι για γέλια αυτά μάτια μου ! Ρώτα με κι εμένα που για να παραμείνω ψύχραιμη έπρεπε να σκέφτομαι κουβάδες νερό παγωμένο να με λούζουν ο ένας μετά τον άλλο...Γιατί μπορεί να είναι κωλοπαίδι του κερατά ο τύπος αλλά αδιάφορη απέναντί του όχι, δε μπορώ να μείνω. Την αμαρτία μου θα την πω ! Μπορεί να με αιφνιδίασε και τελικά αυτό να λειτούργησε υπέρ μου (7 μήνες εξαφανισμένοι και στα 2 λεπτά να ορμάει έτσι....ένα εγκεφαλικάκι το έπαθα, άδικο είχα;;;), αλλά το πώς ακριβώς ούτε εγώ το κατάλαβα. Αφού σου λέω, έφυγα από εκεί με κάτι συμπτώματα.......μχχμμχμ........της στέρησης το κάγκελο μιλάμε ! Όπως και να το κάνουμε, την προηγούμενη φορά σε μια σκηνή τα είχαμε όλα : έρωτας - πάθος - σεξ - βία (από την καλή ρε γμτ !) - αγωνία - μυστήριο....ε, το θυμάσαι και ψιλοξενερώνεις που λες όχι ξαφνικά, όσο κι αν ξέρεις ότι καλά έκανες !

Έτσι έτσι, λέγε μου πόσο περήφανος είσαι για μένα που άντεξα ! Κι εγώ περήφανη είμαι για την αφεντομουτσουνάρα μου ! :-p

Πάει και τελείωσε ! Ύπνος βαθύς, να περάσει ο χρόνος, να γυρίσει ο μέλλων άντρας μου, να παντρευτούμε, να κάνουμε τα παιδάκια μας, να ησυχάσω η γυναίκα (η μοιραία!!!) επιτέλους κι εγώ μια στάλα! (ding dong ! για ποιόν χτυπά η καμπάνα;) Αφήστε με ν'αγιάσω !!! Ταμμένη στη δουλειά θα είμαι εντωμεταξύ, πρέπει να μαζέψω χρήμα να φτιάξω τα προικιά μου !!!

Άντε καλημέρες μας και καλά κουράγια !!! :-)