Salso-reunion

Ο Ray de la Paz ήταν....απλά ΘΕΟΣ. Ο Amic Guerra σούπερ ως συνήθως. Ο Cesar Correa, το bonus της βραδυάς, βρέθηκε εκεί (να΄ναι καλά η Άννα που του έκλεψε την καρδιά) στο άσχετο και μας έκανε πάλι τα μαγικά του. O Rodrigo Rodriguez πάντα σέξυ στα κρουστά του. Οι Palenque All Stars (new edition) μάλλον πολύ καλύτεροι απ'ότι περίμενα.
Ένα live που κράτησε 3 γεμάτες ώρες. Ένα Palenque πήχτρα στον κόσμο, όπως είχαμε καιρό να το δούμε. Εγώ κομμάτια, στριμωγμένη ανάμεσα σε 3 άντρες που δεν σταματούσαν να με πειράζουν, ν'αναρωτιέμαι πόσο θα άντεχα όρθια να ακούω χωρίς να μπορώ να χορέψω....

Και ξαφνικά.....

......peroooo mentirosaaaaaaa !!! να κελαηδάει ο Ray κι ο Φαίδωνας να φεύγει ξαφνικά σε κάποιο άλλο, παράλληλο σύμπαν. Ένα σύμπαν με τον Ray de la Paz να τραγουδά μόνο για μας και όλο τον κόσμο σε κύκλο γύρω από μια τεράστια πίστα όοοολη δικιά μας. "Πάμεεεεεε !!!" ουρλιάζει και με αρπάζει από το χέρι. Αυτό ήταν !

Πέρασα τις υπόλοιπες 2μιση ώρες αλλάζοντας ασταμάτητα παρτενέρ, από τη μια αγκαλιά στην άλλη να χορεύω πάντα στο ίδιο τέταρτο του τετραγωνικού μέτρου που μας αναλογούσε. Sa-sa-sa SALSA ! Ξανά και ξανά, αργά, γρήγορα, πορωτικά κομμάτια το ένα μετά το άλλο κι εμείς να χτυπιόμαστε στην πίστα γελώντας σαν παιδιά, ξεχνώντας την κούραση, διώχνοντας όλη την πίεση της εβδομάδας από πάνω μας, αφήνοντας την μουσική να μας ξεπλύνει απ'όλα τα προβλήματα που είχαν καταφέρει να γίνουν σημαντικά στα μάτια μας.

Salsa! Δεν σταματήσαμε να χορεύουμε μέχρι που ο Ray μας καληνύχτισε....τον χειροκροτήσαμε, του είπαμε ευχαριστώ και ξαναρχίσαμε. Η πίστα δικιά μας πια, ο κόσμος είχε αρχίσει να φεύγει κι εμείς ανάμεσα στους μουσικούς και στους λίγους που απέμεναν να πίνουν το ποτό τους ξεκινήσαμε καινούργιο πάρτυ. Δεν ένιωθα πια τα πόδια μου, συνειδητοποιούσα σε τι ταχύτητα κατάφερναν παρόλα αυτά εκείνα να κινούνται κι αναρωτιόμουν ποιά χρονική στιγμή κατάφερε ο Φαίδωνας να με συμπαρασύρει στην δική του διάσταση, σ'αυτόν τον άλλο κόσμο που τον έβλεπα να ταξιδεύει καθώς μου έκανε νοήματα χτυπώντας το χέρι στην καρδιά του. Απάντηση δεν πρόλαβα να βρω. Πετάχτηκε μπροστά μου ο Μανώλης και με άρπαξε από τα χέρια του Φαίδωνα. "Δικιά μου" είπε και έδωσε το σύνθημα για νέο "show". Οι δυο τους μετατράπηκαν σε macho-Κουβανούς κι εγώ σε θυληκό μπαλάκι που περνούσαν όπως ήθελαν ο ένας στον άλλον. Ο τρίτος της αντροπαρέας μπήκε κι εκείνος στο παιχνίδι, απλωθήκαμε σε όλη την πίστα και χορεύαμε σαν τρελλοί, με τον κόσμο γύρω μας να χαζεύει και να γελάει, έτοιμοι να καταρρεύσουμε και πιο απρόθυμοι να σταματήσουμε από ποτέ.

Ξεκολλήσαμε στις 5 το πρωί. Μετά από 4 γύρες κερασμένα σφηνάκια και απίστευτα κοπλιμέντα για την παρέα από άσχετους που πρώτη φορά βλέπαμε. Φύγαμε αγκαλιασμένοι, πειράζοντας ακόμα ο ένας τον άλλον, για τα (καθιερωμένα) Everest. Φάγαμε στα γρήγορα μιλώντας αργά για όλα όσα μας ενώνουν εδώ και 2 χρόνια, για όλα όσα κάναμε, είπαμε, ζήσαμε. Για τις πλάκες μας, για τις επιτυχίες μας και τα στραπάτσα μας, για τις πιο εξευτελιστικές στιγμές μας...Θυμηθήκαμε την παρέα να χορεύει salsa σε λατινομάγαζα, σε ουζερί, σε καφετέριες, σε κρεπερί, στα χιόνια....Γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και χωρίσαμε με το μυαλό ακόμα κολλημένο....εκεί :-)

"Πόσο υπέροχα ήταν απόψε; Σ'αγαπάααααω !"
"Ήταν απίστευτα ! Πορώθηκα κυριολεκτικά ! Κι εγώ σ'αγαπάαααω !"

Οι πιο γλυκές smsοκαληνύχτες :-)