Thursday, November 30, 2006

... :-)

Μια αγκαλιά σε ότι πληγώνει.
Να αγαπάς...Ακόμα. Το πίστευες εξάλλου το "για πάντα".
Αγκαλιά-φυλακή. Όχι.
Αγκαλιά-υπενθύμιση. Θα είμαι εδώ.
Τα χέρια ανοίγουν...κι ας πετάξει.
Εγώ...εσύ...όλοι μας. Τις κάνουμε και μας κάνουν.
Αυτό που είμαστε.
...Επιλογές...

Wednesday, November 29, 2006

Προτεινόμενη άσκηση φυσικής

Πετάχτηκε μπροστά μου από το πουθενά...Σε ποιό χρονοντούλαπο ήταν θαμμένη και πώς επέζησε μετά από 2 μετακομίσεις ελλάδα-γαλλία (και τ'ανάποδο) και άλλες τόσες εντός Αθηνών; Πού κρύφτηκε 11 χρόνια και ποιό θαύμα την έφερε εμπρός μου απόψε; Αναμνήσεις...

Φροντιστήρια, στο Ορόσημο. Τμήμα τρελλό, από τα πιο δυνατά στην ιστορία του φροντιστηρίου αλλά και τα πιο "επίφοβα"...προειδοποιήσεις σε κάθε καινούργιο καθηγητή για "τα παιδιά αυτά είναι απίστευτα, φοβεροί μαθητές αλλά κουβαλάνε τόνους τρέλα, δεν ξέρεις τι σε περιμένει..."
Ένας κι ένας οι καθηγητές, αστέρια, νέοι οι περισσότεροι, με πολύ κέφι και πυγμή εκεί που χρειαζόταν. Πάρτυ τα μαθήματα, πρέπει να ήμασταν από τους λίγους επίδοξους φοιτητές ιατρικής που περίμεναν το φροντιστήριο σαν διάλειμμα. Σκληρή δουλειά αλλά και τόσο μα τόσο γέλιο. Ζωή ολόκληρη, φιλίες, τσακωμοί, έρωτες....κι οι καθηγητές να συμμετέχουν σε ΟΛΑ τα παραπάνω :-p

Κι ανάμεσά τους, ο Καλλιμάνης...ΜΟΡΦΗ ! Μούσι, μαλλί χύμα στο κύμα, στενά παντελόνια, χιλιάρα μηχανή, μπότες με σπιρούνια....και ίσως ένας από τους πιο έξυπνους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Μας είχε όλους στο τσεπάκι του, μας έβγαζε στην παλάμη του και μας έπαιζε όπως ήθελε. Απίστευτο ξεθέωμα το μάθημά του, γυμναστική τρομερή για το μυαλό, αλλά το κέφι κέφι και ο χαβαλές πάντα στο πρόγραμμα για να χαλαρώνουμε όποτε χρειαζόταν. Ίσως ο μοναδικός που ποτέ δεν "ταλαιπωρήσαμε" εν ώρα μαθήματος....γιατί εκτός, ήταν μια άλλη ιστορία! :-)

Ο Καλλιμάνης λοιπόν, είχε μείνει στην ιστορία για τις ασκήσεις του. Δεν φαντάζεστε τι κατέβαζε το μυαλό του! Αυτές δεν ήταν ασκήσεις φυσικής...μυθιστορήματα ήταν! Τα βασιλόπουλα κι οι δράκοι έλειπαν, γιατί κατά τα άλλα έβρισκες τα πάντα....εκτός από τη λύση! Μας είχε σπάσει τα νεύρα, είχαμε ορκιστεί εκδίκηση. Και κάπως έτσι, στο τέλος των 2 χρόνων κοντά του, γεννήθηκε...

Αυτό !

Προτεινόμενη Άσκηση Φυσικής (σε συνεργασία με την Κυρά Βιολογία)

Ένας κυνηγός περπατά αμέριμνα σ'ένα Καναδέζικο δάσος (με αρκούδες και τα συναφή) τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο των ΗΠΑ. Ένας γιαπωνέζος τρυποκάρυδος τσαντίζεται αφάνταστα που του θύμισαν το Ναγκασάκι και τον τσιμπά στο κατώτερο μέρος του δεξιού οπισθίου. Ο κυνηγός τρομάζει, πονά, μιλεί και κρούζει, του πέφτει το όπλο (και η μαγκιά σαφώς) και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Το όπλο, ένα φλόμπερ του '67, εκπυρσοκροτεί. Η σφαίρα, μεγάλη και βαριά, που προοριζόταν για μεγάλα ζώα ή τον κ. Καλλιμάνη (το ίδιο κάνει) βάλλεται πλάγια προς τα πάνω με αρχική ταχύτητα Vo = 600 m/sec και υπό γωνία θ = 60° από τον ορίζοντα. Τρυπά ακάθεκτη το όζον (άλλη μια τρύπα στις τόσες, ποιός τη χέζει...) και φτάνει στη σελήνη, όπου gΣ = gΓ/4. Εισέρχεται στο βαρυντικό πεδίο της και χτυπά σε μια χαλύβδινη πλάκα στο κεφάλι ενός εγχειρισμένου εξωγήινου, ο οποίος είχε τραυματιστεί στον πόλεμο των άστρων (με τον H. Ford και τους άλλους Τζεντάι !).
Η ίδια σφαίρα ανακλάται και γυρίζει στη γη. Μόλις φτάσει στο έδαφος, σκοτώνει τον Γιαπωνέζο τρυποκάρυδο, το πτώμα του οποίου πέφτει πάνω σ'ένα διακόπτη κυκλώματος RL που δουλεύει με συνεχή τάση (E = 100V, R = 20Ω, L = 0,3H) και τον κλείνει. Μετά από χρόνο t = 5τ όπου τ = R/L, αποκαθίσταται το ρεύμα στο κύκλωμα.
Μέσα όμως στο πηνίο κυκλοφορεί ένα ψάρι. Απορροφά μέρος της ενέργειας του μαγνητικού πεδίου του πηνίου και κάνει βιοφωτισμό. Έτσι, αποβάλλει ένα φωτόνιο (Μφ = 1,6Me) το οποίο και εισέρχεται μέσα σε O.Μ.Π. ενός ηλεκτρομαγνήτη και εκτελεί ταλάντωση. Όμως η ταλάντωση είναι φθίνουσα και μέρος της ενέργειάς της προσφέρεται για την κυκλοφορία ρεύματος Ι ενός βήτατρου.
Ένα ταλαίπωρο ηλεκτρόνιο (το οποίο έχει ξεφύγει από την μη κυκλική φωτοφοσφορυλίωση μιας ορχιδέας που είναι δίπλα) επιταχύνεται στο βήτατρο και ξεφεύγει τελικά με V = 0,8c όπου c η ταχύτητα του φωτός. Μόλις βγαίνει από εκεί και καθώς σκέφτεται τι ωραία που είναι η ζωή πίνοντας μια Ηβη (η πορτοκαλάδα στα ελληνικά), χτυπά μια αρκούδα η οποία έχει καρκίνο του κοχλία (κι έχει φτιάξει ένα αυτί σαν τηλεβόα) και, τέλος πάντων, ο καρκίνος θεραπεύεται.

Να βρείτε:

α) Ποιά η γωνία ανάκλασης της σφαίρας στο κρανίο του εγχειρισμένου εξωγήινου.
β) Σε πόσο προχωρημένο στάδιο βρισκόταν ο καρκίνος της αρκούδας.
γ) Την ηλικία του καπετάνιου που έβλεπε από το πλοίο του το όλο συμβάν.
δ) Γιατί οι κότες δεν πετάνε.
ε) Αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα.

2ο στάδιο:

Η αρκούδα αντιλαμβάνεται τον ηδονοβλεψία καπετάνιο, τσαντίζεται (με το δίκιο της!), κολυμπά μέχρι το πλοίο του και, εν ολίγοις, τον αρχίζει στα γαμ.....

Να βρείτε:

α) Πόσο χρόνο ψυχανάλυση χρειάστηκε ο καπετάνιος για να ξεπεράσει το βιασμό από την τσαντισμένη αρκούδα.
β) Τι θα κάνατε εσείς στη θέση της αρκούδας.
γ) Πόσα μέτρα νήμα χρειάστηκε να κατασκευάσει η Αριάδνη ώστε να "φάει" ο Θησέας τον Μινώταυρο.
δ) Γιατί ο Καλλιμάνης βγαίνει πάντα σα χαμένος στις φωτογραφίες.
ε) Γιατί το Super Folie θεωρείται μάπα κρουασάν.
στ) Γιατί πρέπει ο Καλλιμάνης να βασανίζει αδιάκοπα γενιές επί γενεών τα κακόμοιρα τα εκκολαπτόμενα γιατρουδάκια.

Δεδομένα:

- Αρχική ταχύτητα του Γιαπωνέζου Τρυποκάρυδου Vo = 4m/sec
- gΓ = 10m/sec²
- Πυκνότητα της χαλύβδινης πλάκας του εξωγήινου 7gr/ml

Θεωρείται δε δεδομένο κύριε Καλλιμάνη, πως ΔΕΝ θα τη λύσετε, όσα μούσια και μαλλιά κι αν φυτρώσουν στο κεφάλι σας.... ΑΝΤΙΟ ΣΑΣ !!!!!!

Sunday, November 26, 2006

Τούμπα στη τούμπα...

Και το θέμα είναι το εξής : με γλωσσόφαγαν ή με γλωσσόφαγα από μόνη μου;;;;

Τρεις μέρες τώρα, όλα πάνε στραβά. Άσχημα πολύ τα οικονομικά, προγραμματισμένες υποθέσεις που πάνε πίσω, ο ώμος να πονάει όλο και περισσότερο (έφαγα τα μούτρα μου στις σκάλες και μάλλον παίζει τρελλό τράβηγμα), ασυνέπεια από φίλους και γνωστούς, τσακωμοί με τους γονείς με αποκορύφωμα το σημερινό, κούραση απίστευτη, σωματική και ψυχολογική.

Παλεύω μόνη μου. Ή τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι. Θυμάμαι τα τελευταία 10 χρόνια κι όσα πάντα θα πονάνε. Αυτά που ελάχιστοι ξέρουν. Αυτά που ξεπεράστηκαν, αφήνοντας όμως πίσω τους σημάδια τεράστια σε όλους μας. Έχω μάθει να τα βάζω στην άκρη, να προχωράω, να στηρίζω τους άλλους και να αντλώ δύναμη από το χαμόγελό τους. Ξανά και ξανά. Γιατί αυτό να σημαίνει ότι δεν πόνεσα; Ότι δεν υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα διαλυμένη; Γιατί δεν θέλουν, δεν αντέχουν να το δουν αυτό;

Βαρέθηκα. Θέλω να νοιώθω όμορφα. Μπορώ να νοίωθω όμορφα πια, ξέρω τι θέλω, ξέρω πώς να το πετύχω, ξέρω ποιά είμαι....Γιατί δεν με αφήνουν; Και γιατί δε μπορώ να κάνω αυτό το τελευταίο βήμα, το μόνο που απομένει πια σαν λύση;

Εγώ φταίω. Με θυμάμαι να λέω : "Όσα έχω στη ζωή μου, ότι κάνω, με γεμίζει, με κάνει να νοιώθω όμορφα. Ο μικρόκοσμός μου είναι αυτός που μπορεί και θέλω να είναι τη δεδομένη στιγμή. Πραγματικά προβλήματα, δικά μου, δεν έχω. Τα προβλήματά μου είναι τα προβλήματα των γύρω μου...και έχω φτάσει στο σημείο να νοιώθω ότι πρέπει να λύσω τα προβλήματά τους για να είμαι εγώ καλά."
Πάνε 3 χρόνια από τη μέρα που το συνειδητοποίησα. Κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να το αλλάξω πραγματικά. Ακόμα φορτώνομαι τις ενοχές που έχουν μάθει να γεννάνε μέσα μου. Πιο συνειδητά πια, οπότε αντιδρώ πότε-πότε, αλλά όσο δεν παγιώνεται η αλλαγή, τόσο θα συνεχίζω να γυρνάω πίσω. Δεν θέλω να πάψω να τους νοιάζομαι. Δεν θέλω να ξεκόψω. Γιατί επιμένουν να με σπρώχνουν τόσο βίαια σ'αυτή την κατεύθυνση;

---------------------------------------------------------------------------

Υπάρχεις εσύ. Ο μόνος λόγος που με κρατάει πια εδώ. Δεν ξέρω πόσα μου χρωστάς, μάλλον είναι λιγότερα απ'όσα νομίζεις πάντως. Γιατί εσύ μου δίνεις περισσότερα. Αυτό που κατάφερες, οι μάχες που δίνεις, οι μάχες που κερδίζεις και οι ρεβάνς που παίρνεις όποτε νικιέσαι...αυτά είναι το παράδειγμά μου. Η δύναμη και το κουράγιο μου. Ευγνωμονώ το Θεό ή το....ότι ! που μου έδωσε την έμπνευση, το ένστικτο να συνεχίσω να πιστεύω όταν όλα έμοιαζαν χαμένα. Να διαβάσω μέσα σου, να θυμηθώ ποιός ήσουν πριν, να πολεμήσω αυτό που είχες γίνει, χτυπώντας το ενώ σε αγκάλιαζα.

Σήμερα ήταν σειρά σου να καταλάβεις. Σειρά σου να με αγκαλιάσεις. Και να μου πεις την κουβέντα που χρειαζόμουν για να πατήσω ξανά στα πόδια μου, να καθαρίσει ξανά το μυαλό μου : "Ας μην έχουν καταλάβει...σημασία έχει ότι κατάλαβες εσύ, μόνο αυτό μετράει...όλα θα πάνε καλά, όσο δύσκολα κι αν μοιάζουν τώρα".

Αρχίζεις να γίνεσαι σοφός αδερφούλη και με τρομάζεις.... :-)



ΥΓ. Σε πείσμα όλων...θα είμαι και πάλι καλά :-p

Et oui, c'est bien une menace ! :-)

Friday, November 24, 2006

Σε καλό μας..!!!

"Το παιχνίδι είναι Χ2" - Μπάμπης Σταυρόπουλος, παλαίμαχος του Ολυμπιακού, και άλλοι πολλοί, παραμονή και ανήμερα του αγώνα.

"Το άθροισμα όλων των βαθμών του Ολυμπιακού στο champions league τα δύο τελευταία χρόνια, αρκεί για να προκριθεί;" -Δημήτρης Μπουρίκας, στις απορίες του Sportime

"Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαααα !" - δικό μου :-p

Αν και για να είμαι ειλικρινής μάλλον για κλάμματα είναι η κατάσταση, μαζεύουν τόσα χρόνια βαθμούς οι υπόλοιποι (όλοι οι υπόλοιποι...ο εξής ένας βασικά :-p) για να παίζει ο Ολυμπιακός...έλεγα κι εγώ, κάποια στιγμή κάτι θα έκανε κι εκείνος αλλά πού...

Έχω να δηλώσω επίσης ότι γέλασα πολύ με το "Αχ, να κερδίσει τη Σαχτάρ να βγει uefa να έχουμε και κανέναν εύκολο αντίπαλο..." που άκουσα στο ραδιόφωνο. Αλλά ας μην παραπαίρνουν και τα μυαλά μας αέρα μωρά μου, ε ;

Πόσο δικαιωμένη αισθάνομαι που ΔΕΝ ήθελα πέρσι να βγούμε δεύτεροι....Άντε, μπας και φτιάξουμε πάλι ομάδα σιγά σιγά! Και παρεπιπτόντως....Μπράβο ρε Αεκάκι ! :-)

Mental note ! Να θυμηθώ να ρωτήσω τον κ. Κόκκαλη : όταν ονειρευόταν υπερβάσεις και τελικούς στην Αθήνα...πόσες δόσεις ληγμένα είχε πάρει ;;;;; Η μάλλον...πόσες ήλπιζε να πουλήσει στο "λαό" του;;;;; Α ρε κοροϊδία που πέφτει....

Τέλος, να επαναλάβω το ερώτημά μου προς φίλο που δήλωσε μετά την ήττα του Ολυμπιακού πριν κάτι μήνες σε φιλικό (με Αιγάλεω ήταν...δε θυμάμαι, έπαιζε η Εθνική πάντως και του λείπαν παίκτες), ο οποίος το έπαιζε άνετος λέγοντάς μου "εντάξει μωρέ, παίζουν φιλικό, τα φιλικά δεν τους ενδιαφέρουν, σιγά..." :

Σκοπεύετε κάποια στιγμή να τους αποκαλύψετε ότι στο
Champions League
ΔΕΝ
πρόκειται για φιλικά παιχνίδια ή μπααα...;

Wednesday, November 22, 2006

How NOT to name your kid !

Φαντάζομαι ότι, όπως όλοι οι γονείς, πέρασαν ώρες συζητώντας για το πώς θα ονομάσουν το παιδάκι τους, διαφώνησαν, συμφώνησαν, το σκέφτηκαν, συζήτησαν, κατέληξαν.....

Και τώρα εγώ πρέπει να βγω στην αίθουσα αναμονής και να φωνάξω δυνατά δυνατά....

"Να περάσει η κυρία ΧΧΧΧΧΧ Λεσβία..." !!!!!!!!!!!!

Και τους φωνάζω και με το μικρό τους κατά την εξέταση ρε γαμώτο !!! Προσευχηθείτε μαζί μου :

"Θεέ μου, κάνε να τη φωνάζουν Μπία (or something !)"
"Θεέ μου, κάνε να τη φωνάζουν Μπία (or something !)"
"Θεέ μου, κάνε να τη φωνάζουν Μπία (or something !)"
"Θεέ μου, κάνε να τη φωνάζουν Μπία (or something !)"
"Θεέ μου, κάνε να τη φωνάζουν Μπία (or something !)"

(Επειδή είμαστε πολύ σοβαρή ομάδα στο συγκεκριμένο ιατρείο, κανείς μα κανείς από τους συνεργάτες μου δεν περιμένει ανυπόμονα μπροστά από το γραφείο του να βγω να την φωνάξω, κανείς μα κανείς δεν έχει κάνει σχόλια ή λογοπαίγνια και κανείς μα κανείς δεν με δουλεύει από την ώρα που πήρα τη λίστα με τα σημερινά ραντεβού....Γκρρρρρ !!!!)

Monday, November 20, 2006

Ο τζάμπας ζει !

Δεν το ακούω για πρώτη φορά. "Πάλι χωρίς να πληρώνεσαι;;;;", συνοδευόμενο από το ανάλογο υφάκι απορίας/μη κατανόησης/αποδοκιμασίας/οίκτου. Απλά έπαψα να εξηγώ πια το γιατί. Ένα "ναι, ναι" μαζί με το κούνημα του κεφαλιού που συμπληρώνει "τι να κάνω η καημένη........" κι όλοι είμαστε happy. Εγώ δεν κουράζομαι με αναλύσεις που δεν αλλάζουν τίποτα κι εκείνοι παίρνουν αυτό που περιμένουν. Την ικανοποίηση ότι έχουν δίκιο που δεν κάνουν το ίδιο, που δεν είναι κορόιδα και που προτιμούν να μη δουλεύουν καθόλου παρά να εργάζονται εθελοντικά.

Κατάφερα σήμερα, μέσα σε 5 μόλις λεπτά, να "μπλεχτώ" σε 2 νέα σχέδια σχετικά με έρευνες (κλείνοντας έτσι και τα σαββατοκύριακά μου) και είχα την έμπνευση να επαναφέρω στο τραπέζι το θέμα επαναλειτουργίας των ομάδων στήριξης που οργανώσαμε πέρσι και "ξεχάσαμε" φέτος. Θα γίνει ΚΑΙ αυτό, εις διπλούν μάλιστα, από το τέλος του μήνα.

Η αλήθεια είναι πως λίγοι έχουν καταλάβει γιατί έκανα όσα έκανα εδώ και ένα χρόνο κι ακόμα λιγότεροι αυτοί που καταλαβαίνουν γιατί συνεχίζω (τώρα που άρχισα να "πιάνομαι", χαχαχαχα), προσθέτοντας μάλιστα διαρκώς καινούργια πράγματα. Ευτυχώς, εκείνοι που μετράνε δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτή. Κι ευτυχέστερα....έχω πλέον καταλάβει εγώ, όλες τις πλευρές του γιατί και του πώς. Και στην τελική, αυτό είναι που με γεμίζει, μου δίνει κουράγιο, με κάνει να νιώθω όμορφα. Αυτό...και το να βλέπω γύρω μου ανθρώπους που κάνουν ακριβώς το ίδιο :-)

Saturday, November 18, 2006

Απάντηση; Μας τελείωσε !

Ουφ ! Τρελλή μέρα σήμερα αλλά μάλλον από τις τελευταίες μέρες πανικού γι'αυτόν το μήνα... Μόλις γύρισα από τη δουλειά, το κεφάλι μου πάει να σπάσει και η τσέπη μου δε λέει να μείνει μπαλωμένη με τίποτα...κακά τα μαντάτα κοινώς αλλά τόσο συνηθισμένα που δεν με νοιάζει πια ! Το είχα που το είχα παραφιλοσοφήσει τελευταία (κι αυτό κι άλλα πολλά...), ήρθε χτες και η ατάκα κι έδεσε το γλυκό :

Το θέμα δεν είναι να περνάς τη ζωή σου αναζητώντας την απάντηση που θα δώσει λύση στα προβλήματά σου. Η μαγκιά είναι να καταφέρεις να τη ΖΗΣΕΙΣ χωρίς απάντηση...

Δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα...αυτή την περίοδο με βολεύει πάντως ;-)

Παιδάκια το λέω και το ξαναλέω, γιατί δυσκολεύομαι μάλλον κι εγώ η ίδια να το πιστέψω (φτου μου φτου μου ένα πράμα!). Τα προβλήματα ακόμα εδώ αλλά εγώ....είμαι καλά...! Για πόσο, θα δείξει, αλλά μ'αρέσει, είχα καιρό να νιώσω έτσι (περίπου από τότε που επέστρεψα...σύμπτωσις ;;;;) και η αλήθεια είναι πως το περίμενα πώς και πώς.
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως, όπως όλα σχεδόν στη ζωή μου, έγινε χωρίς να καταλάβω το πώς και το γιατί.

Βρε λες να έχει δίκιο ο ποιητής; Καμιά φορά χρειάζεται κι η παραίτηση, η παραδοχή, η αποδοχή...ν'αφεθείς να πέσεις, ν'αφεθείς πραγματικά όμως, όχι με το σχοινί δεμένο στη μέση και μαλακίες...Πετάει ο άνθρωπος; να σε ρωτάνε....Πετάει ! να λες και να γελάς. Γιατί; Πώς; να σε ρωτάνε...Σκασίλα μου ! να φωνάζεις, κοίτα και μάθαινε !

Α! Και κάτι άλλο....σας αρέσει δε σας αρέσει...τις πτήσεις αυτές τις λυτρωτικές, μην περιμένετε να τις κάνετε με "παρέα". Ένας ένας το jumping...την παρέα, την καλή, αυτή που αξίζει να είναι δίπλα σας, θα τη βρείτε μετά ;-)


Αμπελοφιλοσοφίες στοπ ! Πρόγραμμα για Σ/K για να ζηλεύουν τα γερμανάκια μου (επαναλαμβάνω, η Γερμανία είναι ΗΛΙΘΙΑ χώρα :-p) :

Αύριο έχει έξοδο, μεζεδάκια και μουσικούλα ελληνικιά...ίσως και μια βόλτα Enzzo de Cuba αργά (πολύ αργά όμως, ε;) για να βρούμε τα θεσσαλονικόπαιδα που μας λείψαν.
Κυριακή Mercadonegro...αν είναι τόσο καλοί όσο πέρσι δεν θα μαζευόμαστε από Δευτέρα...χορό και στο νοσοκομείο ακόμα, το πολύ πολύ να με κρατήσουν μόνιμα εκεί κάποια μέρα μ'αυτά που τους κάνω...(ζουρλομανδύα σε bleu d'azur έχετε; ευχαριστώ!)

Καλά να περνάμεεεεεε ! Κι ας μου πει κάποιος της άσχετης....το ΧΑΪΔΑΡΙ πού στο καλό πέφτει ;;;;

:-)))))

Thursday, November 16, 2006

Δεσποινίς "Χαλαρή"

"Καλή σας νύχτα λοιπόν δεσποινίς χαλαρή..." και μου είχες πάρει και το σοβαρό σου ! :-)

Α ρε μουτράκι, μου είχαν λείψει τέτοιες βραδιές, με τις ώρες μπλα μπλα, έστω και τηλεφωνικά (αφού δεν....αλλιώς ΓΜΤ!), να σου βγαίνει όλη η τρέλλα και να με πιάνει η χαζομάρα μου....

Κι αν κουράζομαι όταν σκέφτομαι τι με περιμένει σ'ένα μήνα...άλλο τόσο (κι ακόμα πιο πολύ πολύ πολύ πολύ περισσότερο) τρελαίνομαιιιιιι κι ανυπομονώωωωω. Γιατί τι είμαστε; Ε ε ε ε Ε Ε Ε Ε; Τρελοκομεία είμαστε και γουστάρουμε και το λέμε και το φωνάζουμε και όταν θα μας μαζεύουν εμείς θα γελάμε και θα μιλάμε ναζιάρικα και κρητικά και Ψινακικά και θα τραγουδάμεεεεεεεε...."Αυχένας ! Λαιμός ! Αυχένας ! Λαιμός ! Αυχένας !....". Μπαναλυγmoant του κερατά ! χαχαχαχαχαχααα

Σ'αγαπάω μ'ακούυυυυς;;;; Γι'αυτό στρώσε το μουσάκι το λειψό και ετοιμάσου. Ένας μήνας έμεινε, σκάσε, σκίσε κι έλα να το γιορτάσουμε, άφραγκοι κι αγαπημένοι...! :-p

Πάμε όλοι μαζί !

1...

2...

3...

Και!

..."Και μόοοονο που με κοιτάς λυώνω...και μόοοονο που με κοιτάααας !
Και μόοοονο που με κοιτάς λυώνω...σκέεεψου να μ'αγαπάααας !"


ΥΓ. Όχι ΔΕΝ έπαθα παράκρουση, είμαι πολύ καλά, εσείς; Ευχαριστώ ! :-))))

Monday, November 13, 2006

Κοίτα πλάκα...

Έχει πλάκα τελικά να χάνεσαι. Να μένεις μαλάκας στο τέλος και ν'αναρωτιέσαι τι έγινε. Πώς το παιχνίδι σοβάρεψε και το γέλιο μετατράπηκε σε ερωτήματα...πώς βγήκε ξαφνικά στη μέση αυτή η στενοχώρια η γλυκιά, το παράπονο...; Μεγάλη πλάκα.

Έχω ηρεμήσει πολύ τελευταία. Τόσο που αρχίσαν κάποιοι γύρω μου ν'ανησυχούν. Κι όσοι μου φώναζαν για τη μόνιμη (τελευταία) "γκρίνια", αρχίσαν τώρα να "τρομάζουν" με τα γέλια και να γκρινιάζουν με τη σειρά τους...περιμένουν κάποια ανάλογη αντίδραση ίσως; Πλάκα έχει.

Πλάκα μεγάλη η ζωή. Γι'αυτό την παίρνω σοβαρά. Κι ακόμα κι όταν γκρινιάζω, κλαίω, στενοχωριέμαι, πονάω....κατά βάθος γελάω. Ίσως τότε περισσότερο από κάθε άλλη φορά :-)

Sunday, November 12, 2006

Surfin' USA

Δεν τον ένοιαζε πια. Το ήξερε, το έβλεπε. Μπορούσε να της πει ότι ήθελε, να την κρατήσει για ώρες ολόκληρες αγκαλιά, να της χαϊδέψει τρυφερά τα μαλλιά...τίποτα δεν άλλαζε. Το σφίξιμο στο στομάχι της, αυτό έλεγε την αλήθεια. Δεν τον ένοιαζε πια.
Αυτό που δεν καταλάβαινε είναι το γιατί. Όχι το γιατί της αλλαγής, αυτό το είχε μάθει πριν από εκείνον. Κι ας το αρνιόταν όσο ήθελε εκείνος, το ξέραν κι οι δυο πως έτσι ήταν. Γιατί την πονούσε δεν καταλάβαινε. Γιατί την πείραζε τόσο να έχει δίκιο.
Δεν ήταν η πρώτη φορά. Είχε απλά κουραστεί, βαρεθεί να καταλαβαίνει, να θέλει και να μπορεί να βλέπει, να μην στρέφει το βλέμμα αλλού όταν η αλήθεια την κοίταζε στα μάτια. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν μπορούσε να αλλάξει. Να ζει όπως ζουν οι περισσότεροι, κρυμμένη κι αυτή πίσω από βεβαιότητες αγνώστου πατρός χωρίς να την απασχολεί η αλήθεια τους, η ουσία. « Surfin’ USA » συνήθιζε να λέει γελώντας...μα το γέλιο λιγόστευε σιγά σιγά, αλήθεια την αλήθεια.
Τις σφαλιάρες τις άντεχε, όλοι το ξέραν, όλοι το έλεγαν. Εντάξει...την είχαν πείσει, ήταν δυνατή. Και συνέχιζε να πορεύεται ίδια, παρά τις γρατζουνιές και τους μώλωπες. Αυτά θα γιάνουν...το έλεγε πάντα η γιαγιά της κι εκείνη την πίστευε. Όμως κανείς δεν της είπε πόσο πονάει όταν ανοίγουν παλιές πληγές...ξανά και ξανά.

Του άνοιξε την πόρτα. Ένα αντίο, πιο οριστικό από ποτέ. Το ήξερε μέσα της, θα το μάθαινε κι εκείνος σύντομα. Έσβησε τα φώτα και ανέβηκε τη σκάλα στα σκοτεινά. Μακριά από τον υπολογιστή, από την τηλεόραση, από τα βιβλία, από τη μουσική της. Όχι απόψε. Απόψε θα απολάμβανε τη μοναξιά της, επιτέλους. Τον υπέροχο, γενναίο, τσακισμένο εαυτό της.
Το νερό, καυτό, την αγκάλιασε, καλοσώρισε τα δάκρυά της, καθάρισε τις πληγές της. Πάντα στα σκοτεινά. Δεν το φοβόταν το σκοτάδι, το φως την τρόμαζε. Το φως το τεχνητό, αυτό το ψεύτικο. Πάντα το απέφευγε, όπως όλα τα ψεύτικα του κόσμου.

Χώθηκε στο πάπλωμα και άνοιξε την αγκαλιά της. Έσφιξε το μόνο πλάσμα που ήταν πάντα εκεί χωρίς να της ζητά τίποτα και αφέθηκε. Ένα όνειρο ήθελε...ένα όνειρο να διώξει τους εφιάλτες....και το πρωί, όταν ο ήλιος θα τρύπωνε στο δωμάτιο, θα ήταν πάλι εκεί. Ίδια, δυνατή, ζωντανή. Θα του χαμογελούσε κοιτώντας τον στα μάτια. Κι ας έτσουζε...Πάντα.

Τελειώσανε αυτοί καλά....

...κι εγώ καλύτερα !!!!!!!! Χαχαχαχαχα !!!!!!!!

"Je suis impressionné...vous avez vraiment quelque chose de Dolto...ou de Winnicott...ces moments qu'ils avaient, de génie vraiment...cette intuition qui faisait que ça marche sans forcement qu'on ne comprenne d'où ça vient...vraiment bravo!"

Όσοι καταλάβατε καταλάβατε! Όσοι πάλι δεν... ε, δεν πειράζει! Αρκεί να ξέρετε ότι το 54άρι - ξεπέτα, έφερε 16άρι - οργασμό... Κι ότι κατάφερα να ΜΗΝ λιποθυμίσω όταν άκουσα τα παραπάνω :-)

Δεν κερδίσαμε απλά το στοίχημα...τα τινάξαμε όλα στον αέρα ! Τι ηδονή ήταν αυτή!?! :-)

Wednesday, November 08, 2006

2 μέρες μόνο

Πρώτη φάση τέλος...2 μέρες υπομονή ακόμα για τη δεύτερη και τελική φάση...
...και θα βγούμε επιτέλους απ' τη γυάλα ! Ότι και να γίνει !
Πάμεεεεεε...! :-)