Ελλάδα-Γαλλία Λαλακομαχία

Εχεις μόλις γυρίσει από Γαλλία με ένα πτυχίο, ένα μεταπτυχιακό και 2 χρόνια εμπειρίας στο επάγγελμα στο τσεπάκι. Εχεις βρει αμέσως δουλίτσα εδώ αλλά ψάχνεσαι ακόμα....θέλεις να κάνεις κι άλλα, να μάθεις κι άλλα...

Μεταπτυχιακό στην Ελλάδα μέσω Γαλλίας λες...διαβάζεις την μπροσούρα, δύσκολο φαίνεται το πρόγραμμα και καραφουλαρισμένο. Κι εσύ γουστάρεις! Και το παίρνεις απόφαση. Θα το κάνω, θα το κάνω και μετά θα μαμάω και θα δέρνω, γιατί το μεταπτυχιακό αυτό δεν είναι παίξε γέλασε, είναι δύναμη ρε! Ασε που είναι το 2o σου, κυρίλα!

Το έχεις ψάξει πάρα πολύ καλά το θέμα έτσι; Και γράφεσαι. Και ξεκινάς τη χρονιά. Λίγοι φοιτητές σου λέει, καμιά δεκαριά. θα είναι πολύ στενή η επαφή με τους καθηγητές. Τι καλά!

Σκατά στα μούτρα μου/σου/τους. 3-1 οι φοιτητές (η μια τα παράτησε πριν καν ξεκινήσει και μείναμε 2 να χαιρόμαστε με τα πριβέ μαθηματάκια μας), 2 κι οι καθηγητές, μια ώρα ο καθένας τη βδομάδα. Τα μαθήματα καμία σχέση με το πρόγραμμα. Τι γίνεται ρε παιδιά, ρωτάς. Ολα καλά σου λένε, είναι που το πρόγραμμα θα το βγάλουν κυρίως οι Γάλλοι καθηγητές που δεν έχεις δει ακόμα αλλά θα δεις σύντομα. Σου πετάνε και τις ημερομηνίες ερχομού των Γάλλων στη μούρη και λες οκ...έτσι θα είναι.

Και μετά οι Γάλλοι δεν έρχονται στο πρώτο ραντεβού σας. Είναι διακοπές στη Γαλλία λέει, θα το κάνουν άλλη στιγμή αυτό το μάθημα. Αρχίζεις κι ανησυχείς. Δεν έρχονται ούτε στο δεύτερο αλλά δεν πειράζει γιατί σου λένε ότι έχουν κλείσει ήδη τα εισιτήρια για να έρθουν 2 βδομάδες μετά. Σε έχουν ζώσει τα φίδια αλλά χριστούγεννα έρχονται (σε ένα μήνα αλλά οκ...) και λες να δώσεις τόπο στην οργή.

Περνάνε 2 βδομάδες και τσουπ! Μαίρη-να-ένα-μήλο. Σορρυ, ένας Γάλλος. Σου κλείνει ένα τριήμερο με 12 ώρες μάθημα την ημέρα. Κι εσύ τσιτώνεις λίγο αλλά σ'αρέσει. Φτιάχνεσαι. Αυτά ήθελες ρε παιδί μου, γούσταρες, ήθελες στρίμωχμα, να σου μιλάει ο τυπάς και να σου πετάγονται τα μάτια έξω. Αισθάνεσαι πτώμα αλλά είναι γλυκιά η κούραση, δίνει νόημα στην απόφαση που πήρες, στην επιλογή σου. Και διαβάζεις, και συζητάς με την άλλη κακομοίρα της "τάξης" σου "πόσο άδικα είχαμε αγχωθεί μωρέ, καλά, φοβερά, έτσι;"

Αμ δε! Γιατί τελειώνει σχεδόν το τριήμερο και κάνεις το λάθος να ρωτήσεις πότε υπολογίζουν να στείλουν τον επόμενο καθηγητή. "Θα δούμε, πρέπει να συζητήσουμε με τον διευθυντή γιατί υπάρχουν κάποια προβληματάκια με τα οικονομικά και δεν ξέρουμε αν θα γίνουν άλλα μαθήματα". Κάγκελο, έτσι; Πώς θα πάρουμε πτυχίο χωρίς μαθήματα; "Α, άμα δεν κάνετε μαθήματα δεν θα πάρετε". Τόσο απλά!

Τον πλακώνεις στις φάπες ή δεν τον πλακώνεις; Κι έχεις και την άλλη δίπλα να μυξοκλαίει και να έχει χάσει τη μπάλα, γιατί είναι το 1ο της μεταπτυχιακό και χωρίς αυτό δεν παίρνει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Συγκρατείσαι και αποφασίζεις να μιλήσεις πρώτα με τον διευθυντή της σχολής, να δεις τι παίζει και να ξέρεις στην τελική και ποιόν πρέπει να πλακώσεις.

Να μην τα πολυλογώ....μετά από 3 μήνες και άπειρες συζητήσεις/τσακωμούς/συγκεντρώσεις/απειλές μηνύσεων/τηλεφωνήματα-mail στη Γαλλία/άπειρα ψέμματα και δικαιολογίες, δεν έχεις βγάλει άκρη. Ο ένας σου λέει "καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι από τη στιγμή που δεν μου πληρώνουν όσα μου χρωστάνε", ο άλλος σου λέει "είναι έμπορες, εγώ τόσα χρόνια δουλεύω κι έχω βγάλει τόσους φοιτητές, λένε ψέμματα" για να καταλήξει "δεν είστε δικοί μου φοιτητές, είστε φοιτητές της γαλλίας, μαζί τους βγάλτε άκρη".

Εσύ λοιπόν στη μέση, προσπαθείς να κρατηθείς για να μην εφαρμόσεις τα κολπάκια που σου μάθαινε 2 χρόνια ο Xavier στα μαθήματα full contact σε έλληνες και γάλλους. Και να συνεφέρεις την κοπελίτσα που πήγαινε για ψυχολόγος και κοντεύει να καταλήξει με νευρικό κλονισμό (έχει φάει εκτός των άλλων και μια απειλή ότι αν εγώ εγκαταλείψω, κλείνει το τμήμα, χα χα χα). Και να δεις τι θα κάνεις και με τους γονείς σου που έχουν πάθει αποπληξία, καταριούνται κι απειλούν, αλλά θέλουν σώνει και καλά να μην τα παρατήσεις γιατί "πρέπει να πάρεις το χαρτί". Και να βρεις τον τρόπο να παραμείνεις motivated και να διαβάσεις μόνος σου για να μην πάνε όλα μα όλα χαμένα. Θυμάσαι δε ότι ταυτόχρονα δουλεύεις στο νοσοκομείο κάθε μέρα πια (κι όχι 2 με 3 μέρες την εβδομάδα όπως είχες συμφωνήσει αρχικά) και έχεις αρχίσει να έχεις και δικούς σου ασθενείς εκτός νοσοκομείου.

Κατάληξη; Αλλα μαθήματα δε γίνανε. Οι Γάλλοι δεν ξέρεις αν πληρώθηκαν (και βασικά χέστηκες γιατί κι αυτοί μαλάκες αποδείχθηκαν). Οι Ελληνες τελείωσαν τα μαθήματα γύρω στον Απρίλη και σ'άφησαν στη μοίρα σου. Σήμερα έμαθες ότι ο ένας από τους 2 παραιτήθηκε πριν ένα μήνα και δεν είναι πια καθηγητής σου (άρα δεν θα δώσει και βαθμολογία...πώς είπατε;;;;). Με τον διευθυντή της σχολής δε μιλάς πια παρά μόνο παρουσία σωματοφυλάκων, διαφορετικά πέφτει ξύλο. Παρόλα αυτά, σου λένε πως αν γράψεις την εργασία σου και περάσεις την παρουσίαση, θα το πάρεις το πτυχίο σου. Και σου λένε σήμερα, πως αντί για τέλη Νοέμβρη, πρέπει να την παραδώσεις τέλη Σεπτέμβρη και να την παρουσιάσεις 7 Οκτώβρη.

Γελάς ή κλαις; Ομολογώ πως έκανα λίγο κι απ'τα δύο. Ναι, ταυτοχρόνως. Η κοπελιά η άλλη είναι τελειωμένη, το μόνο που τη νοιάζει είναι να πάρει το χαρτί, αν και στην κατάσταση που είναι, δεν ξέρω τι θα το κάνει κλεισμένη στο ψυχιατρείο που θα καταλήξει. Εγώ αναρωτιέμαι απλά πώς θα προλάβω να γράψω την εργασία μέσα σε 2 εβδομάδες, ταυτόχρονα με δουλειά στο νοσοκομείο και στο γραφείο που άνοιξα εντωμεταξύ. Και κυρίως....ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ ! Το μεταπτυχιακό δεν το έκανα για τον τίτλο. Δεν το έκανα για την αναγνώριση σπουδών ή την άδεια εξάσκησης. Ολα αυτά τα είχα ήδη, δουλεύω ήδη και τα πάω και μια χαρά, δεν είχα ανάγκη το βρωμόχαρτό σας. Το έκανα για τις γνώσεις ρε λαλάκες! Γνώσεις σας ζήτησα ! Θέλετε να σας πω τι πήρα ;;;;;;;

Θα σας το πω από κοντά όταν όλα αυτά τελειώσουν.....believe me!!!!!!!!!

ΥΓ. Αν δεν το πάρω να με φτύσετε, έτσι για το γαμώτο...Τα γέλια που θα πέσουν μετά να δείτε...και οι μεν και οι δε ! Ετοιμαστείτε για γερή τρεχάλα καραγκιόζηδες.