Ο άλλος μου εαυτός

Μπήκα κι εγώ να διαβάσω για καμιά ταινία και με ταράξατε κι απόψε..."Στον πόνο και τη χαρά...η μοναχική πορεία του ανθρώπου". Βαρύ μου έκανε αλλά μπήκα να το διαβάσω. Από το αν μπορεί να σε νιώσει ο άλλος φτάσατε στα παιδάκια που λιμοκτονούν, στο κατά πόσο η ζωή του καθενός είναι αποτέλεσμα επιλογών και στην ευθύνη μιας κοινωνίας στημένης σε σαθρούς νόμους...Δεν κρατήθηκα. Εγραψα. Οπως βγήκαν, όπως ξεχείλιζαν μέρες τώρα μετά τα πρόσφατα γεγονότα του απόλυτα προσωπικού μου μικρόκοσμου...

Το Ευάκι (-Candy) παραθέτει :

Πολύ ενδιαφέρον θέμα....αν και κάπου στην πορεία έχασα το νήμα....δεν έχω το κουράγιο απόψε για quotes και μάλλον παραείμαι κουρασμένη για να σας ξαναδιαβάσω, συγχωρείστε με λοιπόν αν κάτι δεν "έπιασα" σωστά. Θα παραθέσω απλά σκέψεις, εμπνευσμένες από εσάς, απ'όσα κατάλαβα (ή νομίζω πως...) κι όσα έζησα τελευταία...

Ευνομούμενες κοινωνίες με ανησυχίες φιλανθρωπικές, συνείδηση, ενοχές....και μετά ξυπνήσαμε! Να νιώσεις τον πόνο του άλλου...γιατί και πώς; Δε συμφέρει παιδάκια. Αν τον νιώσεις θα πονέσεις κι εσύ. Ποιός θέλει να πονέσει; Στ'αλήθεια να πονέσει για κάτι που δεν τον αγγίζει άμεσα, να νιώσει τα σωθικά του να ξεσκίζονται βιώνοντας τον πόνο μιας μητέρας που έχασε το παιδί της, ενός παιδιού που είδε τον μικρό αδερφό του να κακοποιείται....; Ποιός; Κορόιδα είμαστε;
Ο άνθρωπος προστατεύεται, έχει άμυνες, αγαπάει το τομάρι του είτε το "ξέρει" είτε όχι. Αυτές οι άμυνες τον κρατάνε όρθιο όταν η ζωή του βάζει το πιστόλι στον κρόταφο, αυτές απαγορεύουν και υπαγορεύουν το στοπ, το μακριά, το μη πλησιάσεις άλλο. Και με το χρόνο δυναμώνουν, κερδίζουν έδαφος οι ρημάδες. Πώς να σε πλησιάσει ο άλλος όταν βρίσκει το τείχος του Βερολίνου ξαναχτισμένο; Και γιατί να το κάνει; Μπορεί στη σύγκρουση να πέσει και το δικό του.

Αδιαφορία, απαξίωση, αποστασιοποίηση...δήθεν...."θ'ασχοληθώ μόνο με όσους αξίζουν"..."και να τα πω δεν θα με καταλάβουν"..."τι να μου πει μωρέ αυτός, τι να καταλάβει"...Κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν κι οι πάντες γνωρίζουν μοναδικά τον κρυστάλλινο εαυτό τους. Τον έξω από το τείχος εννοείται...το αόρατο τείχος, αυτό που "δεν υπάρχει, τι ανασφάλειες και μαλ....ιες μου λες τώρα, εγώ ρε; Αφού οι άλλοι....!". Με τον από μέσα τι γίνεται; Πού έχει κρυφτεί αυτός και τι φοβάται;

Ο δρόμος που ακολουθούμε δεν είναι τυχαίος. Ούτε και καθαρό θέμα επιλογών όμως. Τα εύκολα και δύσκολα που ζούμε δεν είναι αρώματα που φοράμε μέχρι να ξεθωριάσουν. Νεράκι είναι που μας ποτίζει, μας διαπερνά, μπαίνει στις φλέβες μας, στο αίμα μας. Η επιλογή είναι στο φράγμα...πού και πώς θα το στήσεις κι από τι υλικό θα’ναι φτιαγμένο. Αν περάσω τα παιδικά μου χρόνια βλέποντας τη μητέρα μου να τρώει ξύλο από τον πατέρα μου, η πορεία μου δεν θα είναι προκαθορισμένη....θα κάνω τα ίδια μεγαλώνοντας, ή τα ακριβώς αντίθετα, ή θα βρεθώ κάπου στη μέση, μπλεγμένος και "ανήμπορος", να πολεμώ ορμές και αντιστάσεις. Πόσο η πορεία μου θα είναι ΕΠΙΛΟΓΗ ας μου το πει όποιος ξέρει. Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως αν δεν είχα ζήσει ότι έζησα αυτή τη συγκεκριμένη «επιλογή» δεν θα είχα να την κάνω ποτέ.

Αν σήμερα πιστεύω πως ξέρω τι πρέπει/θέλω να κάνω οφείλω να το κάνω. Τελεία και παύλα, αλλιώς παρόλες και παπ....ιές! Αν η θεωρία μου και κοσμοθεωρία μου δε γίνει πράξη καλύτερα να μην την πω ποτέ σε κανέναν. Και να γίνει δηλαδή πάλι το ίδιο ισχύει. 1 εικόνα χίλιες λέξεις δε λένε ; Ας «ζωγραφίσω» λοιπόν αντί να μιλάω.
Σε πολυκατοικία ζούσα για χρόνια, ντουβάρια συναντούσα, αποξένωση άκουγα κι αποξένωση έλεγα. Μέχρι που άρχισα να λέω καλημέρα ακόμα και σ’εκείνους που έκαναν πως δεν με έβλεπαν. Και μετά ρώτησα κάποιον τι κάνει και ώ θαύμα! μου απάντησε! Νομίζω μάλιστα πως την τέταρτη φορά με ρώτησε εκείνος πρώτος. 4 μήνες πήρε για να γίνει ο όροφος παλιά συνοικία, με τη γειτόνισσα να βγαίνει στο διάδρομο με τη ρόμπα να χτυπήσει στη γιαγιά απέναντι να δει πώς είναι, εμένα να τις ακούω να κακαρίζουν και ν’ανοίγω την πόρτα «να τα πούμε λιγάκι» ενώ τα παιδιά του διπλανού έρχονταν να παίξουν με τη σκυλίτσα μου που τρύπωνε από διαμέρισμα σε διαμέρισμα προκαλώντας τα γέλια όλων. Υπήρξαν και άλλοι που ποτέ δεν «έγιναν δικοί μας». Και; Δεν έχασα τίποτα που προσπάθησα. Κάθε άλλο.

Ισως δεν καταφέρω ποτέ απόλυτα να νιώσω όσα νιώθεις. Ισως δεν με αφήσεις ποτέ να σου κρατήσω το χέρι. Μπορεί ακόμα και να θυμώσεις αν επιμείνω λίγο παραπάνω, να με διώξεις, να γίνεις απότομος. Δεν το αρνούμαι. Θα πονέσω. Περισσότερο για σένα....αλλά και για μένα. Το «γιατί ρε γαμώτο;», το «τι μαλ.....ας που είμαι!» υπάρχουν ακόμα μέσα μου, κάνουν παρέα στον εγωισμό μου. Δεν θα τ’αφήσω να κερδίσουν όμως. Θα παραμείνω όσο πιο «θύμα» μπορώ, σε πείσμα όλων των έξυπνων μεγάλων υπεύθυνων ανθρώπων που πάνε μπροστά. Θα το προσπαθήσω τουλάχιστον. Κι ίσως μια μέρα νιώσεις έτοιμος να γίνεις κι εσύ λιγότερο ξένος. Αν όχι μ’εμένα, ίσως με κάποιον άλλο. Το ίδιο κάνει ;-)

ΥΓ. Για τις κατ'επιλογήν μοναχικές στιγμές, τις τόσο πολύτιμες και αναγκαίες ΔΕ μίλησα....άλλο "καπέλο" αυτές. Για να μη παρεξηγούμαι...