Salso-reunion

Ο Ray de la Paz ήταν....απλά ΘΕΟΣ. Ο Amic Guerra σούπερ ως συνήθως. Ο Cesar Correa, το bonus της βραδυάς, βρέθηκε εκεί (να΄ναι καλά η Άννα που του έκλεψε την καρδιά) στο άσχετο και μας έκανε πάλι τα μαγικά του. O Rodrigo Rodriguez πάντα σέξυ στα κρουστά του. Οι Palenque All Stars (new edition) μάλλον πολύ καλύτεροι απ'ότι περίμενα.
Ένα live που κράτησε 3 γεμάτες ώρες. Ένα Palenque πήχτρα στον κόσμο, όπως είχαμε καιρό να το δούμε. Εγώ κομμάτια, στριμωγμένη ανάμεσα σε 3 άντρες που δεν σταματούσαν να με πειράζουν, ν'αναρωτιέμαι πόσο θα άντεχα όρθια να ακούω χωρίς να μπορώ να χορέψω....

Και ξαφνικά.....

......peroooo mentirosaaaaaaa !!! να κελαηδάει ο Ray κι ο Φαίδωνας να φεύγει ξαφνικά σε κάποιο άλλο, παράλληλο σύμπαν. Ένα σύμπαν με τον Ray de la Paz να τραγουδά μόνο για μας και όλο τον κόσμο σε κύκλο γύρω από μια τεράστια πίστα όοοολη δικιά μας. "Πάμεεεεεε !!!" ουρλιάζει και με αρπάζει από το χέρι. Αυτό ήταν !

Πέρασα τις υπόλοιπες 2μιση ώρες αλλάζοντας ασταμάτητα παρτενέρ, από τη μια αγκαλιά στην άλλη να χορεύω πάντα στο ίδιο τέταρτο του τετραγωνικού μέτρου που μας αναλογούσε. Sa-sa-sa SALSA ! Ξανά και ξανά, αργά, γρήγορα, πορωτικά κομμάτια το ένα μετά το άλλο κι εμείς να χτυπιόμαστε στην πίστα γελώντας σαν παιδιά, ξεχνώντας την κούραση, διώχνοντας όλη την πίεση της εβδομάδας από πάνω μας, αφήνοντας την μουσική να μας ξεπλύνει απ'όλα τα προβλήματα που είχαν καταφέρει να γίνουν σημαντικά στα μάτια μας.

Salsa! Δεν σταματήσαμε να χορεύουμε μέχρι που ο Ray μας καληνύχτισε....τον χειροκροτήσαμε, του είπαμε ευχαριστώ και ξαναρχίσαμε. Η πίστα δικιά μας πια, ο κόσμος είχε αρχίσει να φεύγει κι εμείς ανάμεσα στους μουσικούς και στους λίγους που απέμεναν να πίνουν το ποτό τους ξεκινήσαμε καινούργιο πάρτυ. Δεν ένιωθα πια τα πόδια μου, συνειδητοποιούσα σε τι ταχύτητα κατάφερναν παρόλα αυτά εκείνα να κινούνται κι αναρωτιόμουν ποιά χρονική στιγμή κατάφερε ο Φαίδωνας να με συμπαρασύρει στην δική του διάσταση, σ'αυτόν τον άλλο κόσμο που τον έβλεπα να ταξιδεύει καθώς μου έκανε νοήματα χτυπώντας το χέρι στην καρδιά του. Απάντηση δεν πρόλαβα να βρω. Πετάχτηκε μπροστά μου ο Μανώλης και με άρπαξε από τα χέρια του Φαίδωνα. "Δικιά μου" είπε και έδωσε το σύνθημα για νέο "show". Οι δυο τους μετατράπηκαν σε macho-Κουβανούς κι εγώ σε θυληκό μπαλάκι που περνούσαν όπως ήθελαν ο ένας στον άλλον. Ο τρίτος της αντροπαρέας μπήκε κι εκείνος στο παιχνίδι, απλωθήκαμε σε όλη την πίστα και χορεύαμε σαν τρελλοί, με τον κόσμο γύρω μας να χαζεύει και να γελάει, έτοιμοι να καταρρεύσουμε και πιο απρόθυμοι να σταματήσουμε από ποτέ.

Ξεκολλήσαμε στις 5 το πρωί. Μετά από 4 γύρες κερασμένα σφηνάκια και απίστευτα κοπλιμέντα για την παρέα από άσχετους που πρώτη φορά βλέπαμε. Φύγαμε αγκαλιασμένοι, πειράζοντας ακόμα ο ένας τον άλλον, για τα (καθιερωμένα) Everest. Φάγαμε στα γρήγορα μιλώντας αργά για όλα όσα μας ενώνουν εδώ και 2 χρόνια, για όλα όσα κάναμε, είπαμε, ζήσαμε. Για τις πλάκες μας, για τις επιτυχίες μας και τα στραπάτσα μας, για τις πιο εξευτελιστικές στιγμές μας...Θυμηθήκαμε την παρέα να χορεύει salsa σε λατινομάγαζα, σε ουζερί, σε καφετέριες, σε κρεπερί, στα χιόνια....Γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και χωρίσαμε με το μυαλό ακόμα κολλημένο....εκεί :-)

"Πόσο υπέροχα ήταν απόψε; Σ'αγαπάααααω !"
"Ήταν απίστευτα ! Πορώθηκα κυριολεκτικά ! Κι εγώ σ'αγαπάαααω !"

Οι πιο γλυκές smsοκαληνύχτες :-)

Ο φάκελος

Τακτοποίησα το δωμάτιό μου σήμερα. Μάζεψα ρούχα, βιβλία, χαρτιά...Με τους ρυθμούς των τελευταίων ημερών, δεν προλάβαινα πια να κάνω τίποτα, όλα στοιβαγμένα πάνω σε πράγματα που, έτσι κι αλλιώς, είχαν ήδη βρει θέση στο κομοδίνο και τις κρεμάστρες μου εδώ και μήνες!

Ένα τέταρτο πήρε μέχρι να πέσω πάνω του. Ένας φάκελος μεγάλος, που δεν μου έλεγε τίποτα. Ανοίγοντάς τον κατάλαβα. Σε δευτερόλεπτα μέσα ήρθε όλο το σκηνικό φλασάκι στο μυαλό μου. Εγώ κι εκείνος, να πηγαίνουμε να παραλάβουμε το "δώρο" μας. Μια βδομάδα διακοπές όλα πληρωμένα, κερδισμένα δεν ξέρω πια από πού. Στο όνομά του το πακέτο, αλλά στα χέρια μου. Ξέμεινε εκεί και μετά τον χωρισμό.
Δεν προλάβαμε να το χρησιμοποιήσουμε. Θέλαμε, αλλά δεν μπορέσαμε. Μάλλον δεν ήταν τυχαίο.
Το πακέτο ισχύει ακόμα, μέχρι τον Ιούλιο. Τον πήρα τηλέφωνο λοιπόν. Του πρότεινα να του το επιστρέψω, μου πρότεινε να το χρησιμοποιήσω, επέμεινα να το χαρεί εκείνος. Και είπαμε να βρεθούμε μέσα στην εβδομάδα να του το δώσω.

Δεν ξέρω αν θα γίνει, δεν ξέρω πώς θα είναι. Ξέρω ότι τον χωρισμό τον ήθελα εγώ, ξέρω ότι την απομάκρυνση την ζήτησε (όσο πιο "αντρικά" γινόταν....κοινώς, απλά εξαφανίζομαι) εκείνος παρά τις διαβεβαιώσεις του για το αντίθετο. Ξέρω ότι ήμουν θυμωμένη (δεν είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβετε το γιατί....και sorry, αλλά δεν έχω το χρόνο να το εξηγήσω). Και ξέρω ότι δεν με νοιάζει πια.

Το τελευταίο το έλεγα καιρό. Με το σημερινό τηλεφώνημα όμως, δεν βεβαιώθηκα απλά. Έκπληξη ήταν και για μένα τελικά. Ηρεμία, κανένας θυμός, καμία διάθεση να πληγώσω ή να εκδικηθώ (δεν θα το έκανα...ποτέ δεν το κάνω...αλλά ούτε καν να μου περάσει από το μυαλό...να το νοιώσω εκεί, στο στομάχι....; δεν το περίμενα).

Έγινε "ένας γνωστός". Ούτε καν φίλος. Ίσως αυτό αλλάξει μια μέρα, αλλά δεν το πιστεύω. Λυπάμαι αλλά δεν μετανοιώνω. Τον αγαπώ αλλά έχω πάψει να τον αγαπΑω. Δεν ήταν ο άνθρωπός μου, δεν ήμουν ο άνθρωπός του. Κι όχι μόνο σε επίπεδο "ζευγαριού". Χρεώθηκα το ότι το κατάλαβα πρώτη. Και το ότι τόλμησα να το πω. Όχι μόνο από τον ίδιο. Πολλοί μου το χρέωσαν.

Σήμερα είναι όντως όλα πίσω μου. Και η ηρεμία μου με ξαφνιάζει. Χάρη σ'έναν μεγάλο γαλάζιο φάκελο !

Γαλήνη. Τι υπέροχο συναίσθημα ! :-)