Μπαμπά....

...Θέλω να σου φωνάξω "Μα σταμάτα πια! Πόσο βλάκας είσαι;!"...
...Θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω "Κουράγιο! Πόσο περήφανη είμαι που σου μοιάζω!"

Κινδυνεύεις να βρεις τον μπελά σου. Έχεις μάλλον ήδη αποχαιρετήσει το φετινό σου bonus και περιμένεις να λουστείς τις επιπλήξεις που τυπικά "πρέπει" να σου ρίξουν στη μάπα τα "καλά" αφεντικά σου. Μάλλον δεν θα το τραβήξουν τόσο ώστε να χάσεις και τη δουλειά σου...

Γιατί; Πού έφταιξες;

Πήρες έναν άνθρωπο που σερνόταν στους δρόμους και κλαιγόταν δουλεύοντας για ψίχουλα από το βράδυ ως το πρωί και του έδωσες μια δουλειά. Του έδωσες αξιοπρέπεια. Τον βοήθησες να ξεκινήσει τη ζωή του. Να παντρευτεί, να μπορεί να ζήσει την "κυρία" σύζυγό του που "δεν μπορούσε" (χωρίς κανείς να έχει καταλάβει γιατί) να δουλέψει.
Όταν ήρθε η μικρή..."χρειάζονται βοήθεια" είπες κι έτρεξες εσύ πάλι να βοηθήσεις. Του βρήκες καλύτερη δουλειά. Πολύ καλύτερη. Τον πήρες στην εταιρία που εργαζόσουν, καλύτερες ώρες, καλύτερος κι ο μισθός. Του πρότεινες να βαφτίσεις και την κορούλα του. Τον φώναξες "κουμπάρο" και συνέχισες να τον στηρίζεις, αυτόν και την οικογένειά του, όσο και με όποιο τρόπο μπορούσες.

Πού έφταιξες;

Δεν θυμήθηκες να ψάξεις την ψυχή του. Να δεις αν η ευγένεια ήταν δουλοπρέπεια, η ευγνωμοσύνη κουτοπονηριά. Δεν υπήρξες καχύποπτος. Δεν σκέφτηκες ότι δεν είναι όλοι σαν εσένα. Δεν φαντάστηκες πως ο άνθρωπος που σε αγκάλιαζε και σε "τιμούσε" θα αποδεικνυόταν τόσο κάλπικος. Κι ας είχε αλλάξει. Κι ας είχε φουσκώσει το κεφάλι του καθώς ανέβαινε σιγά σιγά στην ιεραρχία. Κι ας είχε αρχίσει να απομακρύνεται και να έχει άποψη για τα πάντα, τόσο εκείνος (που στο κάτω κάτω ήταν και της "δουλειάς") όσο και η γυναίκα του (που δεν ήταν καμιάς δουλειάς). Συγχωρούσες, δικαιολογούσες και προχωρούσες. Επέμενες να τιμάς το λόγο σου, το κρασάκι που είχατε πιει και το παντελόνι που φορούσες.

Κορόιδο μπαμπά !

Κλέφτης ο κύριος κι εσύ άργησες να το πάρεις χαμπάρι. Τα έστησε μια χαρά με τον κολλητό του, κλέβαν παρέα την εταιρία 4 χρόνια κι εσύ (όπως και όλοι) κοιμόσουν. Ακόμα κι όταν το ανακάλυψες, κόντεψες να τον πιστέψεις. "Δεν φταίω εγώ ! Εγώ δεν ήθελα, με φοβέριζε ! Βοήθησέ με κουμπάρε !" σου κλαιγόταν κι εσύ τον λυπόσουν. "Το παιδί μου ! Σκέψου το παιδί μου !" σου έλεγε κι εσύ προσπαθούσες να διαχωρίσεις τις καταστάσεις, να του εξηγήσεις ότι θα έμενες δίπλα στο παιδί...

Ανακαλύπτεις σήμερα πως ακόμα και η "ομολογία" του όταν τον έπιασες...ψέμματα ήταν. Ανακαλύπτεις πως η κατάσταση είναι 10 φορές χειρότερη. Ξέρεις πως, ενώ είσαι αυτός που τους ξεσκέπασε, που τους έπιασε...λόγω της θέσης σου θα βρεις το μπελά σου.

Και γυρνάς τώρα μόλις από τη δουλειά σου...τα μάτια σου κατακόκκινα, τσακισμένος...και σε ακούω να μου λες : "Τι θα κάνουμε με το παιδί; Αυτόν θα τον πάνε μέσα, δεν θα τη γλυτώσει...πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί !"

...................................................................................................................

Tracing the call

Ο ήχος του δεν μ'έβγαλε από κανένα όνειρο. Ή τουλάχιστον δεν το θυμάμαι...Το σήκωσα μισοκοιμισμένη ακόμα, δεν σκέφτηκα να κοιτάξω ποιός ήταν.

- Καλημέρα μωρό μου!
- Καλημέρα......(ποιός είναι;;;;). Ποιός είναι;;;;
- Σε ξύπνησα; Συγγνώμη κούκλα, να σε ξαναπάρω αργότερα;
- Όχι, όλα καλά...Ποιός είσαι όμως; (Πες και μου τη σπάνε αυτά γαμώτο...Χμμμ, ωραία φωνή, την ξέρω;)
- Χαχαχαχα, εμ πού να με καταλάβεις....Θα σε ξαναπάρω αργότερα, να έχεις ξυπνήσει. Ή πάρε με εσύ...όπως θες. Άντε μωρό, τα λέμε αργότερα, φιλιά!
- Θα μου πεις.....................

Γκντουπ !!!

Κι έχω μείνει μαλάκας ν'αναρωτιέμαι τι έγινε...Η κλήση από απόκρυψη, η φωνή μάλλον άγνωστη....δεν έχουμε στοιχεία κύριε αστυνόμε, πώς θα προχωρήσει η έρευνα ;;;;

Ρε φίλε....εσύ που πήρες το πρωί και μ'έλεγες μωρό....αν δεν έκανες λάθος, ξαναπάρε να μάθω ποιός είσαι, γιατί να σε πάρω εγώ αδύνατον (δεν έχω ιδέα ποιός είσαι λέμε ντε!) ! Αν πάλι νόμιζες πως μιλούσες με άλλη....πάρε εκείνη και πες της να με πάρει να μου εξηγήσει, κρίμα είναι να παιδεύω το μυαλουδάκι μου τζάμπα !

(Ρε γαμώτοοοοοο !!! Μα να σε φωνάζουν μωρό πρωινιάτικα και να μην ξέρεις ποιός άγιος άνθρωπος αποφάσισε να σου φτιάξει έτσι τη μέρα;;; Το αποφάσισα ! Η εντατική έρευνα θα επεκταθεί στο σκοτεινό και πρόστυχο παρελθόν μου............μουάχαχαχαχααα)

Πάρτο αλλιώς...

Σάββατο βράδυ. Η ώρα 11 κι επιστροφή στο σπίτι νωρίς νωρίς γιατί η Κυριακή αναμένεται δύσκολη. Μειώνω ταχύτητα πλησιάζοντας, βγάζω το cd και σκέφτομαι ήδη τα dvd που με περιμένουν, τη δουλειά που πρέπει να βγάλω, τα τηλέφωνα που πρέπει να κάνω...

"Ωχ! Τι κάνει όλος αυτός ο κόσμος έξω;;;" η πρώτη σκέψη αντικρύζοντας καμια 30αριά άτομα μπροστά στο σπίτι. Τα σενάρια περνούν αστραπιαία από το μυαλό, προσπαθώ να δω μέσα από το πλήθος, είμαι στα πρόθυρα του πανικού τη στιγμή που κοκκαλώνω το αμάξι στη μέση του δρόμου με το βλέμμα ν'αναζητά τα υπόλοιπα αυτοκίνητα της οικογένειας. Είναι εδώ; Έχουν γυρίσει; Είναι καλά;;;

Κάποιοι μετακινούνται και το μάτι μου πέφτει πάνω σ'ένα μπλε αυτοκίνητο ανεβασμένο ολόκληρο πάνω στο πεζοδρόμιο. Τσακισμένο. Σταματημένο στην είσοδο της διπλανής μεζονέτας. Την ίδια στιγμή ο πατέρας μου βγαίνει από το σπίτι χαλαρός και η καρδιά μου επανέρχεται στη θέση της.

- Είστε όλοι καλά;;;
- Ναι, ηρέμησε...πήγαινε να παρκάρεις.

Μπλέχτηκα κι εγώ στον κόσμο. Πλησιάζοντας άκουσα κάποιον να μου λέει "Μην τρομάξεις κοπελιά, ευτυχώς δεν χτύπησε κανείς !"

Το μπλε αυτοκίνητο είχε φύγει από το δρόμο...είχε βρει ένα πρώτο παρκαρισμένο στο δεξί φτερό, για να συνεχίσει πάνω σ'ένα δεύτερο, παρκαρισμένο μπροστά στην γειτονική μεζονέτα. Πόση ταχύτητα χρειάστηκε για να καταφέρει να το βγάλει τελείως εκτός θέσης; Το χτύπησε πίσω, το έβγαλε διαγώνια στη μέση του δρόμου (αφού πρώτα είχε σακατέψει και το επόμενο στη σειρά αυτοκίνητο) και συνέχισε την πορεία του παρασύροντας μια πινακίδα για να καταλήξει στο πεζοδρόμιο, βρίσκοντας αρχικά λοξά τον τοίχο και την είσοδο της μεζονέτας για να σταματήσει τελικά σαν παρκαρισμένο παράλληλα στον τοίχο.

Κοίταζα την κατάσταση των αυτοκινήτων και δεν το πίστευα ότι δεν υπήρχαν νεκροί...ούτε καν τραυματίες. Πόσοι άγιοι πιάσαν δουλειά χτες βράδυ;

Το ατύχημα προκλήθηκε από μια κοπελίτσα....στα 18 περίπου, μάθαμε ότι έκανε μαθήματα σχεδόν ένα μήνα. Δίπλωμα δεν είχε. Το αυτοκίνητο ήταν της μητέρας της. Συνοδηγός ο 30άρης φίλος της, εκείνος είχε δίπλωμα. Και οι δυο τους σιωπηλοί, όχι σοκαρισμένοι όμως. Αντιθέτως...ιδιαίτερα ψύχραιμοι. Κανείς από τους δυο τους δεν φορούσε ζώνη, ο αερόσακος χτύπησε λίγο το χέρι της κοπέλας (τόσο λίγο, που το "θυμόταν" μόνο όταν την πλησίαζε κάποιος να της μιλήσει). Ήταν κι ο μόνος τραυματισμός που προκλήθηκε από την όλη φάση. Είπε πως είχε πάρει στα κρυφά το αυτοκίνητο της μητέρας της. Ψέμμα.

Η μητέρα έφτασε μισή ώρα αργότερα με τον μικρό γιο της. Αγκάλιασε την πιτσιρίκα...ρώτησε αν χτύπησε κανείς...θέλησε να μάθει τι και πώς για να ξέρει τι να πει στην αστυνομία και μετά έδιωξε τα παιδιά από εκεί. Πολύ ήρεμα. Πολύ προστατευτικά. Καθόλου θυμωμένα. Όλοι συμφώνησαν να πουν πως οδηγούσε εκείνη ώστε να πληρώσει η ασφαλιστική τις ζημιές. Όταν την πλησίασα να της μιλήσω, το μόνο που την ένοιαζε ήταν να δικαιολογήσει την κόρη της..."10 λεπτά πριν φύγει γύρισα σπίτι. Ε, ήθελε να πάει βόλτα...έχει αρχίσει τα μαθήματα, νομίζει ότι ξέρει...αισθάνεται δυνατή...έτσι είναι τα παιδιά"........................

Γύρω της ο κόσμος φωτογράφιζε τις ζημιές στη μεζονέτα, στα αυτοκίνητα...συζητούσαν τι έγινε, τι είχε φταίξει, πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα... Για το ζευγάρι καταρχήν. Τα αυτοκίνητα που χτύπησαν τους έσωσαν τη ζωή. Ίχνη από φρενάρισμα δεν υπήρχαν στο δρόμο. Μόνο μετά το πρώτο μπαμ. Το πρώτο αμάξι τους άλλαξε πορεία και δεν καρφώθηκαν πάνω στην κολώνα που θα είχε στάνταρ κόψει το αμάξι στα 2. Το δεύτερο τους πέταξε στο πεζοδρόμιο λοξά και όχι με τη μούρη.
Θεό είχαν και που δεν σκότωσαν κανέναν. Δεν περνούσε αυτοκίνητο. Δεν περνούσε πεζός. Και για τεράαααστια τύχη τους, και οι τελευταίοι καλεσμένοι του παιδικού πάρτυ (και μιλάμε για 5χρονα, έτσι;) που γινόταν στην μεζονέτα είχαν φτάσει 5 λεπτά πριν το ατύχημα.

Ακόμα και τώρα, προσπαθώ να καταλάβω.....

Πόσο μαγκιά μπορεί να θεωρείται να παίζεις με τη ζωή σου και τις ζωές των άλλων;
Πόση αγάπη δείχνεις αφήνοντας τον σύντροφό σου να κάνει κάτι λάθος...κάτι επικίνδυνο;
Πόσο μοντέρνα μάνα φαίνεσαι δίνοντας το αυτοκίνητό σου στην κόρη σου που δεν έχει δίπλωμα επειδή "έτσι είναι μωρέ τα παιδιά";
Πόσο "καλή" μαμά είσαι όταν επί δυο ώρες ψάχνεις απλά να δικαιολογήσεις; Να καλύψεις; Όταν δεν δείχνεις ίχνος πανικού ή θυμού;
Πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ο τύπος που είπε σοβαρότατα "μα να δώσει το αμάξι στην κόρη της;;; Κορίτσι είναι ρε γαμώτο! Στον γιο είναι αλλιώς, στο γιο το δίνεις και χωρίς δίπλωμα...αλλά όχι στην κοπελίτσα! Έλεος!". Να εύχεσαι να μην κάνει ποτέ παιδί δηλαδή!!! Και ειδικότερα αγόρι!!!

Και πόσο στοίχημα ότι η συγκεκριμένη κοπελίτσα δεν κατάλαβε τι έκανε....και κυρίως...τι θα μπορούσε να έχει κάνει; Γιατί δυστυχώς...με την ηλιθιότητα που όλοι κουβαλάμε στο μυαλό μας, μόνο όταν πληρώνουμε πραγματικά για όσα κάνουμε καταλαβαίνουμε. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μικρή την γλύτωσε από κάθε μα κάθε άποψη... Θα συμβεί το ίδιο και την επόμενη; Γιατί δυστυχώς...όσο και να ευχηθώ να μην υπάρξει...πολύ φοβάμαι πως το τζίνι έχει πάει διακοπές.

Τα έχω πάρει................έχω πολλά πολλά να γράψω ακόμα αλλά δε θέλω. Σκέφτομαι πόσα ΔΕΝ έγιναν χτες και τρέμω. Τα παιδάκια που μπαινόβγαιναν.....Και πονάω που ξέρω πως η κοπελιά δεν θα τα σκέφτεται αύριο. Πως οι περισσότεροι έτσι είμαστε....

3 μέρες μόνο...

Με γυρόφερνε περίπου ένα μήνα. Αργά...διστακτικά...πλησίαζε, ακουμπούσε δειλά το χέρι στον ώμο μου....και μετά απομακρυνόταν και πάλι. Έβλεπα τους κύκλους που έκανε με το κεφάλι σκυμμένο τριγύρω μου και χαμογελούσα. Δειλία; Μήπως ντρεπόταν; Δεν καταλάβαινα. Πόσες και πόσους δεν είχε κατακτήσει με χαρακτηριστική ευκολία....γιατί δυσκολευόταν τόσο μαζί μου;

Είχα αποφασίσει να μην βοηθήσω. Δεν θα παραδινόμουν από μόνη μου. Αν πραγματικά με ήθελε, έπρεπε να παλέψει για μένα. Το άξιζα εξάλλου !

Έπαιρνα τα μέτρα μου λοιπόν, απέφευγα τις "κακοτοπιές" και τις παγίδες, έστρεφα το βλέμμα μου αλλού κι απέφευγα τις face to face συναντήσεις μας με διάφορες δικαιολογίες. Σε κάποια στιγμή, πρέπει να έπαιξα και το χαρτί της ζήλειας...."Με βλέπεις πώς τον αγκαλιάζω; Δικός σου είναι, αλλά αν θέλω μπορώ να τον έχω!". Ένοιωσα πως ταράχτηκε....πώς θα αντιδρούσε άραγε;

Αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση. Πάντα διακριτικά βέβαια, δεν ήθελε να με τρομάξει, ήξερε την τάση μου να φεύγω τρέχοντας όταν με πίεζαν. Κι ήταν το τελευταίο που ήθελε. Μετά από τόση προσπάθεια, δεν θα το άντεχε.

Ομολογώ πως με ξάφνιασε. Είναι όμορφο να βλέπεις τόση υπομονή, τόση επιμονή....να σου δείχνουν πως ΠΡΕΠΕΙ να σε έχουν και πως είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα γι'αυτό. Παρακολουθούσα τα κόλπα που σκαρφιζόταν για να με πλησιάσει και ναι...το ομολογώ...οι αντιστάσεις μου άρχισαν σιγά-σιγά να μειώνονται.

Στην αρχή βέβαια, δεν το κατάλαβα. Δεν ένοιωσα αμέσως την αλλαγή μέσα μου. Ήταν σαν να με είχε υπνωτίσει, είχα αρχίσει να ενδίδω...Όταν το συνειδητοποιήσα, ήταν πια αργά για να κάνω πίσω. Έπρεπε να το ζήσω. Μέχρι τέλους.

Η σχέση μας κράτησε μόλις 3 μέρες. Δεν λέω πως είναι οριστικό. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις εξάλλου πώς θα τα φέρει η ζωή. Το θέμα είναι πως σήμερα, διανύουμε τη δεύτερη μέρα μας χωριστά. Δεν μπορώ να πω ότι πονάω. Κατάφερα να δω γρήγορα το λάθος μου και να πω "ως εδώ !", δεν πρόλαβε να με πληγώσει.

Αναρωτιέμαι πώς νοιώθει...πόση ικανοποίηση μπορεί να αισθάνεται...Ξέρει καλά πως δεν με είχε ποτέ ολοκληρωτικά. Ξέρει καλά πως είμαι διαφορετική από τους άλλους. Κοιταχτήκαμε κατάματα...και τελικά άντεξα. Νίκησα.

Το τίμημα για το πάθος που παρασύρθηκα να ζήσω....3 μέρες πυρετός και βήχας.

Γκ*ρχ***μφ**χ*μ..

Καλή χρονιά, ευχές πολλές, να είστε γεροί κι ευτυχισμένοι !

Μόνο που, να... Δεν μπήκε καλά... Δεν μπήκε καθόλου καλά και έχει αρχίσει να μου γυρίζει το μάτι ανάποδα! Κόκκινα πανιά παντού και η ταυρίνα μέσα μου ξυπνάει, ρουθουνίζει κι ετοιμάζεται για επίθεση.

Γι'αυτό σας λέω...μη με παρεξηγείτε που εξαφανίζομαι. Για το καλό σας το κάνω!