Πάρτο αλλιώς...

Σάββατο βράδυ. Η ώρα 11 κι επιστροφή στο σπίτι νωρίς νωρίς γιατί η Κυριακή αναμένεται δύσκολη. Μειώνω ταχύτητα πλησιάζοντας, βγάζω το cd και σκέφτομαι ήδη τα dvd που με περιμένουν, τη δουλειά που πρέπει να βγάλω, τα τηλέφωνα που πρέπει να κάνω...

"Ωχ! Τι κάνει όλος αυτός ο κόσμος έξω;;;" η πρώτη σκέψη αντικρύζοντας καμια 30αριά άτομα μπροστά στο σπίτι. Τα σενάρια περνούν αστραπιαία από το μυαλό, προσπαθώ να δω μέσα από το πλήθος, είμαι στα πρόθυρα του πανικού τη στιγμή που κοκκαλώνω το αμάξι στη μέση του δρόμου με το βλέμμα ν'αναζητά τα υπόλοιπα αυτοκίνητα της οικογένειας. Είναι εδώ; Έχουν γυρίσει; Είναι καλά;;;

Κάποιοι μετακινούνται και το μάτι μου πέφτει πάνω σ'ένα μπλε αυτοκίνητο ανεβασμένο ολόκληρο πάνω στο πεζοδρόμιο. Τσακισμένο. Σταματημένο στην είσοδο της διπλανής μεζονέτας. Την ίδια στιγμή ο πατέρας μου βγαίνει από το σπίτι χαλαρός και η καρδιά μου επανέρχεται στη θέση της.

- Είστε όλοι καλά;;;
- Ναι, ηρέμησε...πήγαινε να παρκάρεις.

Μπλέχτηκα κι εγώ στον κόσμο. Πλησιάζοντας άκουσα κάποιον να μου λέει "Μην τρομάξεις κοπελιά, ευτυχώς δεν χτύπησε κανείς !"

Το μπλε αυτοκίνητο είχε φύγει από το δρόμο...είχε βρει ένα πρώτο παρκαρισμένο στο δεξί φτερό, για να συνεχίσει πάνω σ'ένα δεύτερο, παρκαρισμένο μπροστά στην γειτονική μεζονέτα. Πόση ταχύτητα χρειάστηκε για να καταφέρει να το βγάλει τελείως εκτός θέσης; Το χτύπησε πίσω, το έβγαλε διαγώνια στη μέση του δρόμου (αφού πρώτα είχε σακατέψει και το επόμενο στη σειρά αυτοκίνητο) και συνέχισε την πορεία του παρασύροντας μια πινακίδα για να καταλήξει στο πεζοδρόμιο, βρίσκοντας αρχικά λοξά τον τοίχο και την είσοδο της μεζονέτας για να σταματήσει τελικά σαν παρκαρισμένο παράλληλα στον τοίχο.

Κοίταζα την κατάσταση των αυτοκινήτων και δεν το πίστευα ότι δεν υπήρχαν νεκροί...ούτε καν τραυματίες. Πόσοι άγιοι πιάσαν δουλειά χτες βράδυ;

Το ατύχημα προκλήθηκε από μια κοπελίτσα....στα 18 περίπου, μάθαμε ότι έκανε μαθήματα σχεδόν ένα μήνα. Δίπλωμα δεν είχε. Το αυτοκίνητο ήταν της μητέρας της. Συνοδηγός ο 30άρης φίλος της, εκείνος είχε δίπλωμα. Και οι δυο τους σιωπηλοί, όχι σοκαρισμένοι όμως. Αντιθέτως...ιδιαίτερα ψύχραιμοι. Κανείς από τους δυο τους δεν φορούσε ζώνη, ο αερόσακος χτύπησε λίγο το χέρι της κοπέλας (τόσο λίγο, που το "θυμόταν" μόνο όταν την πλησίαζε κάποιος να της μιλήσει). Ήταν κι ο μόνος τραυματισμός που προκλήθηκε από την όλη φάση. Είπε πως είχε πάρει στα κρυφά το αυτοκίνητο της μητέρας της. Ψέμμα.

Η μητέρα έφτασε μισή ώρα αργότερα με τον μικρό γιο της. Αγκάλιασε την πιτσιρίκα...ρώτησε αν χτύπησε κανείς...θέλησε να μάθει τι και πώς για να ξέρει τι να πει στην αστυνομία και μετά έδιωξε τα παιδιά από εκεί. Πολύ ήρεμα. Πολύ προστατευτικά. Καθόλου θυμωμένα. Όλοι συμφώνησαν να πουν πως οδηγούσε εκείνη ώστε να πληρώσει η ασφαλιστική τις ζημιές. Όταν την πλησίασα να της μιλήσω, το μόνο που την ένοιαζε ήταν να δικαιολογήσει την κόρη της..."10 λεπτά πριν φύγει γύρισα σπίτι. Ε, ήθελε να πάει βόλτα...έχει αρχίσει τα μαθήματα, νομίζει ότι ξέρει...αισθάνεται δυνατή...έτσι είναι τα παιδιά"........................

Γύρω της ο κόσμος φωτογράφιζε τις ζημιές στη μεζονέτα, στα αυτοκίνητα...συζητούσαν τι έγινε, τι είχε φταίξει, πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα... Για το ζευγάρι καταρχήν. Τα αυτοκίνητα που χτύπησαν τους έσωσαν τη ζωή. Ίχνη από φρενάρισμα δεν υπήρχαν στο δρόμο. Μόνο μετά το πρώτο μπαμ. Το πρώτο αμάξι τους άλλαξε πορεία και δεν καρφώθηκαν πάνω στην κολώνα που θα είχε στάνταρ κόψει το αμάξι στα 2. Το δεύτερο τους πέταξε στο πεζοδρόμιο λοξά και όχι με τη μούρη.
Θεό είχαν και που δεν σκότωσαν κανέναν. Δεν περνούσε αυτοκίνητο. Δεν περνούσε πεζός. Και για τεράαααστια τύχη τους, και οι τελευταίοι καλεσμένοι του παιδικού πάρτυ (και μιλάμε για 5χρονα, έτσι;) που γινόταν στην μεζονέτα είχαν φτάσει 5 λεπτά πριν το ατύχημα.

Ακόμα και τώρα, προσπαθώ να καταλάβω.....

Πόσο μαγκιά μπορεί να θεωρείται να παίζεις με τη ζωή σου και τις ζωές των άλλων;
Πόση αγάπη δείχνεις αφήνοντας τον σύντροφό σου να κάνει κάτι λάθος...κάτι επικίνδυνο;
Πόσο μοντέρνα μάνα φαίνεσαι δίνοντας το αυτοκίνητό σου στην κόρη σου που δεν έχει δίπλωμα επειδή "έτσι είναι μωρέ τα παιδιά";
Πόσο "καλή" μαμά είσαι όταν επί δυο ώρες ψάχνεις απλά να δικαιολογήσεις; Να καλύψεις; Όταν δεν δείχνεις ίχνος πανικού ή θυμού;
Πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ο τύπος που είπε σοβαρότατα "μα να δώσει το αμάξι στην κόρη της;;; Κορίτσι είναι ρε γαμώτο! Στον γιο είναι αλλιώς, στο γιο το δίνεις και χωρίς δίπλωμα...αλλά όχι στην κοπελίτσα! Έλεος!". Να εύχεσαι να μην κάνει ποτέ παιδί δηλαδή!!! Και ειδικότερα αγόρι!!!

Και πόσο στοίχημα ότι η συγκεκριμένη κοπελίτσα δεν κατάλαβε τι έκανε....και κυρίως...τι θα μπορούσε να έχει κάνει; Γιατί δυστυχώς...με την ηλιθιότητα που όλοι κουβαλάμε στο μυαλό μας, μόνο όταν πληρώνουμε πραγματικά για όσα κάνουμε καταλαβαίνουμε. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μικρή την γλύτωσε από κάθε μα κάθε άποψη... Θα συμβεί το ίδιο και την επόμενη; Γιατί δυστυχώς...όσο και να ευχηθώ να μην υπάρξει...πολύ φοβάμαι πως το τζίνι έχει πάει διακοπές.

Τα έχω πάρει................έχω πολλά πολλά να γράψω ακόμα αλλά δε θέλω. Σκέφτομαι πόσα ΔΕΝ έγιναν χτες και τρέμω. Τα παιδάκια που μπαινόβγαιναν.....Και πονάω που ξέρω πως η κοπελιά δεν θα τα σκέφτεται αύριο. Πως οι περισσότεροι έτσι είμαστε....