Μπαμπά....

...Θέλω να σου φωνάξω "Μα σταμάτα πια! Πόσο βλάκας είσαι;!"...
...Θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω "Κουράγιο! Πόσο περήφανη είμαι που σου μοιάζω!"

Κινδυνεύεις να βρεις τον μπελά σου. Έχεις μάλλον ήδη αποχαιρετήσει το φετινό σου bonus και περιμένεις να λουστείς τις επιπλήξεις που τυπικά "πρέπει" να σου ρίξουν στη μάπα τα "καλά" αφεντικά σου. Μάλλον δεν θα το τραβήξουν τόσο ώστε να χάσεις και τη δουλειά σου...

Γιατί; Πού έφταιξες;

Πήρες έναν άνθρωπο που σερνόταν στους δρόμους και κλαιγόταν δουλεύοντας για ψίχουλα από το βράδυ ως το πρωί και του έδωσες μια δουλειά. Του έδωσες αξιοπρέπεια. Τον βοήθησες να ξεκινήσει τη ζωή του. Να παντρευτεί, να μπορεί να ζήσει την "κυρία" σύζυγό του που "δεν μπορούσε" (χωρίς κανείς να έχει καταλάβει γιατί) να δουλέψει.
Όταν ήρθε η μικρή..."χρειάζονται βοήθεια" είπες κι έτρεξες εσύ πάλι να βοηθήσεις. Του βρήκες καλύτερη δουλειά. Πολύ καλύτερη. Τον πήρες στην εταιρία που εργαζόσουν, καλύτερες ώρες, καλύτερος κι ο μισθός. Του πρότεινες να βαφτίσεις και την κορούλα του. Τον φώναξες "κουμπάρο" και συνέχισες να τον στηρίζεις, αυτόν και την οικογένειά του, όσο και με όποιο τρόπο μπορούσες.

Πού έφταιξες;

Δεν θυμήθηκες να ψάξεις την ψυχή του. Να δεις αν η ευγένεια ήταν δουλοπρέπεια, η ευγνωμοσύνη κουτοπονηριά. Δεν υπήρξες καχύποπτος. Δεν σκέφτηκες ότι δεν είναι όλοι σαν εσένα. Δεν φαντάστηκες πως ο άνθρωπος που σε αγκάλιαζε και σε "τιμούσε" θα αποδεικνυόταν τόσο κάλπικος. Κι ας είχε αλλάξει. Κι ας είχε φουσκώσει το κεφάλι του καθώς ανέβαινε σιγά σιγά στην ιεραρχία. Κι ας είχε αρχίσει να απομακρύνεται και να έχει άποψη για τα πάντα, τόσο εκείνος (που στο κάτω κάτω ήταν και της "δουλειάς") όσο και η γυναίκα του (που δεν ήταν καμιάς δουλειάς). Συγχωρούσες, δικαιολογούσες και προχωρούσες. Επέμενες να τιμάς το λόγο σου, το κρασάκι που είχατε πιει και το παντελόνι που φορούσες.

Κορόιδο μπαμπά !

Κλέφτης ο κύριος κι εσύ άργησες να το πάρεις χαμπάρι. Τα έστησε μια χαρά με τον κολλητό του, κλέβαν παρέα την εταιρία 4 χρόνια κι εσύ (όπως και όλοι) κοιμόσουν. Ακόμα κι όταν το ανακάλυψες, κόντεψες να τον πιστέψεις. "Δεν φταίω εγώ ! Εγώ δεν ήθελα, με φοβέριζε ! Βοήθησέ με κουμπάρε !" σου κλαιγόταν κι εσύ τον λυπόσουν. "Το παιδί μου ! Σκέψου το παιδί μου !" σου έλεγε κι εσύ προσπαθούσες να διαχωρίσεις τις καταστάσεις, να του εξηγήσεις ότι θα έμενες δίπλα στο παιδί...

Ανακαλύπτεις σήμερα πως ακόμα και η "ομολογία" του όταν τον έπιασες...ψέμματα ήταν. Ανακαλύπτεις πως η κατάσταση είναι 10 φορές χειρότερη. Ξέρεις πως, ενώ είσαι αυτός που τους ξεσκέπασε, που τους έπιασε...λόγω της θέσης σου θα βρεις το μπελά σου.

Και γυρνάς τώρα μόλις από τη δουλειά σου...τα μάτια σου κατακόκκινα, τσακισμένος...και σε ακούω να μου λες : "Τι θα κάνουμε με το παιδί; Αυτόν θα τον πάνε μέσα, δεν θα τη γλυτώσει...πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί !"

...................................................................................................................