Τακτοποίησα το δωμάτιό μου σήμερα. Μάζεψα ρούχα, βιβλία, χαρτιά...Με τους ρυθμούς των τελευταίων ημερών, δεν προλάβαινα πια να κάνω τίποτα, όλα στοιβαγμένα πάνω σε πράγματα που, έτσι κι αλλιώς, είχαν ήδη βρει θέση στο κομοδίνο και τις κρεμάστρες μου εδώ και μήνες!
Ένα τέταρτο πήρε μέχρι να πέσω πάνω του. Ένας φάκελος μεγάλος, που δεν μου έλεγε τίποτα. Ανοίγοντάς τον κατάλαβα. Σε δευτερόλεπτα μέσα ήρθε όλο το σκηνικό φλασάκι στο μυαλό μου. Εγώ κι εκείνος, να πηγαίνουμε να παραλάβουμε το "δώρο" μας. Μια βδομάδα διακοπές όλα πληρωμένα, κερδισμένα δεν ξέρω πια από πού. Στο όνομά του το πακέτο, αλλά στα χέρια μου. Ξέμεινε εκεί και μετά τον χωρισμό.
Δεν προλάβαμε να το χρησιμοποιήσουμε. Θέλαμε, αλλά δεν μπορέσαμε. Μάλλον δεν ήταν τυχαίο.
Το πακέτο ισχύει ακόμα, μέχρι τον Ιούλιο. Τον πήρα τηλέφωνο λοιπόν. Του πρότεινα να του το επιστρέψω, μου πρότεινε να το χρησιμοποιήσω, επέμεινα να το χαρεί εκείνος. Και είπαμε να βρεθούμε μέσα στην εβδομάδα να του το δώσω.
Δεν ξέρω αν θα γίνει, δεν ξέρω πώς θα είναι. Ξέρω ότι τον χωρισμό τον ήθελα εγώ, ξέρω ότι την απομάκρυνση την ζήτησε (όσο πιο "αντρικά" γινόταν....κοινώς, απλά εξαφανίζομαι) εκείνος παρά τις διαβεβαιώσεις του για το αντίθετο. Ξέρω ότι ήμουν θυμωμένη (δεν είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβετε το γιατί....και sorry, αλλά δεν έχω το χρόνο να το εξηγήσω). Και ξέρω ότι δεν με νοιάζει πια.
Το τελευταίο το έλεγα καιρό. Με το σημερινό τηλεφώνημα όμως, δεν βεβαιώθηκα απλά. Έκπληξη ήταν και για μένα τελικά. Ηρεμία, κανένας θυμός, καμία διάθεση να πληγώσω ή να εκδικηθώ (δεν θα το έκανα...ποτέ δεν το κάνω...αλλά ούτε καν να μου περάσει από το μυαλό...να το νοιώσω εκεί, στο στομάχι....; δεν το περίμενα).
Έγινε "ένας γνωστός". Ούτε καν φίλος. Ίσως αυτό αλλάξει μια μέρα, αλλά δεν το πιστεύω. Λυπάμαι αλλά δεν μετανοιώνω. Τον αγαπώ αλλά έχω πάψει να τον αγαπΑω. Δεν ήταν ο άνθρωπός μου, δεν ήμουν ο άνθρωπός του. Κι όχι μόνο σε επίπεδο "ζευγαριού". Χρεώθηκα το ότι το κατάλαβα πρώτη. Και το ότι τόλμησα να το πω. Όχι μόνο από τον ίδιο. Πολλοί μου το χρέωσαν.
Σήμερα είναι όντως όλα πίσω μου. Και η ηρεμία μου με ξαφνιάζει. Χάρη σ'έναν μεγάλο γαλάζιο φάκελο !
Γαλήνη. Τι υπέροχο συναίσθημα ! :-)
3 comments:
Αυτό ειναι το καλύτερο και το πιο ομορφο συναίσθημα που μπορεί να νοιώσεις μετά τον χωρισμό.
Οχι πως το ξεπέρασες εντελώς, αλλα τουλάχιστον δεν εχεις αυτό το σκατοσυναίσθημα που είσαι χάλια τις πρώτες μέρες...
Μπραβο Ευάκι μου:):)
Το σκυλάκι σου μπήκε στην θέση του:Ρ
Γειά σου κουκλίτσα,
Ομορφο συναίσθημα αν και αδική το παρελθόν μας και όλα τα χτυποκάρδια μας ...
Είναι ωραίο να κοιτάς πίσω και να έχεις μια γλύκα στην καρδιά σου, κάτι που να δείχνει ότι δεν "σκότωσες" χρόνο...
ΥΓ είμαι σίγουρη ότι ξέρεις ποια είμαι
@Julia
Το σκατοσύναισθημα δεν είχε να κάνει με τον χωρισμό. Χαίρομαι που έφυγε όμως...και όντως είναι υπέροχο να νοιώθεις έτσι.
@Maria-30
Καταρχήν...καιρός να αλλάξεις το 30 :-p
Και επί του θέματος...σπάνια θεωρώ κάτι που έζησα χάσιμο χρόνου. Μάλλον θεωρώ πως και τα δύσκολα ή τα "πικρά" κέρδος είναι και να σου πω και κάτι άλλο; Η "γλύκα" που λες, έρχεται από την ανάμνηση των δικών μας συναισθημάτων...τότε...κι αυτή, όπως κι αν τελειώνει τελικά μια ιστορία, δεν μπορεί να στη σβήσει κανείς αν δεν το θέλεις.
Post a Comment