3 μέρες μόνο...

Με γυρόφερνε περίπου ένα μήνα. Αργά...διστακτικά...πλησίαζε, ακουμπούσε δειλά το χέρι στον ώμο μου....και μετά απομακρυνόταν και πάλι. Έβλεπα τους κύκλους που έκανε με το κεφάλι σκυμμένο τριγύρω μου και χαμογελούσα. Δειλία; Μήπως ντρεπόταν; Δεν καταλάβαινα. Πόσες και πόσους δεν είχε κατακτήσει με χαρακτηριστική ευκολία....γιατί δυσκολευόταν τόσο μαζί μου;

Είχα αποφασίσει να μην βοηθήσω. Δεν θα παραδινόμουν από μόνη μου. Αν πραγματικά με ήθελε, έπρεπε να παλέψει για μένα. Το άξιζα εξάλλου !

Έπαιρνα τα μέτρα μου λοιπόν, απέφευγα τις "κακοτοπιές" και τις παγίδες, έστρεφα το βλέμμα μου αλλού κι απέφευγα τις face to face συναντήσεις μας με διάφορες δικαιολογίες. Σε κάποια στιγμή, πρέπει να έπαιξα και το χαρτί της ζήλειας...."Με βλέπεις πώς τον αγκαλιάζω; Δικός σου είναι, αλλά αν θέλω μπορώ να τον έχω!". Ένοιωσα πως ταράχτηκε....πώς θα αντιδρούσε άραγε;

Αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση. Πάντα διακριτικά βέβαια, δεν ήθελε να με τρομάξει, ήξερε την τάση μου να φεύγω τρέχοντας όταν με πίεζαν. Κι ήταν το τελευταίο που ήθελε. Μετά από τόση προσπάθεια, δεν θα το άντεχε.

Ομολογώ πως με ξάφνιασε. Είναι όμορφο να βλέπεις τόση υπομονή, τόση επιμονή....να σου δείχνουν πως ΠΡΕΠΕΙ να σε έχουν και πως είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα γι'αυτό. Παρακολουθούσα τα κόλπα που σκαρφιζόταν για να με πλησιάσει και ναι...το ομολογώ...οι αντιστάσεις μου άρχισαν σιγά-σιγά να μειώνονται.

Στην αρχή βέβαια, δεν το κατάλαβα. Δεν ένοιωσα αμέσως την αλλαγή μέσα μου. Ήταν σαν να με είχε υπνωτίσει, είχα αρχίσει να ενδίδω...Όταν το συνειδητοποιήσα, ήταν πια αργά για να κάνω πίσω. Έπρεπε να το ζήσω. Μέχρι τέλους.

Η σχέση μας κράτησε μόλις 3 μέρες. Δεν λέω πως είναι οριστικό. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις εξάλλου πώς θα τα φέρει η ζωή. Το θέμα είναι πως σήμερα, διανύουμε τη δεύτερη μέρα μας χωριστά. Δεν μπορώ να πω ότι πονάω. Κατάφερα να δω γρήγορα το λάθος μου και να πω "ως εδώ !", δεν πρόλαβε να με πληγώσει.

Αναρωτιέμαι πώς νοιώθει...πόση ικανοποίηση μπορεί να αισθάνεται...Ξέρει καλά πως δεν με είχε ποτέ ολοκληρωτικά. Ξέρει καλά πως είμαι διαφορετική από τους άλλους. Κοιταχτήκαμε κατάματα...και τελικά άντεξα. Νίκησα.

Το τίμημα για το πάθος που παρασύρθηκα να ζήσω....3 μέρες πυρετός και βήχας.