Στο λέω καθημερινά πια. Μαζί με ένα σ'αγαπώ που θέλω να ελπίζω ότι γνωρίζεις βαθιά μέσα σου. Ότι δεν το ξέχασες μαζί με όλα τα άλλα...Το βλέμμα σου θολό, η φωνή σου μόλις που ακούγεται, ψίθυρος από το στόμα στην καρδιά μου. Με την καρδιά σε καταλαβαίνω, οι αισθήσεις αχρηστεύτηκαν, αποδεικνύονται "λίγες" μέρα με τη μέρα. Προσεύχομαι δίπλα σου, μαζί σου, να φύγεις, γρήγορα, ανώδυνα, όσο κι αν σε θέλω δίπλα μου. "Δίλημμα ηθικό". Δίλημμα στην καρδιά...πλέον, κανένα.
Μη λυπάσαι αν ξεχνιέμαι καμιά φορά και δακρύζω. Εγώ αντέχω. Και θα φροντίσω να αντέξουν κι οι υπόλοιποι. Τα γέλια να θυμάσαι όταν φύγεις και τις όμορφες στιγμές. Αυτά θα κρατήσω κι εγώ. Κι όταν τα μηχανήματα θ'αδειάσουν το δωμάτιο, θα μείνεις μόνο εσύ, πάλι δυνατός όπως παλιά, στο χώρο, στο χρόνο, στο μυαλό και την ψυχή μας.
Saturday, September 22, 2007
Monday, September 17, 2007
Η αλήθεια
Η αλήθεια είναι πως το blog το βαρέθηκα. Η αλήθεια είναι πώς μάλλον δεν έχω τι να πω. Ή καλύτερα, δεν έχω τι να πω έτσι. Στον εαυτό μου μιλάω. Στον ίδιο εαυτό που έχω χορτάσει και με το παραπάνω. Στον ίδιο εαυτό που δεν καταφέρνω πια να βρω όπως παλιά.
Ψάχνω να βρω τι άλλαξε. Τι με άλλαξε. Τι μου λείπει. Γιατί δυσκολεύομαι τόσο με όσα μου συμβαίνουν όταν έχω περάσει και αντέξει πολύ πιο δύσκολα. Αναζητώ την ξεκούραση, την ανάπαυλα που νοιώθω πως δικαιούμαι; Αναζητώ το ξέσπασμα σε τρέλες που δεν έκανα στην ώρα τους και πια δεν βρίσκω το χρόνο να κάνω; Ή μήπως ψάχνω τις φιλίες εκείνες που ήθελα αλλά δεν χρειαζόμουν και πια βρίσκω μόνο ανθρώπους που χρειάζομαι ενώ δεν το θέλω;
Την τύφλα μου ψάχνω. Κι όλα τα παραπάνω είναι υπερβολικά και το ξέρω. Ή ίσως πάλι να με βολεύει, να με καθησυχάζει να «το ξέρω».
Πάλι μόνη μου μιλώ και πάλι γκρίνια βγάζω. Κι απάντηση δε θέλω πραγματικά. Να περάσει η ώρα θέλω και να κρυφτούν κάπου βαθιά όλα εκείνα που ψάχνουν διέξοδο. Κοστίζουν πολύ. Κι όσα κι αν αφήνω ελεύθερα, όσα κι αν δίνω ξοδεύοντας εμένα, πάλι γεμάτη είμαι και δεν ξέρω τι να με κάνω. Μπατιράκι και πλούσια γίνεται;
Η αλήθεια είναι πως λίγα μου λείπουν. Κι η αλήθεια είναι πως αγαπάω. Πολλούς, πολύ και διαφορετικά. Κι όταν θα μάθω να το κρύβω.....
....η αλήθεια είναι πως δεν θα υπάρχω πια.
Ψάχνω να βρω τι άλλαξε. Τι με άλλαξε. Τι μου λείπει. Γιατί δυσκολεύομαι τόσο με όσα μου συμβαίνουν όταν έχω περάσει και αντέξει πολύ πιο δύσκολα. Αναζητώ την ξεκούραση, την ανάπαυλα που νοιώθω πως δικαιούμαι; Αναζητώ το ξέσπασμα σε τρέλες που δεν έκανα στην ώρα τους και πια δεν βρίσκω το χρόνο να κάνω; Ή μήπως ψάχνω τις φιλίες εκείνες που ήθελα αλλά δεν χρειαζόμουν και πια βρίσκω μόνο ανθρώπους που χρειάζομαι ενώ δεν το θέλω;
Την τύφλα μου ψάχνω. Κι όλα τα παραπάνω είναι υπερβολικά και το ξέρω. Ή ίσως πάλι να με βολεύει, να με καθησυχάζει να «το ξέρω».
Πάλι μόνη μου μιλώ και πάλι γκρίνια βγάζω. Κι απάντηση δε θέλω πραγματικά. Να περάσει η ώρα θέλω και να κρυφτούν κάπου βαθιά όλα εκείνα που ψάχνουν διέξοδο. Κοστίζουν πολύ. Κι όσα κι αν αφήνω ελεύθερα, όσα κι αν δίνω ξοδεύοντας εμένα, πάλι γεμάτη είμαι και δεν ξέρω τι να με κάνω. Μπατιράκι και πλούσια γίνεται;
Η αλήθεια είναι πως λίγα μου λείπουν. Κι η αλήθεια είναι πως αγαπάω. Πολλούς, πολύ και διαφορετικά. Κι όταν θα μάθω να το κρύβω.....
....η αλήθεια είναι πως δεν θα υπάρχω πια.
Sunday, August 05, 2007
Θέλω...
Θέλω...
...Σαββατοκύριακα σαν το τελευταίο...
...φίλους, λίγους αλλά αληθινούς...
...να μπορώ να λέω σ'αγαπΑω στους δικούς μου ανθρώπους, άφοβα, έγκαιρα...
...να θυμάμαι όσα μου χάρισαν χαρά, αλλά και όσα με πόνεσαν...
...να μπορώ να χορεύω πάντα σαν να μην υπάρχει κανείς γύρω μου...
...να συνεχίσω να πιστεύω ότι όσοι διάλεξα και με διάλεξαν δεν βρέθηκαν στο δρόμο μου τυχαία...
...να αγαπάω έντονα, έστω και λάθος...
...να μ'αγαπάνε γι'αυτό που είμαι, όχι γι'αυτό που νομίζουνε...
...να έχω πάντα πράγματα να δώσω και να το κάνω...
...να έχω πάντα πράγματα να πάρω και να τ'αναζητώ...
...να μάθω να προσέχω τον εαυτό μου...
...να έχω πάντα το κουράγιο να προσέχω τους άλλους...
...να έχω πάντα το θάρρος να ζητάω συγγνώμη...
...να αντέχω πάντα να συγχωρώ...
...να μου λένε την αλήθεια, όσο κι αν πονάει...
...να έχω πάντα τη δύναμη να την ακούω...
...να γελάω, να κλαίω, να νοιώθω, να ζω...
...να γεύομαι τα μικρά για να χαίρομαι καλύτερα τα μεγάλα...
...να μάθω κι άλλα, περισσότερα, καλύτερα...
...να ξεπεράσω τις αδυναμίες μου, να διορθώσω τα λάθη μου, μέρα με τη μέρα...
...να πάρω τη σπασμένη μου κιθάρα και να πάω στο χωριό μου...
...να βρεθώ στην παραλία ΜΟΥ...μόνη μου...με εκείνους...
...να χωθώ στην αγκαλιά τους...
...να βρω τη δύναμη και τον τρόπο να τους βοηθήσω...
...να διαβάσω όσα βιβλία δεν ανακάλυψα ακόμα...
...να έχω το χρόνο να παίζω με τις ώρες με την Candy, όπως παλιότερα...
...να σταματήσω το κάπνισμα...
...ν'αρχίσω να κάνω νέα όνειρα...
...να μη φοβηθώ να τα ζήσω...
Θέλω...
....Θέλω να μ'αγαπάς κι εσύ...και να θυμάσαι να μου το δείχνεις... ;-)
...Σαββατοκύριακα σαν το τελευταίο...
...φίλους, λίγους αλλά αληθινούς...
...να μπορώ να λέω σ'αγαπΑω στους δικούς μου ανθρώπους, άφοβα, έγκαιρα...
...να θυμάμαι όσα μου χάρισαν χαρά, αλλά και όσα με πόνεσαν...
...να μπορώ να χορεύω πάντα σαν να μην υπάρχει κανείς γύρω μου...
...να συνεχίσω να πιστεύω ότι όσοι διάλεξα και με διάλεξαν δεν βρέθηκαν στο δρόμο μου τυχαία...
...να αγαπάω έντονα, έστω και λάθος...
...να μ'αγαπάνε γι'αυτό που είμαι, όχι γι'αυτό που νομίζουνε...
...να έχω πάντα πράγματα να δώσω και να το κάνω...
...να έχω πάντα πράγματα να πάρω και να τ'αναζητώ...
...να μάθω να προσέχω τον εαυτό μου...
...να έχω πάντα το κουράγιο να προσέχω τους άλλους...
...να έχω πάντα το θάρρος να ζητάω συγγνώμη...
...να αντέχω πάντα να συγχωρώ...
...να μου λένε την αλήθεια, όσο κι αν πονάει...
...να έχω πάντα τη δύναμη να την ακούω...
...να γελάω, να κλαίω, να νοιώθω, να ζω...
...να γεύομαι τα μικρά για να χαίρομαι καλύτερα τα μεγάλα...
...να μάθω κι άλλα, περισσότερα, καλύτερα...
...να ξεπεράσω τις αδυναμίες μου, να διορθώσω τα λάθη μου, μέρα με τη μέρα...
...να πάρω τη σπασμένη μου κιθάρα και να πάω στο χωριό μου...
...να βρεθώ στην παραλία ΜΟΥ...μόνη μου...με εκείνους...
...να χωθώ στην αγκαλιά τους...
...να βρω τη δύναμη και τον τρόπο να τους βοηθήσω...
...να διαβάσω όσα βιβλία δεν ανακάλυψα ακόμα...
...να έχω το χρόνο να παίζω με τις ώρες με την Candy, όπως παλιότερα...
...να σταματήσω το κάπνισμα...
...ν'αρχίσω να κάνω νέα όνειρα...
...να μη φοβηθώ να τα ζήσω...
Θέλω...
....Θέλω να μ'αγαπάς κι εσύ...και να θυμάσαι να μου το δείχνεις... ;-)
Friday, May 18, 2007
Περαστική...
Δεν επέστρεψα. Περαστική είμαι.
Με πνίγει το γαμώτο απόψε. Αλλά πάλι...πνίγομαι καιρό τώρα. Από όλες τις απόψεις.
Βαρέθηκα να γκρινιάζω. Στον εαυτό μου. Πότε-πότε και στους άλλους.
Αγόρασα αμαξάκι. Ένα Getz ασημούλι. Το αγάπησα ήδη. Δεν το περίμενα.
Δεν θέλω να σε συγχωρήσω πάλι αυτή τη φορά. Ξέρω ότι θα το κάνω. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι για μένα. Μούτζα θέλω να μου ρίξω (ή μήπως μούΝτζα;;;).
Δεν έχει πλάκα να είσαι αφηγητής. Θέλω να παίξω.
Είναι φίλοι μου ή είμαι απλά το (ανά περιόδους) στήριγμά τους;
Πάω για ύπνο. Σου είπα ότι μου ετοιμάζουνε "γαμπρό" ; (άστο, θα στα πω αφού τον δω)
Το δώρο σου θα το κρατήσω εγώ. Δεν μου είχα κάνει δώρο στο πτυχίο μου.
Χέρια ψηλά κι όλα τα φτάνω...έλα να πάμε απ'την αγάπη πιο πάνω... Πάαααρα πολύ ωραία ! Και η Έλλη από δίπλα...ούτε ο Μητσοτάκης να χορεύει hip hop στο So you think you can dance!
Άντε καληνύχτα μας! Να΄στε καλά όποιοι κι αν είστε, ότι κι αν κάνετε.
(Σκατά !)
Με πνίγει το γαμώτο απόψε. Αλλά πάλι...πνίγομαι καιρό τώρα. Από όλες τις απόψεις.
Βαρέθηκα να γκρινιάζω. Στον εαυτό μου. Πότε-πότε και στους άλλους.
Αγόρασα αμαξάκι. Ένα Getz ασημούλι. Το αγάπησα ήδη. Δεν το περίμενα.
Δεν θέλω να σε συγχωρήσω πάλι αυτή τη φορά. Ξέρω ότι θα το κάνω. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι για μένα. Μούτζα θέλω να μου ρίξω (ή μήπως μούΝτζα;;;).
Δεν έχει πλάκα να είσαι αφηγητής. Θέλω να παίξω.
Είναι φίλοι μου ή είμαι απλά το (ανά περιόδους) στήριγμά τους;
Πάω για ύπνο. Σου είπα ότι μου ετοιμάζουνε "γαμπρό" ; (άστο, θα στα πω αφού τον δω)
Το δώρο σου θα το κρατήσω εγώ. Δεν μου είχα κάνει δώρο στο πτυχίο μου.
Χέρια ψηλά κι όλα τα φτάνω...έλα να πάμε απ'την αγάπη πιο πάνω... Πάαααρα πολύ ωραία ! Και η Έλλη από δίπλα...ούτε ο Μητσοτάκης να χορεύει hip hop στο So you think you can dance!
Άντε καληνύχτα μας! Να΄στε καλά όποιοι κι αν είστε, ότι κι αν κάνετε.
(Σκατά !)
Sunday, March 11, 2007
Salso-reunion
Ο Ray de la Paz ήταν....απλά ΘΕΟΣ. Ο Amic Guerra σούπερ ως συνήθως. Ο Cesar Correa, το bonus της βραδυάς, βρέθηκε εκεί (να΄ναι καλά η Άννα που του έκλεψε την καρδιά) στο άσχετο και μας έκανε πάλι τα μαγικά του. O Rodrigo Rodriguez πάντα σέξυ στα κρουστά του. Οι Palenque All Stars (new edition) μάλλον πολύ καλύτεροι απ'ότι περίμενα.
Ένα live που κράτησε 3 γεμάτες ώρες. Ένα Palenque πήχτρα στον κόσμο, όπως είχαμε καιρό να το δούμε. Εγώ κομμάτια, στριμωγμένη ανάμεσα σε 3 άντρες που δεν σταματούσαν να με πειράζουν, ν'αναρωτιέμαι πόσο θα άντεχα όρθια να ακούω χωρίς να μπορώ να χορέψω....
Και ξαφνικά.....
......peroooo mentirosaaaaaaa !!! να κελαηδάει ο Ray κι ο Φαίδωνας να φεύγει ξαφνικά σε κάποιο άλλο, παράλληλο σύμπαν. Ένα σύμπαν με τον Ray de la Paz να τραγουδά μόνο για μας και όλο τον κόσμο σε κύκλο γύρω από μια τεράστια πίστα όοοολη δικιά μας. "Πάμεεεεεε !!!" ουρλιάζει και με αρπάζει από το χέρι. Αυτό ήταν !
Πέρασα τις υπόλοιπες 2μιση ώρες αλλάζοντας ασταμάτητα παρτενέρ, από τη μια αγκαλιά στην άλλη να χορεύω πάντα στο ίδιο τέταρτο του τετραγωνικού μέτρου που μας αναλογούσε. Sa-sa-sa SALSA ! Ξανά και ξανά, αργά, γρήγορα, πορωτικά κομμάτια το ένα μετά το άλλο κι εμείς να χτυπιόμαστε στην πίστα γελώντας σαν παιδιά, ξεχνώντας την κούραση, διώχνοντας όλη την πίεση της εβδομάδας από πάνω μας, αφήνοντας την μουσική να μας ξεπλύνει απ'όλα τα προβλήματα που είχαν καταφέρει να γίνουν σημαντικά στα μάτια μας.
Salsa! Δεν σταματήσαμε να χορεύουμε μέχρι που ο Ray μας καληνύχτισε....τον χειροκροτήσαμε, του είπαμε ευχαριστώ και ξαναρχίσαμε. Η πίστα δικιά μας πια, ο κόσμος είχε αρχίσει να φεύγει κι εμείς ανάμεσα στους μουσικούς και στους λίγους που απέμεναν να πίνουν το ποτό τους ξεκινήσαμε καινούργιο πάρτυ. Δεν ένιωθα πια τα πόδια μου, συνειδητοποιούσα σε τι ταχύτητα κατάφερναν παρόλα αυτά εκείνα να κινούνται κι αναρωτιόμουν ποιά χρονική στιγμή κατάφερε ο Φαίδωνας να με συμπαρασύρει στην δική του διάσταση, σ'αυτόν τον άλλο κόσμο που τον έβλεπα να ταξιδεύει καθώς μου έκανε νοήματα χτυπώντας το χέρι στην καρδιά του. Απάντηση δεν πρόλαβα να βρω. Πετάχτηκε μπροστά μου ο Μανώλης και με άρπαξε από τα χέρια του Φαίδωνα. "Δικιά μου" είπε και έδωσε το σύνθημα για νέο "show". Οι δυο τους μετατράπηκαν σε macho-Κουβανούς κι εγώ σε θυληκό μπαλάκι που περνούσαν όπως ήθελαν ο ένας στον άλλον. Ο τρίτος της αντροπαρέας μπήκε κι εκείνος στο παιχνίδι, απλωθήκαμε σε όλη την πίστα και χορεύαμε σαν τρελλοί, με τον κόσμο γύρω μας να χαζεύει και να γελάει, έτοιμοι να καταρρεύσουμε και πιο απρόθυμοι να σταματήσουμε από ποτέ.
Ξεκολλήσαμε στις 5 το πρωί. Μετά από 4 γύρες κερασμένα σφηνάκια και απίστευτα κοπλιμέντα για την παρέα από άσχετους που πρώτη φορά βλέπαμε. Φύγαμε αγκαλιασμένοι, πειράζοντας ακόμα ο ένας τον άλλον, για τα (καθιερωμένα) Everest. Φάγαμε στα γρήγορα μιλώντας αργά για όλα όσα μας ενώνουν εδώ και 2 χρόνια, για όλα όσα κάναμε, είπαμε, ζήσαμε. Για τις πλάκες μας, για τις επιτυχίες μας και τα στραπάτσα μας, για τις πιο εξευτελιστικές στιγμές μας...Θυμηθήκαμε την παρέα να χορεύει salsa σε λατινομάγαζα, σε ουζερί, σε καφετέριες, σε κρεπερί, στα χιόνια....Γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και χωρίσαμε με το μυαλό ακόμα κολλημένο....εκεί :-)
"Πόσο υπέροχα ήταν απόψε; Σ'αγαπάααααω !"
"Ήταν απίστευτα ! Πορώθηκα κυριολεκτικά ! Κι εγώ σ'αγαπάαααω !"
Οι πιο γλυκές smsοκαληνύχτες :-)
Ένα live που κράτησε 3 γεμάτες ώρες. Ένα Palenque πήχτρα στον κόσμο, όπως είχαμε καιρό να το δούμε. Εγώ κομμάτια, στριμωγμένη ανάμεσα σε 3 άντρες που δεν σταματούσαν να με πειράζουν, ν'αναρωτιέμαι πόσο θα άντεχα όρθια να ακούω χωρίς να μπορώ να χορέψω....
Και ξαφνικά.....
......peroooo mentirosaaaaaaa !!! να κελαηδάει ο Ray κι ο Φαίδωνας να φεύγει ξαφνικά σε κάποιο άλλο, παράλληλο σύμπαν. Ένα σύμπαν με τον Ray de la Paz να τραγουδά μόνο για μας και όλο τον κόσμο σε κύκλο γύρω από μια τεράστια πίστα όοοολη δικιά μας. "Πάμεεεεεε !!!" ουρλιάζει και με αρπάζει από το χέρι. Αυτό ήταν !
Πέρασα τις υπόλοιπες 2μιση ώρες αλλάζοντας ασταμάτητα παρτενέρ, από τη μια αγκαλιά στην άλλη να χορεύω πάντα στο ίδιο τέταρτο του τετραγωνικού μέτρου που μας αναλογούσε. Sa-sa-sa SALSA ! Ξανά και ξανά, αργά, γρήγορα, πορωτικά κομμάτια το ένα μετά το άλλο κι εμείς να χτυπιόμαστε στην πίστα γελώντας σαν παιδιά, ξεχνώντας την κούραση, διώχνοντας όλη την πίεση της εβδομάδας από πάνω μας, αφήνοντας την μουσική να μας ξεπλύνει απ'όλα τα προβλήματα που είχαν καταφέρει να γίνουν σημαντικά στα μάτια μας.
Salsa! Δεν σταματήσαμε να χορεύουμε μέχρι που ο Ray μας καληνύχτισε....τον χειροκροτήσαμε, του είπαμε ευχαριστώ και ξαναρχίσαμε. Η πίστα δικιά μας πια, ο κόσμος είχε αρχίσει να φεύγει κι εμείς ανάμεσα στους μουσικούς και στους λίγους που απέμεναν να πίνουν το ποτό τους ξεκινήσαμε καινούργιο πάρτυ. Δεν ένιωθα πια τα πόδια μου, συνειδητοποιούσα σε τι ταχύτητα κατάφερναν παρόλα αυτά εκείνα να κινούνται κι αναρωτιόμουν ποιά χρονική στιγμή κατάφερε ο Φαίδωνας να με συμπαρασύρει στην δική του διάσταση, σ'αυτόν τον άλλο κόσμο που τον έβλεπα να ταξιδεύει καθώς μου έκανε νοήματα χτυπώντας το χέρι στην καρδιά του. Απάντηση δεν πρόλαβα να βρω. Πετάχτηκε μπροστά μου ο Μανώλης και με άρπαξε από τα χέρια του Φαίδωνα. "Δικιά μου" είπε και έδωσε το σύνθημα για νέο "show". Οι δυο τους μετατράπηκαν σε macho-Κουβανούς κι εγώ σε θυληκό μπαλάκι που περνούσαν όπως ήθελαν ο ένας στον άλλον. Ο τρίτος της αντροπαρέας μπήκε κι εκείνος στο παιχνίδι, απλωθήκαμε σε όλη την πίστα και χορεύαμε σαν τρελλοί, με τον κόσμο γύρω μας να χαζεύει και να γελάει, έτοιμοι να καταρρεύσουμε και πιο απρόθυμοι να σταματήσουμε από ποτέ.
Ξεκολλήσαμε στις 5 το πρωί. Μετά από 4 γύρες κερασμένα σφηνάκια και απίστευτα κοπλιμέντα για την παρέα από άσχετους που πρώτη φορά βλέπαμε. Φύγαμε αγκαλιασμένοι, πειράζοντας ακόμα ο ένας τον άλλον, για τα (καθιερωμένα) Everest. Φάγαμε στα γρήγορα μιλώντας αργά για όλα όσα μας ενώνουν εδώ και 2 χρόνια, για όλα όσα κάναμε, είπαμε, ζήσαμε. Για τις πλάκες μας, για τις επιτυχίες μας και τα στραπάτσα μας, για τις πιο εξευτελιστικές στιγμές μας...Θυμηθήκαμε την παρέα να χορεύει salsa σε λατινομάγαζα, σε ουζερί, σε καφετέριες, σε κρεπερί, στα χιόνια....Γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και χωρίσαμε με το μυαλό ακόμα κολλημένο....εκεί :-)
"Πόσο υπέροχα ήταν απόψε; Σ'αγαπάααααω !"
"Ήταν απίστευτα ! Πορώθηκα κυριολεκτικά ! Κι εγώ σ'αγαπάαααω !"
Οι πιο γλυκές smsοκαληνύχτες :-)
Saturday, March 03, 2007
Ο φάκελος
Τακτοποίησα το δωμάτιό μου σήμερα. Μάζεψα ρούχα, βιβλία, χαρτιά...Με τους ρυθμούς των τελευταίων ημερών, δεν προλάβαινα πια να κάνω τίποτα, όλα στοιβαγμένα πάνω σε πράγματα που, έτσι κι αλλιώς, είχαν ήδη βρει θέση στο κομοδίνο και τις κρεμάστρες μου εδώ και μήνες!
Ένα τέταρτο πήρε μέχρι να πέσω πάνω του. Ένας φάκελος μεγάλος, που δεν μου έλεγε τίποτα. Ανοίγοντάς τον κατάλαβα. Σε δευτερόλεπτα μέσα ήρθε όλο το σκηνικό φλασάκι στο μυαλό μου. Εγώ κι εκείνος, να πηγαίνουμε να παραλάβουμε το "δώρο" μας. Μια βδομάδα διακοπές όλα πληρωμένα, κερδισμένα δεν ξέρω πια από πού. Στο όνομά του το πακέτο, αλλά στα χέρια μου. Ξέμεινε εκεί και μετά τον χωρισμό.
Δεν προλάβαμε να το χρησιμοποιήσουμε. Θέλαμε, αλλά δεν μπορέσαμε. Μάλλον δεν ήταν τυχαίο.
Το πακέτο ισχύει ακόμα, μέχρι τον Ιούλιο. Τον πήρα τηλέφωνο λοιπόν. Του πρότεινα να του το επιστρέψω, μου πρότεινε να το χρησιμοποιήσω, επέμεινα να το χαρεί εκείνος. Και είπαμε να βρεθούμε μέσα στην εβδομάδα να του το δώσω.
Δεν ξέρω αν θα γίνει, δεν ξέρω πώς θα είναι. Ξέρω ότι τον χωρισμό τον ήθελα εγώ, ξέρω ότι την απομάκρυνση την ζήτησε (όσο πιο "αντρικά" γινόταν....κοινώς, απλά εξαφανίζομαι) εκείνος παρά τις διαβεβαιώσεις του για το αντίθετο. Ξέρω ότι ήμουν θυμωμένη (δεν είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβετε το γιατί....και sorry, αλλά δεν έχω το χρόνο να το εξηγήσω). Και ξέρω ότι δεν με νοιάζει πια.
Το τελευταίο το έλεγα καιρό. Με το σημερινό τηλεφώνημα όμως, δεν βεβαιώθηκα απλά. Έκπληξη ήταν και για μένα τελικά. Ηρεμία, κανένας θυμός, καμία διάθεση να πληγώσω ή να εκδικηθώ (δεν θα το έκανα...ποτέ δεν το κάνω...αλλά ούτε καν να μου περάσει από το μυαλό...να το νοιώσω εκεί, στο στομάχι....; δεν το περίμενα).
Έγινε "ένας γνωστός". Ούτε καν φίλος. Ίσως αυτό αλλάξει μια μέρα, αλλά δεν το πιστεύω. Λυπάμαι αλλά δεν μετανοιώνω. Τον αγαπώ αλλά έχω πάψει να τον αγαπΑω. Δεν ήταν ο άνθρωπός μου, δεν ήμουν ο άνθρωπός του. Κι όχι μόνο σε επίπεδο "ζευγαριού". Χρεώθηκα το ότι το κατάλαβα πρώτη. Και το ότι τόλμησα να το πω. Όχι μόνο από τον ίδιο. Πολλοί μου το χρέωσαν.
Σήμερα είναι όντως όλα πίσω μου. Και η ηρεμία μου με ξαφνιάζει. Χάρη σ'έναν μεγάλο γαλάζιο φάκελο !
Γαλήνη. Τι υπέροχο συναίσθημα ! :-)
Ένα τέταρτο πήρε μέχρι να πέσω πάνω του. Ένας φάκελος μεγάλος, που δεν μου έλεγε τίποτα. Ανοίγοντάς τον κατάλαβα. Σε δευτερόλεπτα μέσα ήρθε όλο το σκηνικό φλασάκι στο μυαλό μου. Εγώ κι εκείνος, να πηγαίνουμε να παραλάβουμε το "δώρο" μας. Μια βδομάδα διακοπές όλα πληρωμένα, κερδισμένα δεν ξέρω πια από πού. Στο όνομά του το πακέτο, αλλά στα χέρια μου. Ξέμεινε εκεί και μετά τον χωρισμό.
Δεν προλάβαμε να το χρησιμοποιήσουμε. Θέλαμε, αλλά δεν μπορέσαμε. Μάλλον δεν ήταν τυχαίο.
Το πακέτο ισχύει ακόμα, μέχρι τον Ιούλιο. Τον πήρα τηλέφωνο λοιπόν. Του πρότεινα να του το επιστρέψω, μου πρότεινε να το χρησιμοποιήσω, επέμεινα να το χαρεί εκείνος. Και είπαμε να βρεθούμε μέσα στην εβδομάδα να του το δώσω.
Δεν ξέρω αν θα γίνει, δεν ξέρω πώς θα είναι. Ξέρω ότι τον χωρισμό τον ήθελα εγώ, ξέρω ότι την απομάκρυνση την ζήτησε (όσο πιο "αντρικά" γινόταν....κοινώς, απλά εξαφανίζομαι) εκείνος παρά τις διαβεβαιώσεις του για το αντίθετο. Ξέρω ότι ήμουν θυμωμένη (δεν είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβετε το γιατί....και sorry, αλλά δεν έχω το χρόνο να το εξηγήσω). Και ξέρω ότι δεν με νοιάζει πια.
Το τελευταίο το έλεγα καιρό. Με το σημερινό τηλεφώνημα όμως, δεν βεβαιώθηκα απλά. Έκπληξη ήταν και για μένα τελικά. Ηρεμία, κανένας θυμός, καμία διάθεση να πληγώσω ή να εκδικηθώ (δεν θα το έκανα...ποτέ δεν το κάνω...αλλά ούτε καν να μου περάσει από το μυαλό...να το νοιώσω εκεί, στο στομάχι....; δεν το περίμενα).
Έγινε "ένας γνωστός". Ούτε καν φίλος. Ίσως αυτό αλλάξει μια μέρα, αλλά δεν το πιστεύω. Λυπάμαι αλλά δεν μετανοιώνω. Τον αγαπώ αλλά έχω πάψει να τον αγαπΑω. Δεν ήταν ο άνθρωπός μου, δεν ήμουν ο άνθρωπός του. Κι όχι μόνο σε επίπεδο "ζευγαριού". Χρεώθηκα το ότι το κατάλαβα πρώτη. Και το ότι τόλμησα να το πω. Όχι μόνο από τον ίδιο. Πολλοί μου το χρέωσαν.
Σήμερα είναι όντως όλα πίσω μου. Και η ηρεμία μου με ξαφνιάζει. Χάρη σ'έναν μεγάλο γαλάζιο φάκελο !
Γαλήνη. Τι υπέροχο συναίσθημα ! :-)
Friday, February 09, 2007
Νάνι νάνι, το sex-life μου κάνει....
Επισήμως δηλώνω πως η προσωπική μου ζωή (γενικότερα αλλά και πολύ ειδικότερα!) έχει πέσει σε χειμερία νάρκη. Και καλά θα κάνει να παραμείνει έτσι, παρακαλείστε λοιπόν να περπατάτε στις μύτες των δαχτύλων (μπαλαρίνες θα σας κάνω όλους !) μη μου τη ξυπνήσετε και τρέχουμε !!!
Θα ξεχάσω εγώ τι πήγε να γίνει Τεταρτιάτικα;;; Ν'αναρωτιέμαι ξαφνικά "πότε μας προέκυψα μοιραία γυναίκα ρε συ και δεν το κατάλαβα;;;" και να έχω τον άλλον να λυώνει (από τα γέλια !) στο τηλέφωνο.....! Αμ δεν είναι για γέλια αυτά μάτια μου ! Ρώτα με κι εμένα που για να παραμείνω ψύχραιμη έπρεπε να σκέφτομαι κουβάδες νερό παγωμένο να με λούζουν ο ένας μετά τον άλλο...Γιατί μπορεί να είναι κωλοπαίδι του κερατά ο τύπος αλλά αδιάφορη απέναντί του όχι, δε μπορώ να μείνω. Την αμαρτία μου θα την πω ! Μπορεί να με αιφνιδίασε και τελικά αυτό να λειτούργησε υπέρ μου (7 μήνες εξαφανισμένοι και στα 2 λεπτά να ορμάει έτσι....ένα εγκεφαλικάκι το έπαθα, άδικο είχα;;;), αλλά το πώς ακριβώς ούτε εγώ το κατάλαβα. Αφού σου λέω, έφυγα από εκεί με κάτι συμπτώματα.......μχχμμχμ........της στέρησης το κάγκελο μιλάμε ! Όπως και να το κάνουμε, την προηγούμενη φορά σε μια σκηνή τα είχαμε όλα : έρωτας - πάθος - σεξ - βία (από την καλή ρε γμτ !) - αγωνία - μυστήριο....ε, το θυμάσαι και ψιλοξενερώνεις που λες όχι ξαφνικά, όσο κι αν ξέρεις ότι καλά έκανες !
Έτσι έτσι, λέγε μου πόσο περήφανος είσαι για μένα που άντεξα ! Κι εγώ περήφανη είμαι για την αφεντομουτσουνάρα μου ! :-p
Πάει και τελείωσε ! Ύπνος βαθύς, να περάσει ο χρόνος, να γυρίσει ο μέλλων άντρας μου, να παντρευτούμε, να κάνουμε τα παιδάκια μας, να ησυχάσω η γυναίκα (η μοιραία!!!) επιτέλους κι εγώ μια στάλα! (ding dong ! για ποιόν χτυπά η καμπάνα;) Αφήστε με ν'αγιάσω !!! Ταμμένη στη δουλειά θα είμαι εντωμεταξύ, πρέπει να μαζέψω χρήμα να φτιάξω τα προικιά μου !!!
Άντε καλημέρες μας και καλά κουράγια !!! :-)
Θα ξεχάσω εγώ τι πήγε να γίνει Τεταρτιάτικα;;; Ν'αναρωτιέμαι ξαφνικά "πότε μας προέκυψα μοιραία γυναίκα ρε συ και δεν το κατάλαβα;;;" και να έχω τον άλλον να λυώνει (από τα γέλια !) στο τηλέφωνο.....! Αμ δεν είναι για γέλια αυτά μάτια μου ! Ρώτα με κι εμένα που για να παραμείνω ψύχραιμη έπρεπε να σκέφτομαι κουβάδες νερό παγωμένο να με λούζουν ο ένας μετά τον άλλο...Γιατί μπορεί να είναι κωλοπαίδι του κερατά ο τύπος αλλά αδιάφορη απέναντί του όχι, δε μπορώ να μείνω. Την αμαρτία μου θα την πω ! Μπορεί να με αιφνιδίασε και τελικά αυτό να λειτούργησε υπέρ μου (7 μήνες εξαφανισμένοι και στα 2 λεπτά να ορμάει έτσι....ένα εγκεφαλικάκι το έπαθα, άδικο είχα;;;), αλλά το πώς ακριβώς ούτε εγώ το κατάλαβα. Αφού σου λέω, έφυγα από εκεί με κάτι συμπτώματα.......μχχμμχμ........της στέρησης το κάγκελο μιλάμε ! Όπως και να το κάνουμε, την προηγούμενη φορά σε μια σκηνή τα είχαμε όλα : έρωτας - πάθος - σεξ - βία (από την καλή ρε γμτ !) - αγωνία - μυστήριο....ε, το θυμάσαι και ψιλοξενερώνεις που λες όχι ξαφνικά, όσο κι αν ξέρεις ότι καλά έκανες !
Έτσι έτσι, λέγε μου πόσο περήφανος είσαι για μένα που άντεξα ! Κι εγώ περήφανη είμαι για την αφεντομουτσουνάρα μου ! :-p
Πάει και τελείωσε ! Ύπνος βαθύς, να περάσει ο χρόνος, να γυρίσει ο μέλλων άντρας μου, να παντρευτούμε, να κάνουμε τα παιδάκια μας, να ησυχάσω η γυναίκα (η μοιραία!!!) επιτέλους κι εγώ μια στάλα! (ding dong ! για ποιόν χτυπά η καμπάνα;) Αφήστε με ν'αγιάσω !!! Ταμμένη στη δουλειά θα είμαι εντωμεταξύ, πρέπει να μαζέψω χρήμα να φτιάξω τα προικιά μου !!!
Άντε καλημέρες μας και καλά κουράγια !!! :-)
Wednesday, February 07, 2007
Ενοικιαστήριο
Α ναι !
Νοικιάζεται διαμέρισμα 49τ.μ., Χρυσοστόμου Σμύρνης, κοντά στον Άγ.Ελευθέριο. 1ος όροφος (σαν 2ος γιατί το ισόγειο είναι υπερηψωμένο), πρόσοψη, πλήρως ανακαινισμένο, 450 ευρώ.
τηλ. 69454599710 για πληροφορίες (δεν είναι το δικό μου, μην ετοιμάζεστε για πλάκες :-p)
Και τώρα πάω για νάνι !!!! :-)
Νοικιάζεται διαμέρισμα 49τ.μ., Χρυσοστόμου Σμύρνης, κοντά στον Άγ.Ελευθέριο. 1ος όροφος (σαν 2ος γιατί το ισόγειο είναι υπερηψωμένο), πρόσοψη, πλήρως ανακαινισμένο, 450 ευρώ.
τηλ. 69454599710 για πληροφορίες (δεν είναι το δικό μου, μην ετοιμάζεστε για πλάκες :-p)
Και τώρα πάω για νάνι !!!! :-)
Tuesday, February 06, 2007
Blogo-εξαφάνιση
Έχουμε βαρέσει διάλυση ! Ήμουν που ήμουν ασυνεπής στις blogo-υποχρεώσεις μου, τώρα με πήρε ο γιαλός και με σήκωσε το κύμα κι έπεσα στ'αμπέλι πάνω και το καταστράβωσα !!!
Λοιπόν ! Πάρτε πρόγραμμα και βγάλτε τα συμπεράσματά σας :-)
Καθημερινά, εγερτήριο στις 6μιση. Αναχώρηση στις 7 και 20 για το κέντρο ημέρας. Με καλό καιρό και πολλή τύχη, 8 και 50 άφιξη στο κέντρο. Έχω ήδη καταραστεί ότι αμάξι έχω συναντήσει μαζί με τον οδηγό του, κάθε γωνιά της πόλης και κάθε φανάρι για να πάει καλά η μέρα και συνεχίζω ακάθεκτη. Δευτέρα και Τρίτη, δουλειά μέχρι τις 3. Αναχώρηση (με την ψυχή στο στόμα) για το νοσοκομείο. Δουλειά μέχρι όσο πάει. Αν χρειαστεί, τρεχάλα στο γραφείο για ένα βραδυνό ραντεβού. Στην καλύτερη περίπτωση, επιστροφή στο σπίτι κατά τις 11. Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή, δουλειά στο κέντρο μέχρι τις 5. Αναχώρηση για το γραφείο. Ραντεβού, ραντεβού, ραντεβού. Επιστροφή σπίτι κατά τις 11.
Και τώρα θα σωπάσω. Με το 1, με το 2, με το 3....
3 !
Υ.Γ. Φιλιά σε blogaki, georgia και julia. Ευχαριστώ κορίτσια :-)
Λοιπόν ! Πάρτε πρόγραμμα και βγάλτε τα συμπεράσματά σας :-)
Καθημερινά, εγερτήριο στις 6μιση. Αναχώρηση στις 7 και 20 για το κέντρο ημέρας. Με καλό καιρό και πολλή τύχη, 8 και 50 άφιξη στο κέντρο. Έχω ήδη καταραστεί ότι αμάξι έχω συναντήσει μαζί με τον οδηγό του, κάθε γωνιά της πόλης και κάθε φανάρι για να πάει καλά η μέρα και συνεχίζω ακάθεκτη. Δευτέρα και Τρίτη, δουλειά μέχρι τις 3. Αναχώρηση (με την ψυχή στο στόμα) για το νοσοκομείο. Δουλειά μέχρι όσο πάει. Αν χρειαστεί, τρεχάλα στο γραφείο για ένα βραδυνό ραντεβού. Στην καλύτερη περίπτωση, επιστροφή στο σπίτι κατά τις 11. Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή, δουλειά στο κέντρο μέχρι τις 5. Αναχώρηση για το γραφείο. Ραντεβού, ραντεβού, ραντεβού. Επιστροφή σπίτι κατά τις 11.
Και τώρα θα σωπάσω. Με το 1, με το 2, με το 3....
3 !
Υ.Γ. Φιλιά σε blogaki, georgia και julia. Ευχαριστώ κορίτσια :-)
Tuesday, January 30, 2007
Μπαμπά....
...Θέλω να σου φωνάξω "Μα σταμάτα πια! Πόσο βλάκας είσαι;!"...
...Θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω "Κουράγιο! Πόσο περήφανη είμαι που σου μοιάζω!"
Κινδυνεύεις να βρεις τον μπελά σου. Έχεις μάλλον ήδη αποχαιρετήσει το φετινό σου bonus και περιμένεις να λουστείς τις επιπλήξεις που τυπικά "πρέπει" να σου ρίξουν στη μάπα τα "καλά" αφεντικά σου. Μάλλον δεν θα το τραβήξουν τόσο ώστε να χάσεις και τη δουλειά σου...
Γιατί; Πού έφταιξες;
Πήρες έναν άνθρωπο που σερνόταν στους δρόμους και κλαιγόταν δουλεύοντας για ψίχουλα από το βράδυ ως το πρωί και του έδωσες μια δουλειά. Του έδωσες αξιοπρέπεια. Τον βοήθησες να ξεκινήσει τη ζωή του. Να παντρευτεί, να μπορεί να ζήσει την "κυρία" σύζυγό του που "δεν μπορούσε" (χωρίς κανείς να έχει καταλάβει γιατί) να δουλέψει.
Όταν ήρθε η μικρή..."χρειάζονται βοήθεια" είπες κι έτρεξες εσύ πάλι να βοηθήσεις. Του βρήκες καλύτερη δουλειά. Πολύ καλύτερη. Τον πήρες στην εταιρία που εργαζόσουν, καλύτερες ώρες, καλύτερος κι ο μισθός. Του πρότεινες να βαφτίσεις και την κορούλα του. Τον φώναξες "κουμπάρο" και συνέχισες να τον στηρίζεις, αυτόν και την οικογένειά του, όσο και με όποιο τρόπο μπορούσες.
Πού έφταιξες;
Δεν θυμήθηκες να ψάξεις την ψυχή του. Να δεις αν η ευγένεια ήταν δουλοπρέπεια, η ευγνωμοσύνη κουτοπονηριά. Δεν υπήρξες καχύποπτος. Δεν σκέφτηκες ότι δεν είναι όλοι σαν εσένα. Δεν φαντάστηκες πως ο άνθρωπος που σε αγκάλιαζε και σε "τιμούσε" θα αποδεικνυόταν τόσο κάλπικος. Κι ας είχε αλλάξει. Κι ας είχε φουσκώσει το κεφάλι του καθώς ανέβαινε σιγά σιγά στην ιεραρχία. Κι ας είχε αρχίσει να απομακρύνεται και να έχει άποψη για τα πάντα, τόσο εκείνος (που στο κάτω κάτω ήταν και της "δουλειάς") όσο και η γυναίκα του (που δεν ήταν καμιάς δουλειάς). Συγχωρούσες, δικαιολογούσες και προχωρούσες. Επέμενες να τιμάς το λόγο σου, το κρασάκι που είχατε πιει και το παντελόνι που φορούσες.
Κορόιδο μπαμπά !
Κλέφτης ο κύριος κι εσύ άργησες να το πάρεις χαμπάρι. Τα έστησε μια χαρά με τον κολλητό του, κλέβαν παρέα την εταιρία 4 χρόνια κι εσύ (όπως και όλοι) κοιμόσουν. Ακόμα κι όταν το ανακάλυψες, κόντεψες να τον πιστέψεις. "Δεν φταίω εγώ ! Εγώ δεν ήθελα, με φοβέριζε ! Βοήθησέ με κουμπάρε !" σου κλαιγόταν κι εσύ τον λυπόσουν. "Το παιδί μου ! Σκέψου το παιδί μου !" σου έλεγε κι εσύ προσπαθούσες να διαχωρίσεις τις καταστάσεις, να του εξηγήσεις ότι θα έμενες δίπλα στο παιδί...
Ανακαλύπτεις σήμερα πως ακόμα και η "ομολογία" του όταν τον έπιασες...ψέμματα ήταν. Ανακαλύπτεις πως η κατάσταση είναι 10 φορές χειρότερη. Ξέρεις πως, ενώ είσαι αυτός που τους ξεσκέπασε, που τους έπιασε...λόγω της θέσης σου θα βρεις το μπελά σου.
Και γυρνάς τώρα μόλις από τη δουλειά σου...τα μάτια σου κατακόκκινα, τσακισμένος...και σε ακούω να μου λες : "Τι θα κάνουμε με το παιδί; Αυτόν θα τον πάνε μέσα, δεν θα τη γλυτώσει...πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί !"
...................................................................................................................
...Θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω "Κουράγιο! Πόσο περήφανη είμαι που σου μοιάζω!"
Κινδυνεύεις να βρεις τον μπελά σου. Έχεις μάλλον ήδη αποχαιρετήσει το φετινό σου bonus και περιμένεις να λουστείς τις επιπλήξεις που τυπικά "πρέπει" να σου ρίξουν στη μάπα τα "καλά" αφεντικά σου. Μάλλον δεν θα το τραβήξουν τόσο ώστε να χάσεις και τη δουλειά σου...
Γιατί; Πού έφταιξες;
Πήρες έναν άνθρωπο που σερνόταν στους δρόμους και κλαιγόταν δουλεύοντας για ψίχουλα από το βράδυ ως το πρωί και του έδωσες μια δουλειά. Του έδωσες αξιοπρέπεια. Τον βοήθησες να ξεκινήσει τη ζωή του. Να παντρευτεί, να μπορεί να ζήσει την "κυρία" σύζυγό του που "δεν μπορούσε" (χωρίς κανείς να έχει καταλάβει γιατί) να δουλέψει.
Όταν ήρθε η μικρή..."χρειάζονται βοήθεια" είπες κι έτρεξες εσύ πάλι να βοηθήσεις. Του βρήκες καλύτερη δουλειά. Πολύ καλύτερη. Τον πήρες στην εταιρία που εργαζόσουν, καλύτερες ώρες, καλύτερος κι ο μισθός. Του πρότεινες να βαφτίσεις και την κορούλα του. Τον φώναξες "κουμπάρο" και συνέχισες να τον στηρίζεις, αυτόν και την οικογένειά του, όσο και με όποιο τρόπο μπορούσες.
Πού έφταιξες;
Δεν θυμήθηκες να ψάξεις την ψυχή του. Να δεις αν η ευγένεια ήταν δουλοπρέπεια, η ευγνωμοσύνη κουτοπονηριά. Δεν υπήρξες καχύποπτος. Δεν σκέφτηκες ότι δεν είναι όλοι σαν εσένα. Δεν φαντάστηκες πως ο άνθρωπος που σε αγκάλιαζε και σε "τιμούσε" θα αποδεικνυόταν τόσο κάλπικος. Κι ας είχε αλλάξει. Κι ας είχε φουσκώσει το κεφάλι του καθώς ανέβαινε σιγά σιγά στην ιεραρχία. Κι ας είχε αρχίσει να απομακρύνεται και να έχει άποψη για τα πάντα, τόσο εκείνος (που στο κάτω κάτω ήταν και της "δουλειάς") όσο και η γυναίκα του (που δεν ήταν καμιάς δουλειάς). Συγχωρούσες, δικαιολογούσες και προχωρούσες. Επέμενες να τιμάς το λόγο σου, το κρασάκι που είχατε πιει και το παντελόνι που φορούσες.
Κορόιδο μπαμπά !
Κλέφτης ο κύριος κι εσύ άργησες να το πάρεις χαμπάρι. Τα έστησε μια χαρά με τον κολλητό του, κλέβαν παρέα την εταιρία 4 χρόνια κι εσύ (όπως και όλοι) κοιμόσουν. Ακόμα κι όταν το ανακάλυψες, κόντεψες να τον πιστέψεις. "Δεν φταίω εγώ ! Εγώ δεν ήθελα, με φοβέριζε ! Βοήθησέ με κουμπάρε !" σου κλαιγόταν κι εσύ τον λυπόσουν. "Το παιδί μου ! Σκέψου το παιδί μου !" σου έλεγε κι εσύ προσπαθούσες να διαχωρίσεις τις καταστάσεις, να του εξηγήσεις ότι θα έμενες δίπλα στο παιδί...
Ανακαλύπτεις σήμερα πως ακόμα και η "ομολογία" του όταν τον έπιασες...ψέμματα ήταν. Ανακαλύπτεις πως η κατάσταση είναι 10 φορές χειρότερη. Ξέρεις πως, ενώ είσαι αυτός που τους ξεσκέπασε, που τους έπιασε...λόγω της θέσης σου θα βρεις το μπελά σου.
Και γυρνάς τώρα μόλις από τη δουλειά σου...τα μάτια σου κατακόκκινα, τσακισμένος...και σε ακούω να μου λες : "Τι θα κάνουμε με το παιδί; Αυτόν θα τον πάνε μέσα, δεν θα τη γλυτώσει...πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί !"
...................................................................................................................
Tracing the call
Ο ήχος του δεν μ'έβγαλε από κανένα όνειρο. Ή τουλάχιστον δεν το θυμάμαι...Το σήκωσα μισοκοιμισμένη ακόμα, δεν σκέφτηκα να κοιτάξω ποιός ήταν.
- Καλημέρα μωρό μου!
- Καλημέρα......(ποιός είναι;;;;). Ποιός είναι;;;;
- Σε ξύπνησα; Συγγνώμη κούκλα, να σε ξαναπάρω αργότερα;
- Όχι, όλα καλά...Ποιός είσαι όμως; (Πες και μου τη σπάνε αυτά γαμώτο...Χμμμ, ωραία φωνή, την ξέρω;)
- Χαχαχαχα, εμ πού να με καταλάβεις....Θα σε ξαναπάρω αργότερα, να έχεις ξυπνήσει. Ή πάρε με εσύ...όπως θες. Άντε μωρό, τα λέμε αργότερα, φιλιά!
- Θα μου πεις.....................
Γκντουπ !!!
Κι έχω μείνει μαλάκας ν'αναρωτιέμαι τι έγινε...Η κλήση από απόκρυψη, η φωνή μάλλον άγνωστη....δεν έχουμε στοιχεία κύριε αστυνόμε, πώς θα προχωρήσει η έρευνα ;;;;
Ρε φίλε....εσύ που πήρες το πρωί και μ'έλεγες μωρό....αν δεν έκανες λάθος, ξαναπάρε να μάθω ποιός είσαι, γιατί να σε πάρω εγώ αδύνατον (δεν έχω ιδέα ποιός είσαι λέμε ντε!) ! Αν πάλι νόμιζες πως μιλούσες με άλλη....πάρε εκείνη και πες της να με πάρει να μου εξηγήσει, κρίμα είναι να παιδεύω το μυαλουδάκι μου τζάμπα !
(Ρε γαμώτοοοοοο !!! Μα να σε φωνάζουν μωρό πρωινιάτικα και να μην ξέρεις ποιός άγιος άνθρωπος αποφάσισε να σου φτιάξει έτσι τη μέρα;;; Το αποφάσισα ! Η εντατική έρευνα θα επεκταθεί στο σκοτεινό και πρόστυχο παρελθόν μου............μουάχαχαχαχααα)
- Καλημέρα μωρό μου!
- Καλημέρα......(ποιός είναι;;;;). Ποιός είναι;;;;
- Σε ξύπνησα; Συγγνώμη κούκλα, να σε ξαναπάρω αργότερα;
- Όχι, όλα καλά...Ποιός είσαι όμως; (Πες και μου τη σπάνε αυτά γαμώτο...Χμμμ, ωραία φωνή, την ξέρω;)
- Χαχαχαχα, εμ πού να με καταλάβεις....Θα σε ξαναπάρω αργότερα, να έχεις ξυπνήσει. Ή πάρε με εσύ...όπως θες. Άντε μωρό, τα λέμε αργότερα, φιλιά!
- Θα μου πεις.....................
Γκντουπ !!!
Κι έχω μείνει μαλάκας ν'αναρωτιέμαι τι έγινε...Η κλήση από απόκρυψη, η φωνή μάλλον άγνωστη....δεν έχουμε στοιχεία κύριε αστυνόμε, πώς θα προχωρήσει η έρευνα ;;;;
Ρε φίλε....εσύ που πήρες το πρωί και μ'έλεγες μωρό....αν δεν έκανες λάθος, ξαναπάρε να μάθω ποιός είσαι, γιατί να σε πάρω εγώ αδύνατον (δεν έχω ιδέα ποιός είσαι λέμε ντε!) ! Αν πάλι νόμιζες πως μιλούσες με άλλη....πάρε εκείνη και πες της να με πάρει να μου εξηγήσει, κρίμα είναι να παιδεύω το μυαλουδάκι μου τζάμπα !
(Ρε γαμώτοοοοοο !!! Μα να σε φωνάζουν μωρό πρωινιάτικα και να μην ξέρεις ποιός άγιος άνθρωπος αποφάσισε να σου φτιάξει έτσι τη μέρα;;; Το αποφάσισα ! Η εντατική έρευνα θα επεκταθεί στο σκοτεινό και πρόστυχο παρελθόν μου............μουάχαχαχαχααα)
Sunday, January 28, 2007
Πάρτο αλλιώς...
Σάββατο βράδυ. Η ώρα 11 κι επιστροφή στο σπίτι νωρίς νωρίς γιατί η Κυριακή αναμένεται δύσκολη. Μειώνω ταχύτητα πλησιάζοντας, βγάζω το cd και σκέφτομαι ήδη τα dvd που με περιμένουν, τη δουλειά που πρέπει να βγάλω, τα τηλέφωνα που πρέπει να κάνω...
"Ωχ! Τι κάνει όλος αυτός ο κόσμος έξω;;;" η πρώτη σκέψη αντικρύζοντας καμια 30αριά άτομα μπροστά στο σπίτι. Τα σενάρια περνούν αστραπιαία από το μυαλό, προσπαθώ να δω μέσα από το πλήθος, είμαι στα πρόθυρα του πανικού τη στιγμή που κοκκαλώνω το αμάξι στη μέση του δρόμου με το βλέμμα ν'αναζητά τα υπόλοιπα αυτοκίνητα της οικογένειας. Είναι εδώ; Έχουν γυρίσει; Είναι καλά;;;
Κάποιοι μετακινούνται και το μάτι μου πέφτει πάνω σ'ένα μπλε αυτοκίνητο ανεβασμένο ολόκληρο πάνω στο πεζοδρόμιο. Τσακισμένο. Σταματημένο στην είσοδο της διπλανής μεζονέτας. Την ίδια στιγμή ο πατέρας μου βγαίνει από το σπίτι χαλαρός και η καρδιά μου επανέρχεται στη θέση της.
- Είστε όλοι καλά;;;
- Ναι, ηρέμησε...πήγαινε να παρκάρεις.
Μπλέχτηκα κι εγώ στον κόσμο. Πλησιάζοντας άκουσα κάποιον να μου λέει "Μην τρομάξεις κοπελιά, ευτυχώς δεν χτύπησε κανείς !"
Το μπλε αυτοκίνητο είχε φύγει από το δρόμο...είχε βρει ένα πρώτο παρκαρισμένο στο δεξί φτερό, για να συνεχίσει πάνω σ'ένα δεύτερο, παρκαρισμένο μπροστά στην γειτονική μεζονέτα. Πόση ταχύτητα χρειάστηκε για να καταφέρει να το βγάλει τελείως εκτός θέσης; Το χτύπησε πίσω, το έβγαλε διαγώνια στη μέση του δρόμου (αφού πρώτα είχε σακατέψει και το επόμενο στη σειρά αυτοκίνητο) και συνέχισε την πορεία του παρασύροντας μια πινακίδα για να καταλήξει στο πεζοδρόμιο, βρίσκοντας αρχικά λοξά τον τοίχο και την είσοδο της μεζονέτας για να σταματήσει τελικά σαν παρκαρισμένο παράλληλα στον τοίχο.
Κοίταζα την κατάσταση των αυτοκινήτων και δεν το πίστευα ότι δεν υπήρχαν νεκροί...ούτε καν τραυματίες. Πόσοι άγιοι πιάσαν δουλειά χτες βράδυ;
Το ατύχημα προκλήθηκε από μια κοπελίτσα....στα 18 περίπου, μάθαμε ότι έκανε μαθήματα σχεδόν ένα μήνα. Δίπλωμα δεν είχε. Το αυτοκίνητο ήταν της μητέρας της. Συνοδηγός ο 30άρης φίλος της, εκείνος είχε δίπλωμα. Και οι δυο τους σιωπηλοί, όχι σοκαρισμένοι όμως. Αντιθέτως...ιδιαίτερα ψύχραιμοι. Κανείς από τους δυο τους δεν φορούσε ζώνη, ο αερόσακος χτύπησε λίγο το χέρι της κοπέλας (τόσο λίγο, που το "θυμόταν" μόνο όταν την πλησίαζε κάποιος να της μιλήσει). Ήταν κι ο μόνος τραυματισμός που προκλήθηκε από την όλη φάση. Είπε πως είχε πάρει στα κρυφά το αυτοκίνητο της μητέρας της. Ψέμμα.
Η μητέρα έφτασε μισή ώρα αργότερα με τον μικρό γιο της. Αγκάλιασε την πιτσιρίκα...ρώτησε αν χτύπησε κανείς...θέλησε να μάθει τι και πώς για να ξέρει τι να πει στην αστυνομία και μετά έδιωξε τα παιδιά από εκεί. Πολύ ήρεμα. Πολύ προστατευτικά. Καθόλου θυμωμένα. Όλοι συμφώνησαν να πουν πως οδηγούσε εκείνη ώστε να πληρώσει η ασφαλιστική τις ζημιές. Όταν την πλησίασα να της μιλήσω, το μόνο που την ένοιαζε ήταν να δικαιολογήσει την κόρη της..."10 λεπτά πριν φύγει γύρισα σπίτι. Ε, ήθελε να πάει βόλτα...έχει αρχίσει τα μαθήματα, νομίζει ότι ξέρει...αισθάνεται δυνατή...έτσι είναι τα παιδιά"........................
Γύρω της ο κόσμος φωτογράφιζε τις ζημιές στη μεζονέτα, στα αυτοκίνητα...συζητούσαν τι έγινε, τι είχε φταίξει, πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα... Για το ζευγάρι καταρχήν. Τα αυτοκίνητα που χτύπησαν τους έσωσαν τη ζωή. Ίχνη από φρενάρισμα δεν υπήρχαν στο δρόμο. Μόνο μετά το πρώτο μπαμ. Το πρώτο αμάξι τους άλλαξε πορεία και δεν καρφώθηκαν πάνω στην κολώνα που θα είχε στάνταρ κόψει το αμάξι στα 2. Το δεύτερο τους πέταξε στο πεζοδρόμιο λοξά και όχι με τη μούρη.
Θεό είχαν και που δεν σκότωσαν κανέναν. Δεν περνούσε αυτοκίνητο. Δεν περνούσε πεζός. Και για τεράαααστια τύχη τους, και οι τελευταίοι καλεσμένοι του παιδικού πάρτυ (και μιλάμε για 5χρονα, έτσι;) που γινόταν στην μεζονέτα είχαν φτάσει 5 λεπτά πριν το ατύχημα.
Ακόμα και τώρα, προσπαθώ να καταλάβω.....
Πόσο μαγκιά μπορεί να θεωρείται να παίζεις με τη ζωή σου και τις ζωές των άλλων;
Πόση αγάπη δείχνεις αφήνοντας τον σύντροφό σου να κάνει κάτι λάθος...κάτι επικίνδυνο;
Πόσο μοντέρνα μάνα φαίνεσαι δίνοντας το αυτοκίνητό σου στην κόρη σου που δεν έχει δίπλωμα επειδή "έτσι είναι μωρέ τα παιδιά";
Πόσο "καλή" μαμά είσαι όταν επί δυο ώρες ψάχνεις απλά να δικαιολογήσεις; Να καλύψεις; Όταν δεν δείχνεις ίχνος πανικού ή θυμού;
Πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ο τύπος που είπε σοβαρότατα "μα να δώσει το αμάξι στην κόρη της;;; Κορίτσι είναι ρε γαμώτο! Στον γιο είναι αλλιώς, στο γιο το δίνεις και χωρίς δίπλωμα...αλλά όχι στην κοπελίτσα! Έλεος!". Να εύχεσαι να μην κάνει ποτέ παιδί δηλαδή!!! Και ειδικότερα αγόρι!!!
Και πόσο στοίχημα ότι η συγκεκριμένη κοπελίτσα δεν κατάλαβε τι έκανε....και κυρίως...τι θα μπορούσε να έχει κάνει; Γιατί δυστυχώς...με την ηλιθιότητα που όλοι κουβαλάμε στο μυαλό μας, μόνο όταν πληρώνουμε πραγματικά για όσα κάνουμε καταλαβαίνουμε. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μικρή την γλύτωσε από κάθε μα κάθε άποψη... Θα συμβεί το ίδιο και την επόμενη; Γιατί δυστυχώς...όσο και να ευχηθώ να μην υπάρξει...πολύ φοβάμαι πως το τζίνι έχει πάει διακοπές.
Τα έχω πάρει................έχω πολλά πολλά να γράψω ακόμα αλλά δε θέλω. Σκέφτομαι πόσα ΔΕΝ έγιναν χτες και τρέμω. Τα παιδάκια που μπαινόβγαιναν.....Και πονάω που ξέρω πως η κοπελιά δεν θα τα σκέφτεται αύριο. Πως οι περισσότεροι έτσι είμαστε....
"Ωχ! Τι κάνει όλος αυτός ο κόσμος έξω;;;" η πρώτη σκέψη αντικρύζοντας καμια 30αριά άτομα μπροστά στο σπίτι. Τα σενάρια περνούν αστραπιαία από το μυαλό, προσπαθώ να δω μέσα από το πλήθος, είμαι στα πρόθυρα του πανικού τη στιγμή που κοκκαλώνω το αμάξι στη μέση του δρόμου με το βλέμμα ν'αναζητά τα υπόλοιπα αυτοκίνητα της οικογένειας. Είναι εδώ; Έχουν γυρίσει; Είναι καλά;;;
Κάποιοι μετακινούνται και το μάτι μου πέφτει πάνω σ'ένα μπλε αυτοκίνητο ανεβασμένο ολόκληρο πάνω στο πεζοδρόμιο. Τσακισμένο. Σταματημένο στην είσοδο της διπλανής μεζονέτας. Την ίδια στιγμή ο πατέρας μου βγαίνει από το σπίτι χαλαρός και η καρδιά μου επανέρχεται στη θέση της.
- Είστε όλοι καλά;;;
- Ναι, ηρέμησε...πήγαινε να παρκάρεις.
Μπλέχτηκα κι εγώ στον κόσμο. Πλησιάζοντας άκουσα κάποιον να μου λέει "Μην τρομάξεις κοπελιά, ευτυχώς δεν χτύπησε κανείς !"
Το μπλε αυτοκίνητο είχε φύγει από το δρόμο...είχε βρει ένα πρώτο παρκαρισμένο στο δεξί φτερό, για να συνεχίσει πάνω σ'ένα δεύτερο, παρκαρισμένο μπροστά στην γειτονική μεζονέτα. Πόση ταχύτητα χρειάστηκε για να καταφέρει να το βγάλει τελείως εκτός θέσης; Το χτύπησε πίσω, το έβγαλε διαγώνια στη μέση του δρόμου (αφού πρώτα είχε σακατέψει και το επόμενο στη σειρά αυτοκίνητο) και συνέχισε την πορεία του παρασύροντας μια πινακίδα για να καταλήξει στο πεζοδρόμιο, βρίσκοντας αρχικά λοξά τον τοίχο και την είσοδο της μεζονέτας για να σταματήσει τελικά σαν παρκαρισμένο παράλληλα στον τοίχο.
Κοίταζα την κατάσταση των αυτοκινήτων και δεν το πίστευα ότι δεν υπήρχαν νεκροί...ούτε καν τραυματίες. Πόσοι άγιοι πιάσαν δουλειά χτες βράδυ;
Το ατύχημα προκλήθηκε από μια κοπελίτσα....στα 18 περίπου, μάθαμε ότι έκανε μαθήματα σχεδόν ένα μήνα. Δίπλωμα δεν είχε. Το αυτοκίνητο ήταν της μητέρας της. Συνοδηγός ο 30άρης φίλος της, εκείνος είχε δίπλωμα. Και οι δυο τους σιωπηλοί, όχι σοκαρισμένοι όμως. Αντιθέτως...ιδιαίτερα ψύχραιμοι. Κανείς από τους δυο τους δεν φορούσε ζώνη, ο αερόσακος χτύπησε λίγο το χέρι της κοπέλας (τόσο λίγο, που το "θυμόταν" μόνο όταν την πλησίαζε κάποιος να της μιλήσει). Ήταν κι ο μόνος τραυματισμός που προκλήθηκε από την όλη φάση. Είπε πως είχε πάρει στα κρυφά το αυτοκίνητο της μητέρας της. Ψέμμα.
Η μητέρα έφτασε μισή ώρα αργότερα με τον μικρό γιο της. Αγκάλιασε την πιτσιρίκα...ρώτησε αν χτύπησε κανείς...θέλησε να μάθει τι και πώς για να ξέρει τι να πει στην αστυνομία και μετά έδιωξε τα παιδιά από εκεί. Πολύ ήρεμα. Πολύ προστατευτικά. Καθόλου θυμωμένα. Όλοι συμφώνησαν να πουν πως οδηγούσε εκείνη ώστε να πληρώσει η ασφαλιστική τις ζημιές. Όταν την πλησίασα να της μιλήσω, το μόνο που την ένοιαζε ήταν να δικαιολογήσει την κόρη της..."10 λεπτά πριν φύγει γύρισα σπίτι. Ε, ήθελε να πάει βόλτα...έχει αρχίσει τα μαθήματα, νομίζει ότι ξέρει...αισθάνεται δυνατή...έτσι είναι τα παιδιά"........................
Γύρω της ο κόσμος φωτογράφιζε τις ζημιές στη μεζονέτα, στα αυτοκίνητα...συζητούσαν τι έγινε, τι είχε φταίξει, πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα... Για το ζευγάρι καταρχήν. Τα αυτοκίνητα που χτύπησαν τους έσωσαν τη ζωή. Ίχνη από φρενάρισμα δεν υπήρχαν στο δρόμο. Μόνο μετά το πρώτο μπαμ. Το πρώτο αμάξι τους άλλαξε πορεία και δεν καρφώθηκαν πάνω στην κολώνα που θα είχε στάνταρ κόψει το αμάξι στα 2. Το δεύτερο τους πέταξε στο πεζοδρόμιο λοξά και όχι με τη μούρη.
Θεό είχαν και που δεν σκότωσαν κανέναν. Δεν περνούσε αυτοκίνητο. Δεν περνούσε πεζός. Και για τεράαααστια τύχη τους, και οι τελευταίοι καλεσμένοι του παιδικού πάρτυ (και μιλάμε για 5χρονα, έτσι;) που γινόταν στην μεζονέτα είχαν φτάσει 5 λεπτά πριν το ατύχημα.
Ακόμα και τώρα, προσπαθώ να καταλάβω.....
Πόσο μαγκιά μπορεί να θεωρείται να παίζεις με τη ζωή σου και τις ζωές των άλλων;
Πόση αγάπη δείχνεις αφήνοντας τον σύντροφό σου να κάνει κάτι λάθος...κάτι επικίνδυνο;
Πόσο μοντέρνα μάνα φαίνεσαι δίνοντας το αυτοκίνητό σου στην κόρη σου που δεν έχει δίπλωμα επειδή "έτσι είναι μωρέ τα παιδιά";
Πόσο "καλή" μαμά είσαι όταν επί δυο ώρες ψάχνεις απλά να δικαιολογήσεις; Να καλύψεις; Όταν δεν δείχνεις ίχνος πανικού ή θυμού;
Πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ο τύπος που είπε σοβαρότατα "μα να δώσει το αμάξι στην κόρη της;;; Κορίτσι είναι ρε γαμώτο! Στον γιο είναι αλλιώς, στο γιο το δίνεις και χωρίς δίπλωμα...αλλά όχι στην κοπελίτσα! Έλεος!". Να εύχεσαι να μην κάνει ποτέ παιδί δηλαδή!!! Και ειδικότερα αγόρι!!!
Και πόσο στοίχημα ότι η συγκεκριμένη κοπελίτσα δεν κατάλαβε τι έκανε....και κυρίως...τι θα μπορούσε να έχει κάνει; Γιατί δυστυχώς...με την ηλιθιότητα που όλοι κουβαλάμε στο μυαλό μας, μόνο όταν πληρώνουμε πραγματικά για όσα κάνουμε καταλαβαίνουμε. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μικρή την γλύτωσε από κάθε μα κάθε άποψη... Θα συμβεί το ίδιο και την επόμενη; Γιατί δυστυχώς...όσο και να ευχηθώ να μην υπάρξει...πολύ φοβάμαι πως το τζίνι έχει πάει διακοπές.
Τα έχω πάρει................έχω πολλά πολλά να γράψω ακόμα αλλά δε θέλω. Σκέφτομαι πόσα ΔΕΝ έγιναν χτες και τρέμω. Τα παιδάκια που μπαινόβγαιναν.....Και πονάω που ξέρω πως η κοπελιά δεν θα τα σκέφτεται αύριο. Πως οι περισσότεροι έτσι είμαστε....
Thursday, January 18, 2007
3 μέρες μόνο...
Με γυρόφερνε περίπου ένα μήνα. Αργά...διστακτικά...πλησίαζε, ακουμπούσε δειλά το χέρι στον ώμο μου....και μετά απομακρυνόταν και πάλι. Έβλεπα τους κύκλους που έκανε με το κεφάλι σκυμμένο τριγύρω μου και χαμογελούσα. Δειλία; Μήπως ντρεπόταν; Δεν καταλάβαινα. Πόσες και πόσους δεν είχε κατακτήσει με χαρακτηριστική ευκολία....γιατί δυσκολευόταν τόσο μαζί μου;
Είχα αποφασίσει να μην βοηθήσω. Δεν θα παραδινόμουν από μόνη μου. Αν πραγματικά με ήθελε, έπρεπε να παλέψει για μένα. Το άξιζα εξάλλου !
Έπαιρνα τα μέτρα μου λοιπόν, απέφευγα τις "κακοτοπιές" και τις παγίδες, έστρεφα το βλέμμα μου αλλού κι απέφευγα τις face to face συναντήσεις μας με διάφορες δικαιολογίες. Σε κάποια στιγμή, πρέπει να έπαιξα και το χαρτί της ζήλειας...."Με βλέπεις πώς τον αγκαλιάζω; Δικός σου είναι, αλλά αν θέλω μπορώ να τον έχω!". Ένοιωσα πως ταράχτηκε....πώς θα αντιδρούσε άραγε;
Αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση. Πάντα διακριτικά βέβαια, δεν ήθελε να με τρομάξει, ήξερε την τάση μου να φεύγω τρέχοντας όταν με πίεζαν. Κι ήταν το τελευταίο που ήθελε. Μετά από τόση προσπάθεια, δεν θα το άντεχε.
Ομολογώ πως με ξάφνιασε. Είναι όμορφο να βλέπεις τόση υπομονή, τόση επιμονή....να σου δείχνουν πως ΠΡΕΠΕΙ να σε έχουν και πως είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα γι'αυτό. Παρακολουθούσα τα κόλπα που σκαρφιζόταν για να με πλησιάσει και ναι...το ομολογώ...οι αντιστάσεις μου άρχισαν σιγά-σιγά να μειώνονται.
Στην αρχή βέβαια, δεν το κατάλαβα. Δεν ένοιωσα αμέσως την αλλαγή μέσα μου. Ήταν σαν να με είχε υπνωτίσει, είχα αρχίσει να ενδίδω...Όταν το συνειδητοποιήσα, ήταν πια αργά για να κάνω πίσω. Έπρεπε να το ζήσω. Μέχρι τέλους.
Η σχέση μας κράτησε μόλις 3 μέρες. Δεν λέω πως είναι οριστικό. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις εξάλλου πώς θα τα φέρει η ζωή. Το θέμα είναι πως σήμερα, διανύουμε τη δεύτερη μέρα μας χωριστά. Δεν μπορώ να πω ότι πονάω. Κατάφερα να δω γρήγορα το λάθος μου και να πω "ως εδώ !", δεν πρόλαβε να με πληγώσει.
Αναρωτιέμαι πώς νοιώθει...πόση ικανοποίηση μπορεί να αισθάνεται...Ξέρει καλά πως δεν με είχε ποτέ ολοκληρωτικά. Ξέρει καλά πως είμαι διαφορετική από τους άλλους. Κοιταχτήκαμε κατάματα...και τελικά άντεξα. Νίκησα.
Το τίμημα για το πάθος που παρασύρθηκα να ζήσω....3 μέρες πυρετός και βήχας.
Είχα αποφασίσει να μην βοηθήσω. Δεν θα παραδινόμουν από μόνη μου. Αν πραγματικά με ήθελε, έπρεπε να παλέψει για μένα. Το άξιζα εξάλλου !
Έπαιρνα τα μέτρα μου λοιπόν, απέφευγα τις "κακοτοπιές" και τις παγίδες, έστρεφα το βλέμμα μου αλλού κι απέφευγα τις face to face συναντήσεις μας με διάφορες δικαιολογίες. Σε κάποια στιγμή, πρέπει να έπαιξα και το χαρτί της ζήλειας...."Με βλέπεις πώς τον αγκαλιάζω; Δικός σου είναι, αλλά αν θέλω μπορώ να τον έχω!". Ένοιωσα πως ταράχτηκε....πώς θα αντιδρούσε άραγε;
Αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση. Πάντα διακριτικά βέβαια, δεν ήθελε να με τρομάξει, ήξερε την τάση μου να φεύγω τρέχοντας όταν με πίεζαν. Κι ήταν το τελευταίο που ήθελε. Μετά από τόση προσπάθεια, δεν θα το άντεχε.
Ομολογώ πως με ξάφνιασε. Είναι όμορφο να βλέπεις τόση υπομονή, τόση επιμονή....να σου δείχνουν πως ΠΡΕΠΕΙ να σε έχουν και πως είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα γι'αυτό. Παρακολουθούσα τα κόλπα που σκαρφιζόταν για να με πλησιάσει και ναι...το ομολογώ...οι αντιστάσεις μου άρχισαν σιγά-σιγά να μειώνονται.
Στην αρχή βέβαια, δεν το κατάλαβα. Δεν ένοιωσα αμέσως την αλλαγή μέσα μου. Ήταν σαν να με είχε υπνωτίσει, είχα αρχίσει να ενδίδω...Όταν το συνειδητοποιήσα, ήταν πια αργά για να κάνω πίσω. Έπρεπε να το ζήσω. Μέχρι τέλους.
Η σχέση μας κράτησε μόλις 3 μέρες. Δεν λέω πως είναι οριστικό. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις εξάλλου πώς θα τα φέρει η ζωή. Το θέμα είναι πως σήμερα, διανύουμε τη δεύτερη μέρα μας χωριστά. Δεν μπορώ να πω ότι πονάω. Κατάφερα να δω γρήγορα το λάθος μου και να πω "ως εδώ !", δεν πρόλαβε να με πληγώσει.
Αναρωτιέμαι πώς νοιώθει...πόση ικανοποίηση μπορεί να αισθάνεται...Ξέρει καλά πως δεν με είχε ποτέ ολοκληρωτικά. Ξέρει καλά πως είμαι διαφορετική από τους άλλους. Κοιταχτήκαμε κατάματα...και τελικά άντεξα. Νίκησα.
Το τίμημα για το πάθος που παρασύρθηκα να ζήσω....3 μέρες πυρετός και βήχας.
Saturday, January 13, 2007
Γκ*ρχ***μφ**χ*μ..
Καλή χρονιά, ευχές πολλές, να είστε γεροί κι ευτυχισμένοι !
Μόνο που, να... Δεν μπήκε καλά... Δεν μπήκε καθόλου καλά και έχει αρχίσει να μου γυρίζει το μάτι ανάποδα! Κόκκινα πανιά παντού και η ταυρίνα μέσα μου ξυπνάει, ρουθουνίζει κι ετοιμάζεται για επίθεση.
Γι'αυτό σας λέω...μη με παρεξηγείτε που εξαφανίζομαι. Για το καλό σας το κάνω!
Μόνο που, να... Δεν μπήκε καλά... Δεν μπήκε καθόλου καλά και έχει αρχίσει να μου γυρίζει το μάτι ανάποδα! Κόκκινα πανιά παντού και η ταυρίνα μέσα μου ξυπνάει, ρουθουνίζει κι ετοιμάζεται για επίθεση.
Γι'αυτό σας λέω...μη με παρεξηγείτε που εξαφανίζομαι. Για το καλό σας το κάνω!
Subscribe to:
Posts (Atom)