Τούμπα στη τούμπα...

Και το θέμα είναι το εξής : με γλωσσόφαγαν ή με γλωσσόφαγα από μόνη μου;;;;

Τρεις μέρες τώρα, όλα πάνε στραβά. Άσχημα πολύ τα οικονομικά, προγραμματισμένες υποθέσεις που πάνε πίσω, ο ώμος να πονάει όλο και περισσότερο (έφαγα τα μούτρα μου στις σκάλες και μάλλον παίζει τρελλό τράβηγμα), ασυνέπεια από φίλους και γνωστούς, τσακωμοί με τους γονείς με αποκορύφωμα το σημερινό, κούραση απίστευτη, σωματική και ψυχολογική.

Παλεύω μόνη μου. Ή τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι. Θυμάμαι τα τελευταία 10 χρόνια κι όσα πάντα θα πονάνε. Αυτά που ελάχιστοι ξέρουν. Αυτά που ξεπεράστηκαν, αφήνοντας όμως πίσω τους σημάδια τεράστια σε όλους μας. Έχω μάθει να τα βάζω στην άκρη, να προχωράω, να στηρίζω τους άλλους και να αντλώ δύναμη από το χαμόγελό τους. Ξανά και ξανά. Γιατί αυτό να σημαίνει ότι δεν πόνεσα; Ότι δεν υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα διαλυμένη; Γιατί δεν θέλουν, δεν αντέχουν να το δουν αυτό;

Βαρέθηκα. Θέλω να νοιώθω όμορφα. Μπορώ να νοίωθω όμορφα πια, ξέρω τι θέλω, ξέρω πώς να το πετύχω, ξέρω ποιά είμαι....Γιατί δεν με αφήνουν; Και γιατί δε μπορώ να κάνω αυτό το τελευταίο βήμα, το μόνο που απομένει πια σαν λύση;

Εγώ φταίω. Με θυμάμαι να λέω : "Όσα έχω στη ζωή μου, ότι κάνω, με γεμίζει, με κάνει να νοιώθω όμορφα. Ο μικρόκοσμός μου είναι αυτός που μπορεί και θέλω να είναι τη δεδομένη στιγμή. Πραγματικά προβλήματα, δικά μου, δεν έχω. Τα προβλήματά μου είναι τα προβλήματα των γύρω μου...και έχω φτάσει στο σημείο να νοιώθω ότι πρέπει να λύσω τα προβλήματά τους για να είμαι εγώ καλά."
Πάνε 3 χρόνια από τη μέρα που το συνειδητοποίησα. Κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να το αλλάξω πραγματικά. Ακόμα φορτώνομαι τις ενοχές που έχουν μάθει να γεννάνε μέσα μου. Πιο συνειδητά πια, οπότε αντιδρώ πότε-πότε, αλλά όσο δεν παγιώνεται η αλλαγή, τόσο θα συνεχίζω να γυρνάω πίσω. Δεν θέλω να πάψω να τους νοιάζομαι. Δεν θέλω να ξεκόψω. Γιατί επιμένουν να με σπρώχνουν τόσο βίαια σ'αυτή την κατεύθυνση;

---------------------------------------------------------------------------

Υπάρχεις εσύ. Ο μόνος λόγος που με κρατάει πια εδώ. Δεν ξέρω πόσα μου χρωστάς, μάλλον είναι λιγότερα απ'όσα νομίζεις πάντως. Γιατί εσύ μου δίνεις περισσότερα. Αυτό που κατάφερες, οι μάχες που δίνεις, οι μάχες που κερδίζεις και οι ρεβάνς που παίρνεις όποτε νικιέσαι...αυτά είναι το παράδειγμά μου. Η δύναμη και το κουράγιο μου. Ευγνωμονώ το Θεό ή το....ότι ! που μου έδωσε την έμπνευση, το ένστικτο να συνεχίσω να πιστεύω όταν όλα έμοιαζαν χαμένα. Να διαβάσω μέσα σου, να θυμηθώ ποιός ήσουν πριν, να πολεμήσω αυτό που είχες γίνει, χτυπώντας το ενώ σε αγκάλιαζα.

Σήμερα ήταν σειρά σου να καταλάβεις. Σειρά σου να με αγκαλιάσεις. Και να μου πεις την κουβέντα που χρειαζόμουν για να πατήσω ξανά στα πόδια μου, να καθαρίσει ξανά το μυαλό μου : "Ας μην έχουν καταλάβει...σημασία έχει ότι κατάλαβες εσύ, μόνο αυτό μετράει...όλα θα πάνε καλά, όσο δύσκολα κι αν μοιάζουν τώρα".

Αρχίζεις να γίνεσαι σοφός αδερφούλη και με τρομάζεις.... :-)



ΥΓ. Σε πείσμα όλων...θα είμαι και πάλι καλά :-p

Et oui, c'est bien une menace ! :-)